O lar do xogón

Cando investigaba sobre este xogo, moi por riba xa que non me gusta saber de máis antes de comezar, atopeime con moitos xogadores falando do fácil que é. Non direi que é difícil, pero a intelixencia artificial ben sabe o que fai e é capaz de castigar unha mala posición para facernos perder a misión. Unha vez que isto sucede, temos que cargar a última partida gardada, polo que non temos o consolo de conseguir rabuñar uns poucos puntos de experiencia para a próxima vez.

Agora que as escusas xa están ditas, confesarei que neste terceiro capítulo tiven tres derrotas. A primeira foi nun escenario no que tiña que derrotar a un líder inimigo en particular. Lancei a todas as miñas unidades contra el, pasando do resto de rivais. Desta maneira, conseguín facerlle moito dano, pero o maldito lanzouse un feitizo de cura, anulando boa parte do mesmo. De igual maneira, nas seguintes quendas o dano causado foi estritamente menor do curado, e as miñas forzas foron decrecendo até a derrota final.

A segunda derrota foi por querer apurar no tempo todo o posíbel e deixar un oco nas miñas filas, nada sobre o que pague a pena estarricarse máis. Non axuda tampouco que sempre seleccione ás tres mulleres a miña disposición independentemente das condicións e obxectivos do escenario. A última derrota deste capítulo foi nunha loita libre contra uns dragóns para os que claramente non me chegaba ca forza actual da miña escuadra, supoño que debería volver máis adiante.

A historia continuou con Xoana e os seus facéndolle camiño ao delfín para que poida coroarse en Reims (lugar onde hai hoxe en día unha escultura ecuestre da nosa Xoana). Durante o percorrido, a protagonista vaise afastando dos seus amigos de toda a vida e centrándose máis e máis na guerra. Ela intenta liberar a todos os franceses do xugo inglés, por iso non comprendo cando algún dos seus compatriotas oponse aos seus plans. Iso obrígalle a ter que loitar contra eles para acadar o seu fin último, moi ao seu pesar. Polo menos atopou a outro posuidor dun brazalete que se uniu a súa causa: o mago Richard.

Nos compases finais do capítulo si que Xoana vaise dando conta de que, en realidade, non é máis que unha peoa nas pretensións ao trono duns e doutros, sen que haxa moita diferencia no sangue das súas veas (Carlos VII non deixa de ser o tío de Henrique VI). Mais, xusto nese momento, Xoana recibe un disparo e cae por un acantilado, a pesares da axuda da súa amiga Liane. Evidentemente é moi cedo para que a protagonista morra, e máis lonxe dunha fogueira, polo que xa veremos nos vindeiros capítulos.

• Tempo transcorrido: 9 horas.
• Batallas de historia gañadas: 12.
• Batallas perdidas: 6.
• Membros do grupo: 12.
• Mulleres no grupo: 2 (17%, sen contar a Xoana).
• Nivel de Xoana: 30.

Ademais de Jeanne, tamén teño a un tal Gilles cun brazalete que lle permite transformase nun superguerreiro durante dúas quendas en cada loita. Non só melloran as súas estatísticas e gañan un poderoso ataque especial, senón que tamén obteñen unha quenda adicional cada vez que rematan cun inimigo. E isto último o que fai que sexan as unidades máis importantes da escuadra, e que todas as pelexas sexan interpretadas para aproveitar ao máximo esas quendas de transformación. Evidentemente, neste tipo de xogos cada quenda é ouro polo que temos que aproveitalas ao máximo.

De entrada, non simpatizaba moito con este sistema de ter unha protagonista moito máis poderosa que as súas compañeiras e tampouco coas quendas limitadas para cada escenario, mais agora penso que as loitas están ben deseñadas ao redor das mecánicas do xogo, facendo que cada loita semelle un quebracabezas, no bo sentido do termo. Non podo botarlle a culpa das batallas que perdín á falta de experiencia dos meus personaxes ou a unha sorte terríbel (polo de agora, crucemos os dedos!).

A única derrota neste segundo capítulo foi por querer aproveitar ao máximo a transformación de Jeanne porque, inda que non o contei no primeiro parágrafo, tamén recupera todos os puntos de vida. Tanto quixen aproveitar este efecto que, cando me din conta, caeu derrotada. Isto sucedeu xusto despois de liberar Orleáns, intentando asegurar unha das abadías preto de alí.

Na narrativa todo lle foi ben ao delfín gracias ás vitorias de Jeanne, que segue escoitando voces de cando en vez. No bando dos ingleses, o xeneral Talbot segue obtendo derrota tras derrota pero sempre volve con máis ganas e máis nivel. A protagonista quere falar con el tranquilamente porque aporta un punto de vista no que non é todo negro ou branco. Xa veremos como continúa esta subtrama mentres o miúdo rei inglés Henrique VI prepara o seu seguinte plan. A non ser que me estea perdendo algo, a historia non varía en absoluto dun xogador a outro, xa que non hai ningunha pregunta que responder nin decisións que tomar fora das batallas.

• Tempo transcorrido: 7 horas.
• Batallas de historia gañadas: 12.
• Batallas perdidas: 3.
• Membros do grupo: 10.
• Mulleres no grupo: 2 (20%).
• Nivel de Xoana: 27.

Este xogo histórico narra as aventuras reais de Xoana de Arco, unha moza francesa que loitou na Guerra dos Cen Anos contra os ingleses, mentres dicía que escoitaba a voz de Deus. Nesta versión, Xoana ten un brazalete que lle permite converterse nunha superguerreira durante un tempo limitado, o que lle axuda a derrotar aos monstros e demos do exército inglés. Coido que esta parte non é moi histórica, mais non fica de todo claro polo de agora se a fantasía é parte do universo ou só son as imaxinacións da protagonista.

O sistema de xogo é similar ao do primeiro xogo do que falei nesta páxina, o Shining Force: batallas soltas onde temos que manobrar as nosas unidades na nosa quenda e completar o obxectivo antes de que o bando inimigo nolo impida na súa propia quenda. Desta vez, os requisitos para superar cada desafío son máis variados e hai un límite de quendas para completalos, o que fai necesario trocar a estratexia e mantén fresco o xogo.

Das seis misións da campaña deste capítulo, só tiven problemas na quina. Consistía en fuxir polo extremo norte do mapa con todas as unidades, pero eu fun tan cabezón que desexei eliminar ao xefe dos inimigos pese a que non facía falla. Por dúas veces golpeou a Liane, a miña fráxil curandeira/maga, facéndoaa caer dun só golpe e causándome a perda do escenario. Tras cada fracaso fixen unha loita libre para gañar experiencia, pero tampouco é que aporte tanto.

As unidades á nosa disposición son todas únicas e poden ser equipadas con armas, armaduras, escudos e outras habilidades. Dentro destas últimas existen un tipo de pasivas que permiten cambiar o elemento do personaxe asignado entre sol, estrela e lúa. Estes tres elementos formar un ciclo pedra-papel-tesoira que outorgan (des)vantaxes no combate ao comparalo co do inimigo.

Rematei o primeiro capítulo despois de falar co delfín Carlos VII e ser nomeada para tomar Orleáns das mans dos malvados ingleses. A narrativa é presentada a través de conversacións entre os personaxes e, algunhas veces, intercaladas por unhas escenas de animación. Están en inglés sen subtítulos e os personaxes teñen todos un acento moi raro. Non é especialmente complicado seguir a historia, pero son da opinión que calquera xogo debería ter subtítulos, especialmente os de consolas portábeis.

• Tempo transcorrido: 3 horas.
• Batallas de historia gañadas: 6.
• Batallas perdidas: 2.
• Membros do grupo: 8.
• Mulleres no grupo: 2 (25%).
• Nivel de Xoana: 12.

O Columns foi a resposta de Sega ao éxito do Tetris, a súa aposta por un videoxogo no que os bloques caen da parte de arriba da pantalla. Neste caso, como o seu nome ben indica, son piares, formados por tres bloques de diferentes cores, os que teremos que dispor na parte baixa. Cando tres casas ocupadas por bloques da mesma cor xúntanse, diagonal ou ortogonalmente, desaparecen deixando caer os bloques que tiveran arriba, o que pode causar que outros tamén desaparezan e así sucesivamente. Cando era un raparigo e isto pasaba varias veces, dicíamoslle “facer un columns”, pero coido que era algo só da miña casa.

As capturas deste tipo de xogos son complicadas de obter e non moi interesantes.

O modo de xogo principal consiste en quitarse de enriba todos os bloques que poidamos para facer moitos puntos antes de que, inevitabelmente, os bloques sobresaian da parte superior da área de xogo. Para axudarnos nesta misión, tamén contaremos coa axuda dun bloque especial multicor que, ao entrar en contacto cun bloque doutra cor, fai desaparecer todos os bloques desa cor no escenario. Este bloque aparece cada certo tempo, ofrecendo un raio de esperanza se xa andábamos xogando na parte alta do móbel.

Eu especialiceime desta vez no modo arcade da versión orixinal do xogo adaptada á PSP, chegando a obter máis de medio millón de puntos. Non son quen de estimar as horas que lle botei e, inda que cada dous-tres días de xogo melloraba a miña marca, decidín poñerlle freo polo de agora. Coma sempre, acepto desafíos, polo que se alguén por aí quere darlle un tento xa me dirá que tal!

Desapareceron máis xoias que nunha tenda de empeños de dubidosa reputación.

Por se vos serve de algo, estas son algunhas das tácticas que procuro por en práctica durante a partida:

• Facer desaparecer bloques sempre que poida; non buscar o xogo bonito.
• Se non se pode facer desaparecer ningún bloque, deixar outros preparados para as seguintes quendas.
• Facer un val en forma de V en caso e dúbida.
• Se é posíbel, empregar o bloque especial multicor de maneira que sobresaia por enriba ao pousalo. Desta maneira fará desaparecer dúas cores en lugar de só unha.

Recomendárame este xogo da Game Boy Advance un bo amigo nos tempos que eu andaba ocupado con Suikoden. Dende entón cruzábamo de cando en vez procurando xogos de rol consoleiros, polo que finalmente me decidín a darlle un tento. “Adquirino” para a PSP e puxen as mans no mando!

O protagonista foi precisado de antemán polos creadores do xogo, pero tiven ocasión de poñerlle “Xogon” como nome. A verdade é que podería ter pensado un mellor pseudónimo e nome para esta páxina, ou polo menos un que non precisase de acento e quizais que non fose tan masculino; tivera a idea de facer un xogo de palabras con Shogun/Shogon, pero semellaba moi escuro. Ficarei con Xogon/Xogón por tradición.

Non lle fixen caso a tempo.

Resulta que Xogon e os seus amigos viven nunha aldea, illada para non expor os poderes psicocinéticos que teñen os seus poboadores. Todos moi felices até que unha tormenta non moi natural causa estragos na poboación, chegando a algunha morte e desaparición. Tres anos despois o protagonista, xa baixo o meu control, entra sen permiso nun lugar sagrado, obtén un poder moi antigo, perde parte do poder ao darllo, por non ter máis remedio, a os malos iniciais, e causa unha nova catástrofe. Tras todo isto, o fado do mundo fica nas mans de Xogon, se decide aceptalo. Se non, o mundo remata cun epílogo moi curto e o xogo ofrece a posibilidade de volver atrás e mudar opinión.

Todo isto sucedeu a través de diálogos e escenas intercaladas cun mínimo de exploración activa e moi poucos combates sen risco ningún. Cando por fin saín da aldea para comezar a aventura, fun recibido por un xenio (djinn) que me aprendeu todo un subsistema de combate, levándome por todos os menús e até facendo unha pelexa de exemplo. Ao rematar, movinme un pouco polo mapa e resultou que o emulador rasca moito neste entorno. Xa notara algúns miniparóns, especialmente nas loitas, pero eran máis aturábeis que o mapa. Este foi o momento, tras case dúas horas de xogo e moi pouca iteración, no que tomei a decisión de parar co xogo.

Xa se iso o ano que ven!

Agardo que poida transferir a partida gardada a outro dispositivo ou facer que funcione mellor na PSP, porque o xogo ten boa pinta e non me importaría seguir con el, sempre que non teña que sufrir outra vez o lento que é o comezo.