O lar do xogón

Inda que tiña bastantes ganas de xogar a este xogo do universo 40.000, non agardaba moito del. Coñezo lixeiramente a base da mitoloxía da saga e, non sei moi ben por que, atráeme coas súas razas, faccións e a mestura de mundo vitoriano e futurista. Á versión orixinal de miniaturas non penso nin acercarme, mais ao resto de produtos téñolle un certo cariño. Até lin a primeira das novelas da Herexía de Horus!

A historia nesta entrega é a de sempre: uns orkos andan a liala verde nun planeta, uns marines espaciais son enviados para aplacalos e, na metade da misión, descobren que non é o que parece e que hai algo culto que pode ser un risco para os intereses do emperador. Etc. Etc. O caos está detrás de todo. Etc. Etc. A batalla é gañada, o mundo é salvado outra vez, pero non por iso a guerra vai parar.

Desta vez hai un inquisidor que guía a maior parte da campaña, pero que xa se ve dende a primeira escena que é claramente malvado. Tamén aparece un orko kaudillo que dá máis medo polo nome que por si mesmo; eu, polo menos, poñíame firme cada vez que escoitaba “por aí ven o kaudillo”! Este personaxe funciona como xefe da primeira metade do xogo até que é aniquilado nunha loita decepcionante, tanto pola súa proposta coma pola súa sinxeleza. Un pouco do mesmo pasa na pelexa final do xogo, onde hai que terminar co inimigo premendo os botóns que aparecen na pantalla mentres que caemos con el por un longo precipicio. Recordoume a unha das pantallas iniciais do Saints Row: The Third, agás pola parte de que alí é un comezo glorioso para un xogo tamén glorioso, e aquí é un final mediocre para un xogo tamén mediocre.

Quizais trocase a miña opinión se soubese antes de comezar que era un xogo de disparos. Eu tiña na mente algo máis semellante aos Devil May Cry con loitas corpo a corpo onde a brutalidade do protagonista abrira o paso ante inxentes cantidades de inimigos. No seu lugar, atopeime ao mando dun soldado que é cribado a moita distancia polas balas inimigas e que, a miúdo, ten que tomar a vía do sixilo e da paciencia para non morrer. Non dubido que esa sexa a experiencia dun marine espacial “real” no xogo de taboleiro, mais resultou nunha adaptación nada recomendábel a pesar das sete horas que lle saquei.

A miña primeira experiencia coa saga do Streets of Rage coido que foi coa versión para a Master System deste primeiro xogo, inda que a meirande parte das miñas memorias si que son desta versión da Mega Drive. Agora teño a versión máis moderna para xogar no ordenador cun mando da Xbox, pero ven a ser o mesmo.

A historia vai dunha cidade que foi corrompéndose debido á influencia dunha megacorporación que acabou controlando todos os poderes. Tres ex-policías mozos deciden tomarse a xustiza polo seu puño, acabando con todo aquel que se opoña. O argumento recorda a outros éxitos coma Robocop ou Shadowrun, pero é un pouco o de menos cando o único que desexamos facer é dar unha volta polas rúas da ira.

Decidín escoller a Blaze, a muller, para xogar unha partida un día que quería desconectar un pouco a base de esfociñar a personaxes virtuais. A primeira impresión (ou reimpresión, mellor dito) foi un pouco regular porque os controis van coma lentos, especialmente ao moverse en diagonal; non sei definir moi ben a sensación. O resto do manexo funciona adecuadamente agás polo comando para facer un ataque cara atrás: hai que apertar B+C ao mesmo tempo e de cando en vez non o consigo é Blaze pega enfronte ou chimpa.

Os protagonistas van percorrendo toda a cidade, collen un barco, entran nunha fábrica e rematan ascendendo, nun elevador bastante pouco seguro, a un dos últimos pisos do rañaceos onde se atopa o malvado xefe da corporación; quizais deberían ter pedido unha cita. Conseguín chegar até o xefe sen continuar neste primeiro intento en moitos anos, e preguntoume se me interesaría unirme a el. Como só tiña unha vida decidín dicirlle que si, agardando un final malo. Saíume mal, xa que me devolveu ao nivel da fábrica e tería que facer boa parte do percorrido outra vez. Nesta segunda volta perdín a última vida na pantalla do elevador e decidín non empregar os “continues” para seguir xogando logo dunha hora longa de pelexas.

Ao día seguinte faría outro tento con Adam, máis forte, negro e lento que Blaze, pero perdín a última vida xusto diante da porta do xefe final, contra dúas xemelgas moi atléticas. Decidín pechar a triloxía escollendo a Axel, o meu favorito de cativo, para unha nova partida, pero desta vez xa tiña perdidas dúas vidas no terceiro nivel e decidín apagar a consola virtual porque non tiña boa pinta. Co maratón destes dous días consecutivos chegoume, quizais para a próxima estude un pouco os patróns dos xefes intermedios para ver se son quen de superar o xogo sen continuar.

Sufrín un pouco neste derradeiro capítulo, máis que nada porque xa ficara algo desencantado co xogo e calquera dificultade podería facerme abandonalo. Por sorte, só tiven unhas poucas nas dúas últimas loitas polo que conseguín chegar até o fin! A historia estivo resumida a París e ao castelo que sobre esa cidade fixo levitar o demo dentro de Henrique VI. Até alí foron os nosos heroes con intención de parar as destruccións do malvadísimo Gilvaroth. Polo camiño atópanse de novo con Talbot! Após telo derrota innumerábeis veces nos primeiros capítulos, agora decide apartarse e déixalle á pucelle facer o seu: salvar a Francia!

No lugar de probar o dominio das mecánicas do xogo, neste capítulo moitas foron desactivadas. Primeiro expresamente, a través duns inhibidores que tiñan que ser derrubados para activalas nunha loita concreta. E logo máis sutilmente, quitándolle as afinidades elementais aos inimigos ou facendo que o xefe final do xogo non produza auras ardentes tras de si ao ser golpeado.

Pese a iso, non tiven ningún problema en superar as primeiras batallas. A penúltima colleume por sorpresa o xiro de ter que exorcizar os seitureiros do corpo de Henrique VI e ter que loitar contra todos á vez; isto foi a miña primeira derrota do capítulo. Na loita final tamén fracasei nos dous tentos iniciais mentres non aprendía as mecánicas da mesma e como aproveitalas para o meu beneficio. Logo tiven un número indeterminado de “recomezos tácticos” mentres adaptaba o equipamento dos meus personaxes e a estratexia para superar a pelexa. Notábase que deixei sen facer moitas das pelexas opcionais do xogo porque un pouco máis de experiencia nos meus personaxes viríame ben, pero ao final triunfou máis o plan que a forza bruta.

Nesta última loita, catro torres nos extremos lanzaban constantemente feitizos de dano e curación, mentres que Gilvaroth teletransportábase polo mapa facendo algo de dano pola súa propia conta; ademais, algúns demos aparecían no mapa cada quenda. Non vin posíbel eliminar as torres e aos demos sen sufrir moitas baixas, polo que troquei un plan a un asalto frontal contra o xefe. Logo dun par de “recomezos tácticos”, conseguín derrubalo na carta das trinta quendas que tiña dispoñíbeis. Obxectivo cumprido!

A historia péchase con Gilles encerrando en si mesmo a alma do demo, nunha escena moi reminiscente do Diablo. O grupo desbándase e Roger e Xoana volven a súa Domrémy natal (hoxe en día coñecida coma Domrémy-la-Pucelle en honor a esta última), que esta a ser reconstruída. Na última animación antes dos créditos, ambos están rezando pola súa amiga Liane, falecida na guerra.

Mais o xogo non remata aí! Após os créditos temos a oportunidade de volver ao mapa xeral para pasar o rato con algúns desafíos adicionais. Segundo a información que atopei, tamén existe a posibilidade de resucitar a Liane… pero esa epopea quedará para outro porque eu póñolle o fin aquí.

• Tempo transcorrido: 25.5 horas.
• Batallas de historia gañadas: 36.
• Batallas perdidas: 14.
• Recomezos tácticos na última loita: unha morea.
• Membros do grupo: 14.
• Mulleres no grupo: 3 (21%).
• Nivel de Xoana: 51.

Inda que non o pareza, pola maxia de internet e das publicacións programadas, xa ían case tres meses dende que collín este xogo por última vez. Se me está a facer un pouco longo, ante todo porque as semellanzas cos eventos históricos son cada vez máis escasa e pesa máis a ambientación fantástica, que non ten moito de especial para un xogo deste estilo.

En particular, neste último capítulo, interneime nunha barriada de París onde os animais antropomórficos contáronme a súa triste historia de marxinación á que non lle prestei moita atención. Despois tiven que escoller entre facerlle unha visita aos elfos ou aos ananos para pedir axuda. Elixín ir a xunto estes últimos, e alí houbo un conflito por un malentendido lingüistico antes de aparecer de novo Roger, ser derrotado e axudarnos nunha loita contra o malvado duque de Beford.

No apartado máis interactivo, só tiven unha batalla perdida no primeiro escenario por andar con presas, en lugar de asegurar o camiño antes de avanzar coas unidades máis febles. O resto foi bastante automático e sinxelo. Cabe salientar un escenario labiríntico moi longo que solucionei en catro quendas abusando da funcionalidade de lanzar feitizos a través dos muros infranqueábeis do mapa. Deixei de gañar moita experiencia e pode que algún tesouro interesante, pero xa teño as miras máis postas no final do xogo que noutra cousa.

Confesarei que lle botei un ollo ao número de escenarios que me quedan até terminalo, para obter unhas poucas forzas ao saber que o final está preto. Farei un pequeno esforzo para atallar o derradeiro capítulo mentres procuro algún xogo novo. Non estou moi en contra destas aventuras que mesturan “estratexia” con toques de rol, pero case seguro que non será a miña próxima opción; xa veremos dentro de dúas semanas. Por outra banda, tamén quero atopar algunha biografía sobre Xoana de Arco para comparar e entender mellor as adaptacións que fixeron para este xogo, pero a miña cola de lectura e moito máis longa que a de xogos, polo que non sei cando lle atoparei un oco.

• Tempo transcorrido: 20.5 horas.
• Batallas de historia gañadas: 31.
• Batallas perdidas: 13.
• Membros do grupo: 13.
• Mulleres no grupo: 3 (23%).
• Nivel de Xoana: 51.

Neste capítulo fomos facendo a seitura por toda Francia, seitureiro tras seitureiro caían baixo as nosas espadas. Había un morea de altos cargos que aloxaban cadanseu demo, todos traballando para o novo Henrique VI, entre os que destaca a súa avoa, a raíña Isabel. Esta última tamén é a nai do rei francés Carlos VII, o que demostra que toda a guerra internacional non é máis que un xogo de tronos saído dunha pelexa familiar.

Por resumir un pouco, o verdadeiro Henrique VI é unha especie de ra que viaxa connosco dende o comezo, pero que só é un personaxe xogábel dende que Liane ardeu na fogueirada, herdando o seu nivel, estatísticas e o brazalete orixinal de Xoana; eu agardaba que fose a súa reencarnación xa que non falou até que ela morreu, pero estaba errado. O que encarna ao corpo de Henrique VI é un poderoso demo que aumenta en poder coas mortes de cada un dos seitureiros, e que tamén ten os seus máis e os seus menos con Roger, xa que este quere ser o asasino de Xoana. Menos mal que ela cambiou de estilo para pasar desapercibida.

No terreo táctico perdín dúas loitas da historia principal, por non comprender os escenarios nos primeiros intentos, e unha das escaramuzas libres, por non escoller aos elementos axeitados para o desafío. Semella que cada batalla que pasa redúcese a disparidade de poder entre as miñas forzas e as inimigas, polo que cada vez é máis complicado limpar a todas as forzar inimigas encadeando o poder especial dos brazaletes cunha soa unidade.

A falta de ter un personaxe apisoadora, que pase por riba de todo e canto se encontre, hai que aproveitar a todos os aliados da mellor maneira para acadar os obxectivos de cada escenario. Unha particularidade que non comentara deste xogo é que, após un ataque normal a un inimigo, créase detrás del unha área que potencia o seguinte ataque. Desta maneira, a miúdo compensa non facer ataques especiais xa que non crean esta área ardente, o cal implica que é moi difícil precisar o dano total que podo chegar a facer, xa que non basta cun simulacro de ataque sinxelo.

Isto último é comprensíbel dende o meu limitado punto de vista de afeccionado ao deseño de xogos. Pero o que xa non comparto é ter consumíbeis con efectos de mellora permanentes que só poden ser empregados nun combate gastando a acción principal. Moitas veces esquézome de empregalos no albor da loita, cando soe haber máis tempo, e non hai ningún motivo polo que non puideran poñer a funcionalidade nos menús do mapa principal. Nin sequera teñen unha animación moi salientábel.

• Tempo transcorrido: 17 horas.
• Batallas de historia gañadas: 26.
• Batallas perdidas: 12.
• Membros do grupo: 13.
• Mulleres no grupo: 3 (23%).
• Nivel de Xoana: 46.