<<

Final Fantasy I, capítulo 4

Decidín comezar esta cuarta parte explorando a torre do miraxe. Os inimigos alí eran relativamente perigosos e tiven que recorrer a unha estratexia tan efectiva coma aburrida aproveitando un antipatrón triplo do xogo.

Hai algúns obxectos, que comezaron a aparecer nestas alturas do xogo, capaces de lanzar algún feitizo específico. Os requisitos son que só se poden empregar unha vez por quenda (non poden ser usado por dous personaxes á vez) e só durante un combate; isto último é o que acho coma primeira parte do antipatrón. A segunda parte é engadir unha maneira ilimitada de lazar feitizos sen gasta-los ocos e dende calquera clase. Por último, a terceira parte do antipatrón aparece cando emprego os dous obxectos que teño (tres ó final do xogo) que curan unha cantidade moi pequena de vida a tódolos meus personaxes. Como o resultado óptimo dun combate atopado ó chou e saír con tódolos puntos de vida e sen gastar recursos perecedoiros, dase o caso de que a mellor táctica é deixar un inimigo vivo e emprega-los obxectos que curan: mentres o dano recibido sexa menor que o curado podemos garantir que o plan é un triunfo, inda que pode levar un bo anaco restaurar tódolos puntos de vida perdidos nos primeiros asaltos do combate.

Estes son doutro Final Fantasy, pero así me sentín eu.

Con ese plan, moita cachaza, e un pouco de curación máis tradicional a base de pocións e feitizos, conseguín ascender ó nivel superior da torre do miraxe, que por certo é chamada así porque moitos a viron pero ninguén foi quen de entrar. Arriba de todo tiven que empregar un “cubo de transportación”, que non sei ben de onde o saquei, para chegar á fortaleza voadora, o que confirmou que errei ó pensar que ese escenario sería o derradeiro do xogo coma no Secret of Mana (tamén supuxen interiormente que se podería acceder mediante a nave voadora dende o mapa das aforas). Tanto a estrutura do mapa da torre coma o da fortaleza eran sinxelos de seguir, polo que non tiven moito problema nese aspecto, mais cabe salientar tres cousas:

  1. En ámbolos dous sitios hai robots, tanto amigos como inimigos, e algúns chips e interfaces que recordan ós ordenadores do noso mundo.
  2. Hai unha fiestra ó planeta no que podemos ver unha proxección do mesmo xunto cos catro templos elementais, e como xusto no medio destes atópase o templo do caos. A min fóiseme a cachamúa tentando comprender como é posíbel ver o planeta chan dende o ceo ó mesmo tempo que a física permite que navegando cara o norte aparezas polo sur, viceversa, e o mesmo leste-oeste. Tanto pensei que nin anotei a posición do templo.
  3. O penúltimo nivel da fortaleza semellaba ter a mesma xeofísica có mundo nese aspecto, pero atopei ben cedo a saída de casualidade.

Aí fica moi clara a posición do templo.

No nivel máis alto da fortaleza agardábame Tiamat, un dragón moi grande de moitas cabezas. Saudoume mencionando unicamente ó liche e a Marilith, dicindo que xa os tiña derrotados eu: non sei se iso significa que acertei co orde ar->terra ou que ten varias liñas dependo do estado do xogo, xa que penso que podería ter liquidado ó monstro do templo da auga antes de vir aquí. A loita durou máis ou menos o mesmo que o saúdo, non hai moito neste momento que poida aguantar máis de dez ataques do monxe por quenda. Con tres cristais no peto, é hora de colle-lo derradeiro! Pero coma sempre, primeiro unha parada técnica para entregar algúns obxectos secundarios e facerme con Excalibur, a espada que ten pinta de se-la arma máis poderosa do xogo e que situei directamente nas mans do cabaleiro.

Fun até a nave voadora e despois até o submarino para chegar ó templo da auga. Alí pronto atopei as escaleiras que baixaban e coido que non sucedeu nada extraordinario: percorrín o alxube nun tempo récord e o kraken que protexía o cristal tampouco foi un desafío. Certo é que tiven coidado de manterme sempre cunha cantidade saudábel de puntos de vida, pero tamén rematei a andaina cunha morea de pocións sen consumir.

É un feito que o kraken é o máis señorial de tódolos personaxes do xogo.

Cos catro heroes cos cadanseus cristais elementais xa teño todo listo para asalta-lo templo do caos! Agás polo pequeno pormenor de non lembra-lo seu paradoiro… Din voltas no barco voador por todo o planeta, imaxinando que o templo do caos destacaría no mapa, pero non o atopei a simple vista e tiven que volver a percorrer todo o alxube do ar para mirar outra vez pola fiestra e ver onde tiña que aterrar. Resultou ser o mesmo lugar no que no principio da aventura rescatamos á princesa das garras de Garland.

No templo do caos empreguei o poder dos cristais para viaxar atrás no tempo 2000 anos e rematar radicalmente cos problemas que están a desequilibrar o mundo. As primeiras incursións atoparon un final moi cedo por mor do poder dos inimigos. Máis concretamente:

  1. Catro dragóns verdes lanzaban constantemente feitizos que facían un gran dano a tódolos meus personaxes. Encomezara atacando normalmente, cando me din conta do perigo xa era moi tarde para palialo.
  2. Un mago escuro lanzou un feitizo que rematou de golpe coa vida do mago vermello e do monxe, sen considerar que estaban totalmente curados. Inda que vencín o encontro, non tiña maneira de resucitalos nin de fuxir do alxube, e iso que estaba no comezo da mesma.
  3. Igual que a primeira vez, contra outros catro dragóns verdes. Algunha outra vez tiven sobrevivido contra eles, pero forcei para aforrar feitizos e non me saiu ben.

Catro coma este, pero multiplicando o dano por 100.

No cuarto intento explorei moitísimo máis do templo. Primeiro comeza ascendendo e logo remata baixando piso por piso e internándose nas profundamente nos sotos. Diría que unha vez pasadas as primeiras zonas, cos seus dragóns verdes e compaña, os encontros son moito menos letais e sinxelos. O primeiro escollo foi un reencontro co liche! Como viaxamos atrás no tempo, inda está vivo (todo o vivo que pode estar un liche), e con mala baba porque lanzou un poderoso feitizo tan pronto como lle foi posíbel. Foi aniquilado pouco despois polo monxe e amigos, pero tiven que gastar moitas pocións para recupera-la vida perdida.

O seguinte enfrontamento gordo foi de novo contra Marilith, a xefa final do templo do lume. A loita foi semellante e igual de rápida que a do liche, pero recibindo os meus personaxes menos dano no intercambio de hostias. As pelexas intermedias non foron nada doutro mundo pero, de súpeto, apareceu o kraken e complicouse todo. No primeiro asalto deixou fora de combate ó mago vermello, cun ataque normal que fixo vinte puntos de dano máis que a vida máxima do meu compañeiro. Na súa segunda quenda fixo o mesmo coa maga negra. Na terceira caeu derrotado antes de facer máis nada.

Restaurei a vida dos dous superviventes e fuxín como puiden dos encontros ó chou até que, nada estrañamente, apareceu de novo Tiamat. Apenas fíxome dano para estar loitando contra ela ó 50%, pero xa estaba sen pocións curativas polo que proseguín avanzando con poucas esperanzas… e cheguei ó (presunto) xefe final! Resultou que Garland, o inimigo que secuestrou á princesa nos primeiros dez minutos de xogo, e que tamén foi derrotado nese mesmo intre. Despois de dita derrota decidiu viaxar ó pasado para desencadear os eventos que lle permitirán cambia-lo seu futuro. Tras contarme todo isto, transformouse nun demo do caos e deume unha boa malleira para rematar cos meus sentimentos sobre acabar o xogo desta vez.

E agora ti gañáchesme a min, é un empate!

Como foron catro fracasos consecutivos, decidín prepararme un pouco mellor. Aprendinlle algúns feitizos de curación de nivel baixo ó cabaleiro, unha curación máis poderosa e un feitizo de resurrección ó mago vermello, e outro ó mago negro para poder volver á planta anterior dentro dun alxube, incluso funciona para saír do templo do caos, e iso que para chegar a el hai que empregar o poder dos cristais para viaxar 2000 anos cara o pasado…

Tamén aproveitei para darme unha volta polos templos do ar e do auga para subir algúns niveis e ver se deixárame algún tesouro útil por alí. Atopei algunha mellora lixeira no equipamento e, cos niveis adicionais e os novos feitizos, coido que debería ser suficiente para, polo menos, chegar de novo até Garland.

E abofé que foi suficiente! Unha vez que pasei as primeiras zonas cos dragóns verdes, e facendo un bo uso dos obxectos con feitizos de curación, conseguín chegar até os niveis máis baixos sen risco para a vida dos membros do fato. Os subxefes elementais tamén caeron sen causarme baixas e, unha hora e pico despois de ter entrado no templo, estaba outra vez fronte a Caos. Deu de novo o seu discurso e iniciou unha nova loita!

Sentoulle ben iso de viaxar atrás no tempo.

Desta vez foi un combate máis xusto. Comecei por acelerar ós dous atacantes físicos con ámbolos dous magos. A partir da segunda quenda, o mago vermello dedicouse a paliar con curas as desfeitiñas de Caos, mentres que a maga negra comezou a lanzar o único feitizo que coñecía de nivel oito. Pola súa banda, Caos facía máis ou menos dano dependendo do ataque que elixía facer en cada quenda, pero polo xeral foi moi comedido até caer derrotado sen dar moito medo. Eu estaba a agardar unha segunda fase do xefe, algo moi típico das secuelas de Final Fantasy que xoguei, pero non houbo ningunha e, no seu lugar, obtiven un epílogo onde destacábase o logro dos catro “guerreiros da luz” e como garantiron un bo futuro para un mundo que nunca saberá deles. Preferín non pensalo moito nese momento, pero con tanto salto temporal dame no nariz que algo non cadra de todo.

Tras os créditos, a versión da PSX que escollín para xogar deume opción para garda-la partida e comezar unha nova cun sistema de “colección” que conta os tipos e números de inimigos derrotados e tesouros atopados. O mellor disto e que me proporciona algunhas estatísticas para pechar este excesivamente longo capítulo final:

  • Pasos dados: 108.668.
  • Nivel dos personaxes: 38 (mago vermello), 39 (resto).
  • Horas rexistradas na partida: 23.
  • Horas transcorridas: 26.
  • Partidas cargadas: 5.
  • Gils: 999.999.
  • Trasgos asasinados: 256.
  • Monstros derrotados: 96%.
  • Obxectos atopados: 93%.