Rise of the Tomb Raider

A nai dun amigo da infancia estaba moi enganchada aos primeiros Tomb Raider, e cada vez que me vía contábame os seus novos avances nunha pirámide non-sei-onde ou como tivo que brincar dalgún lado para chegar a outro e obter así un non-sei-que. Eu escoitaba con curiosidade por dous motivos especiais: era a única persoa que coñecía que tiña ese xogo tan de moda nas revistas de videoxogos da época, e ademais era unha nai! Algo moi afastado do meu círculo de xogadores varóns e menores de idade. Supoño que ela aburriuse ou completouno, porque non volveu a saír o tema. Dende entón coido que a maior iteración que tiven coa saga foi ver unha película protagonizada por Angelina Jolie, até este Rise of the Tomb Raider.

Pola outra banda, non son consumidor dos famosos xogos “AAA” de acción/aventura modernos: non xoguei a ningún Farcry, nin Assasin’s Creed, nin similares. A excepción é o Shadows of Mordor, e atopo moitas similitudes entre ambos, pero supoño que serán endémicas do xénero actualmente. É difícil articulalas exactamente, pero a miña impresión resúmese en que sacan á luz todas as mecánicas dunha maneira moi explícita e pouco inmersa; fai moito máis doado comprender todo o que pasa ou pode pasar dentro das regras do xogo, pero tamén rompe un pouco da maxia da inmersión. Polo de agora son ambivalente con esta forma de expor as mecánicas, pero se cadra é porque inda non fiquei saturado con outros xogos similares.

Outro problema con estes xogos modernos é que eu teño un ordenador normaliño. Tardou bastante en cargar todo o xogo cando o arranquei por vez primeira, pero o primeiro que renderizou a miña máquina resultoume espectacular para o que estou acostumado. As animacións ían fluídas, polo menos para os meus estándares, pero cada media hora de xogo poñíase ao ralentí durante un anaco, polo que decidín baixar as calidades dos gráficos: para os meus ollos inexpertos semellaba similar pero solucionou o dos paróns; os tempos de carga seguían sendo xigantes, ante todo logo de arrancar unha nova sesión.

Decidín comezar no nivel de dificultade de saqueadora experta, por darlle algo máis de desafío. Isto, ou a miña inexperiencia co xénero, levoume a bastantes mortes, inda que recoñecerei que eran evitábeis e non inxustas. Sorprendeume que moitas desas mortes tivesen a súa propia animación, polo que cheguei a pensar que era o camiño agardado até que me decataba que Lara remataba desangrándose no chan. Todas as animacións e movementos son fluídos, e intégranse ben coas mecánicas,inda que non estea de acordo con todas. Coido que o mecanismo de exploración, coas súas mensaxes de “inda non podes acceder aquí”, é algo pesado e defrauda. A cacería de animais só polo seu coiro tamén doume un pouco, xa que eu dinlle caza ao veado para que Lara comese e non morrese tamén de fame.

Porque un leitmotiv nas tres horas de xogo que levo é que Croft pásao mal. Xa sexa mollándose cando non toca, barnándose, pasando frío ou mesmo nas súas relacións persoais con amizades ou familiares co seu pai. A historia non avanzou moito máis que unha exploración internacional e uns rusos que semellan estar a tramar maldades. O pai Croft está morto (ou iso parece), mais eu agardo algunha revelación sobre el nalgún momento da narrativa, e supoño que a Lara non lle gustará moito.

PD: fiquei un pouco canso do rendemento da miña computadora, e tampouco estaba gozando moito do xogo, polo que decidín deter a aventura até novo aviso. Os xogos “AAA” da última década terán que agardar un pouco máis por min.

Super Mario Land

Xa contara por este lar que o Super Mario World fora o meu primeiro xogo de Mario. Custoume 10.000 pesetas nun rastro, pero viña coa Super Nintendo para xogalo e o Mortal Kombat 2. Pero, logo de pensalo un pouco, decateime de que foi o único xogo co fontaneiro protagonista que tiven en propiedade. Ben é certo que xoguei a varios máis en casas de amigos, familia, emprestados, alugados ou emulados, pero claramente non se mantivo a saga grazas aos meus cartos. Por poñer un exemplo, este Super Mario Land xogárao uns trece minutos na Game Boy dun colega do colexio e non me volvín a lembrar del até fai ben pouco.

Por que volvo agora a eses trece minutos? Evidentemente non é nostalxia. Máis ben foi unha mestura da necesidade dun xogo máis curo, despois de tanto xogo de rol xaponés, e curiosiade de como foron convertidos outros xogos de Nintendo á súa portátil logo de ter probado o excelente Link’s Awakening. Non xoguei a este Mario máis de dúas partidas, pero non está a altura do Zelda, quizais por non atoparse Shigeru Miyamoto involucrado de ningunha maneira. Si que conserva as ideas do primeiro Super Mario Bros. adaptadas á pequena pantalla, pero dun xeito algo libre e non de todo acertado.

O primeiro que me chamou a atención foron os controis. Os chimpos teñen unhas físicas algo raras, e cústame un pouco aterrar de forma precisa, polo que moitas veces deixo premido o botón direccional da dereita e que Mario chegue até onde teña que chegar. O outro botón de acción serve para correr, pero ao mantelo pulsado o protagonista móvese a todo filispín e non hai maneira de controlalo con coidado. Seguramente sexa de lonxe o Mario bidimensional no que menos empreguei esta funcionalidade, só para algúns tramiños concretos ou para algún que outro brinco coa intención de maximizar a distancia percorrida. Pero, en xeral, nas zonas de precisión, súo para que o protagonista vaia por onde eu quero que vaia. Outro detalle que non me gustou foi que, ao aterrar nun inimigo, Mario non consegue case nada de altura ao rebotar, ao contrario que noutros xogos da saga. Das tartarugas que estoupan ao pisalas xa falarei outro día.

Ademais dos koopas e goombas hai moitos outros inimigos para esmagar, moitos novos para a saga e bastante que nunca vira en sucesivas iteracións. A princesa a rescatar neste caso é Daisy, que hoxe en día xa é máis coñecida, pero esta foi a súa primeira aparición. Mario viaxará por catro mundos diferentes e non dubidará en coller o submarino ou unha nave voadora para rescatala. Ao final sairán felizmente pilotando un foguete logo de derrubar ao perigoso extraterrestre que fai as veces de xefe final. Supoño que a historia ficará máis clara no manual e/ou no material de mercadotecnia, porque no xogo non hai nada explícito.

Na primeira partida cheguei até o mundo 3-2, onde perdín todas as vidas. No segundo tento rematei todos os niveis e inda sobráronme quince vidas. Claramente o xogo é bastante xeneroso coas vidas adicionais, xa sexa coas que se atopan durante os niveis ou nun minixogo de recompensa que hai ao rematar cada un se superamos un pequeno desafío de plataformas. Inda así, ao completar o xogo desbloquéase un modo máis difícil para darlle unha nova volta, pero xa non teño ganas. Supoño que o xogo en xeral sería un entretemento válido no seu día, pero hoxe xa non vale tanto.

O señor dos aneis LCG. Contra a sombra

Despois de conseguir a vitoria no medo do senescal, inda me ficaban catro aventuras do ciclo Contra a sombra por xogar e gañar. Cunha morea de cartas novas grazas a unhas ofertas que atopei en novembro, comecei por facer unha baralla de medianos por primeira vez na miña vida. A primeira parada foi un encontro en Amon Dîn, lonxe da Comarca orixinaria dos protagonistas Bilbo, Merry e Gordiño (si, un grupo peculiar). A misión foi das máis doadas que recordo, inda que rematei con bastantes baixas entre os pobres granxeiros, xa que os hobbits preferiron tomalo con calma e só amosarse cando era preciso. Foi un agradábel cambio de aires iso de atoparse cun mazo de encontros que sorprende polas mecánicas pero que non é tan cruel coma outros. Conseguín tres vitorias, logo dunha primeira partida por nula por non engadir unha carta á área de preparación cando tocaba… un pequeno erro por non ler as cartas con calma.

Hero (3)
Bilbo Baggins (Mount Gundabad)
Fatty Bolger (The Black Riders)
Merry (The Black Riders)

Ally (21)
3x Bywater Shirriff (The Fate of Wilderland)
3x Curious Brandybuck (The Wastes of Eriador)
3x Descendant of Thorondor (The Hills of Emyn Muil)
3x Farmer Maggot (The Black Riders)
3x Gandalf (Core Set)
3x Gondorian Spearman (Core Set)
3x West Road Traveller (Return to Mirkwood)

Attachment (13)
3x Ancient Mathom (A Journey to Rhosgobel)
3x Dagger of Westernesse (The Black Riders)
3x Hobbit Pony (The Wastes of Eriador)
2x Necklace of Girion (The Wilds of Rhovanion)
2x Sting (Mount Gundabad)

Event (16)
2x A Test of Will (Core Set)
2x Feint (Core Set)
3x Halfling Determination (The Black Riders)
3x Hobbit-sense (Encounter at Amon Dîn)
2x Quick Strike (Core Set)
1x Swift Strike (Core Set)
3x The Shirefolk (Mount Gundabad)

Logo os medianos foron a botar unha man no asalto a Osgiliath, pero claramente non eran os axeitados para a tarefa, entre outras cousas porque unha baralla dunha única cor é case un requisito. Tomaron o relevo entón as espirituais Arwen, Éowyn e Caldara. Claramente o escenario non está pensado para ser xogado en solitario, xa que foron catro vitorias extraordinariamente rápidas (a máis lenta foi en 10 minutos!). A mecánica de tomar e protexer as localizacións soa interesante, pero coido que pode ser unha espiral de derrota xogando a máis xogadores. Non puntúa moi alto na miña clasificación de escenarios divertidos. Velaquí a baralla que se pilotaba soa até as vitorias, sen nin sequera ter que empregar a habilidade de Caldara:

Hero (3)
Arwen Undómiel (The Dread Realm)
Caldara (The Blood of Gondor)
Éowyn (Core Set)

Ally (27)
3x Curious Brandybuck (The Wastes of Eriador)
1x Damrod (Heirs of Númenor)
2x Elfhelm (The Dead Marshes)
3x Emery (The Blood of Gondor)
3x Escort from Edoras (A Journey to Rhosgobel)
3x Ethir Swordsman (The Steward’s Fear)
3x Gandalf (Core Set)
3x Lindir (The Battle of Carn Dûm)
3x The Riddermark’s Finest (The Hills of Emyn Muil)
3x West Road Traveller (Return to Mirkwood)

Attachment (10)
3x Ancient Mathom (A Journey to Rhosgobel)
3x Silver Harp (The Treachery of Rhudaur)
3x Steed of Imladris (Across the Ettenmoors)
1x Unexpected Courage (Core Set)

Event (11)
2x A Test of Will (Core Set)
1x Dwarven Tomb (Core Set)
3x Elven-light (The Dread Realm)
3x Stand and Fight (Core Set)
2x The Galadhrim’s Greeting (Core Set)

Player Side Quest (2)
1x Double Back (Escape from Mount Gram)
1x Gather Information (The Lost Realm)

Da mesma maneira que pasou cos medianos, as mulleres espirituais do anterior parágrafo non eran moi válidas para a misión do sangue de Gondor. O relevo tomárono Amarthuil, Halbarad, Beravor e todos os seus amigos Dúnedain; contaba con ter moitos inimigos enfrontados co grupo entre os que saen polo método habitual e os que viñan das cartas ocultas, novidade desta misión. O plan saíu bastante ben, obtendo a vitoria en tres das cinco partidas que xoguei con esta baralla, todas agás unha bastante interesantes con decisións constantes. Coido que podería ter forzado un pouco máis algunhas veces acumulando cartas ocultas, pero polo xeral tentei ir dándolles a volta o antes posíbel para non levarme un susto de golpe. Máis ou menos levei estas cartas, con algúns axustes feitos sobre a marcha:

Hero (3)
Amarthiúl (The Battle of Carn Dûm)
Beravor (Core Set)
Halbarad (The Lost Realm)

Ally (25)
3x Daughter of the Nimrodel (Core Set)
3x Dúnedain Hunter (The Lost Realm)
3x Fornost Bowman (The Dread Realm)
3x Gandalf (Core Set)
3x Guardian of Arnor (The Battle of Carn Dûm)
1x Henamarth Riversong (Core Set)
3x Ranger of Cardolan (The Wastes of Eriador)
3x Sarn Ford Sentry (The Lost Realm)
3x Weather Hills Watchman (The Lost Realm)

Attachment (13)
1x Dark Knowledge (Core Set)
3x Elf-stone (The Black Riders)
3x Heir of Valandil (The Lost Realm)
1x Horn of Gondor (Core Set)
2x Steward of Gondor (Core Set)
3x Warrior Sword (The Ghost of Framsburg)

Event (12)
3x Descendants of Kings (Escape from Mount Gram)
2x Feint (Core Set)
3x Ranger Summons (The Lost Realm)
2x Sneak Attack (Core Set)
2x Valiant Sacrifice (Core Set)

Para o xiro argumental final no val de Morgul precisábase outra vez unha baralla dunha única cor, preferibelmente de táctica. Colléralle agarimo aos hobbits, polo que decidín recuperar a Bilbo e Merry, acompañados de Théoden. A estas alturas xa coñecía bastante ben a baralla de encontros, polo que metín moitas cartas específicas para contrarrestar as que poderían saír. Tiven bastante sorte en xeral porque había algunhas combinacións que poderían resultar fatais, pero inda así apañeime para recadar dúas vitorias en catro partidas entretidas e con bastante pouco marxe de manobra. Parte do éxito foi intentar aplicar moitas instancias de dano diferentes sobre o Nazgûl para contrarrestar a súa redución de todo o dano recibido a 1. A táctica e ben aparente vendo as cartas involucradas:

Hero (3)
Bilbo Baggins (Mount Gundabad)
Merry (The Black Riders)
Théoden (The Morgul Vale)

Ally (26)
3x Beechbone (The Battle of Carn Dûm)
3x Defender of Rammas (Heirs of Númenor)
3x Descendant of Thorondor (The Hills of Emyn Muil)
3x Farmer Maggot (The Black Riders)
3x Gandalf (Core Set)
3x Gondorian Spearman (Core Set)
2x Guthlaf (The Blood of Gondor)
3x Honour Guard (The Wastes of Eriador)
3x Knight of Minas Tirith (Assault on Osgiliath)

Attachment (13)
3x Bow of Yew (The Wilds of Rhovanion)
1x Horn of Gondor (Core Set)
3x Round Shield (Mount Gundabad)
3x Secret Vigil (The Lost Realm)
3x Spear of the Citadel (Heirs of Númenor)

Event (10)
2x Feint (Core Set)
3x Halfling Determination (The Black Riders)
2x Quick Strike (Core Set)
1x Swift Strike (Core Set)
2x Thicket of Spears (Core Set)

Player Side Quest (1)
1x Gather Information (The Lost Realm)

De todo o ciclo de Herdeiros de Númenor e Contra a sombra só me fica unha aventura por gañar: o asedio de Cair Andros. Pero para iso conto con dous compañeiros cos que tento superala con tres barallas ao mesmo tempo. Polo de agora levamos moitos fracasos, pero temos o propósito de superala antes de trocar a outra cousa. O obxectivo está preto e lonxe ao mesmo tempo, pero quizais iso sexa parte dunha futura entrada. Até outra!

Great Greed

Hoxe en día, particularmente estas semanas, fálase moito, e con razón, do cambio climático e a loita do capitalismo contra o mesmo, cun claro gañador por máis que o combate continúe. Agora hai algúns que buscan referentes desa loita en rapazas carismáticas, pero nos anos 90 o efecto invernadoiro  tiña un aliado máis poderoso: o Capitán Planeta. Xa, xa sei. Só eran uns debuxos, non serviron para nada máis que entreternos un rato e agora estamos peor que por aquel entón; pero polo menos había un personaxe virtual batallando contra a polución. E seica non era o único, xa que o protagonista deste Great Greed da Game Boy tamén ten unha misión semellante (con idénticos resultados para o planeta real, desgraciadamente).

Nesta aventura o protagonista é chamado dende o noso mundo para loitar noutro contra o malvado Bio-Haz. Este vilán non só emprega a súa forza para dominar aos nativos, senón que o fai traendo moita polución do noso mundo até o do xogo, obtendo unha ganancia persoal polo medio. Bio-Haz será o inimigo final, pero polo camiño atoparemos outros personaxes indesexábeis coma un alcalde que compra votos, lexisladores que fan leis ao chou para incrementar o número de escravos traballando no cárcere, ou seguidores cegos de Bio-Haz que o apoian por moito que estea a destruír o seu mundo (supoño que por razóns tan fortes coma “aporta riqueza ao país”, “se non fora el sería outro” ou “a contaminación é un invento dos verdes”). Por sorte, Xogn contará con axuda para completar a súa misión, especialmente das princesas de Greene, que serán fundamentais durante todo o xogo. No final de todo, temos oportunidade de casar ao protagonista con algunha delas ou calquera que pase por alí nese momento. A maioría de eleccións son moi tristes por unha ou outra razón, pero eu xa escollera non forzar o matrimonio de ninguén. Todos as opcións pódense consultar en VGMuseum.

Este xogo serviume ven coma continuación do meu intento inicial ao Dragon Quest da semana anterior. Neste tamén levamos un só personaxe, inda que ás veces teremos algunha invitada que nos botará unha man de cando en vez dende a segunda fila de combate. As únicas opcións que podemos tomar en cada quenda son atacar, esquivar ou empregar algunha das catro maxias que teñamos equipadas ao comezo do combate. O sistema é sinxelo e resumirase en premer o botón “A” constantemente na meirande parte do xogo, pero algunhas loitas contra xefes teñen máis graza e obrigan a establecer un plan e aplicalo, a pesar de que non sempre é obvio e que a sorte e os niveis de experiencia terán a súa parte. Mais se algo vai mal nun combate non pasa nada, xa que o xogo garda a partida automaticamente tras cada un. Coido que non sería imposíbel chegar até un punto morto irrecuperábel, pero é moi complicado inda que só sexa porque subir de nivel restaura os puntos de vida e maná aos novos máximos. Unha estratexia importante é aproveitar esta mecánica, especialmente entre as dúas fases do xefe final.

Resumindo podemos dicir que é un xogo de rol normaliño, coa excepción da temática ecolóxica e os intentos de humor. Toda a narración é moi lineal e temos que ir dun punto ao seguinte sen necesidade ou posibilidade de moita exploración. Está tan claramente dividida en “escenarios” que cada vez que pasamos polo díodo dun, péchase o acceso ao anterior e notaremos inmediatamente números máis altos nos monstros e no prezo do equipo novo para mercar cando chegamos a unha nova nación. Non levei a conta, pero deber levar uns 75 minutos por escenario, para un total aproximado dunhas dez horas, dependo do ritmo que se leve. O suficiente para desconectar un pouquiño dos dramas ambientais do momento, adicado a todos aqueles que non temos coraxe para realmente tentar cambiar algo do mundo.

O señor dos aneis LCG. Volvendo ao medo do senescal

Logo das aventuras previas de Faramir, este volveu a Minas Tirith para descansar das súas aventuras e soñar con aquela doncela coa que compartiu experiencias tan intensas. Pero tampouco tivo oportunidade de facer moitos plans de futuro, xa que o seu pai Denethor mandouno aos baixos fondos da cidade a investigar unha conspiración contra o reino de Gondor, namentres el facía as súas pescudas dende a comodidade da súa oficina. Lonxe do terreo no que se sente máis cómodo, Faramir chegou a unha taberna xunto ao hobbit Meriadoc de Brandigamo, e comezaron a tirar do fío entre os dous. Non foron os primeiros que seguiron a pista deste medo do senescal pero, ao igual que os seus precursores, tamén fracasaron no seu intento.

Non obstante, Denethor non se deu por derrotado. Desta vez conseguiu convencer a Éowyn e a Beravor para que seguisen as pistas, mentres el guiáballes sobre os encontros que lles poderían facer fracasar na misión. Inda que a idea era boa, as mulleres non conseguiron obter información nova. Isto repetiuse dende o comezo outras dúas veces co mesmo resultado, a pesares dos disfraces que levaban as mulleres para tentar pasar desapercibidas. Foi na cuarta incursión consecutiva cando por fin remataron a investigación e deron boa conta do vilán… para darse conta entón de que non pasaran polas raíces do Mindolluin, unha localización obrigatoria na misión! Seguramente acadase unha vitoria igualmente se me tivera lembrado, pero marqueina coma nula por ese motivo. A baralla nese intre tiña esta pinta, minimizando o ataque dos aliados para que as súas coiteladas polas costas non doesen moito:

Hero (3)
Beravor (Core Set)
Denethor (Core Set)
Éowyn (Core Set)

Ally (26)
3x Anfalas Herdsman (The Steward’s Fear)
3x Curious Brandybuck (The Wastes of Eriador)
3x Ethir Swordsman (The Steward’s Fear)
3x Galadhrim Healer (The Dread Realm)
3x Gandalf (Core Set)
2x Gléowine (Core Set)
1x Henamarth Riversong (Core Set)
3x Hunter of Lamedon (Heirs of Númenor)
2x Miner of the Iron Hills (Core Set)
3x Ranger of Cardolan (The Wastes of Eriador)

Attachment (10)
3x Ancient Mathom (A Journey to Rhosgobel)
3x Athelas (The Lost Realm)
1x Dark Knowledge (Core Set)
2x The Long Defeat (The Battle of Carn Dûm)
1x Unexpected Courage (Core Set)

Event (11)
2x A Test of Will (Core Set)
3x A Watchful Peace (Heirs of Númenor)
3x Distant Stars (Escape from Mount Gram)
3x Stand and Fight (Core Set)

Player Side Quest (3)
1x Double Back (Escape from Mount Gram)
1x Gather Information (The Lost Realm)
1x Scout Ahead (The Wastes of Eriador)

A baralla logo foi trocando pouco a pouco, incorporando primeiro a Glorfindel no canto de Beravor, e logo Rossiel no lugar de Éowyn, rematando tan só con heroes da esfera do saber. As partidas resultaron bastante interesantes, pero pouco efectivas, recollendo un total doutras cinco derrotas consecutivas no mesmo escenario. A salvación chegou da man do desafío diario de RingsDB, xa que trataba de empregar o meu primeiro mazo publicado nese sitio para capturar a Gollum nos Pantanos dos Mortos. Conseguino sen problemas, e logo aproveitei a mesma baralla para xuntala coa de Glorfindel e compañía e volver ao medo do senescal. Dito escenario é máis sinxelo a dúas mans, polo que non tiven moito problema en chegar até o final, onde unha iteración non agardada entre as estacas de montaraz e a filla de Berúthiel deixoume bloqueado sen poder superar a misión. No segundo tento con dúas barallas si que acadei a vitoria cun total de 147 puntos. Xa era hora!

  • Derrotas: 10.
  • Vitorias: 1.
  • Partidas nulas: 1.
  • Tempo de xogo: 6.5 horas (repartidas entre 8 días).
  • Tempo medio de partida: 33 minutos.
  • Heroes diferentes empregados: 10.