Lego The Lord of the Rings. Torres

O comezo desta parte das dúas torres é un bo resumo do xogo. Manexamos a Sam e a Frodo mentres seguimos o camiño marcado por Gollum a tráves do Pantano dos Mortos. Realmente semella ser o Pantano de Lume da Princesa prometida, porque cada catro pasos temos que apagar un lume que apareceu espontaneamente. Non levei a conta, pero máis de media ducia de veces temos que atopar auga dun pozo para apagar a combustión repentina, e cansa un pouco.

Unha vez que os lumes remataron, aparece un Nazgûl do que temos que agocharnos. Para logralo, avanzamos de illa en illa até atopar un burato onde Sam poda agocharse e logo activamos a capa élfica que fai invisíbel a Frodo. Isto tamén hai que repetilo unhas catro ou cinco veces, e en ningún momento é divertido. Esta idea de estender un concepto artificialmente repítese ao longo do xogo. Algunhas veces ten unhas boas reminiscencias de The Lost Vikings, tendo que empregar o personaxe axeitado en cada momento para solucionar o problema.

Ao contrario que no clásico de Blizzard, neste xogo está sempre claro o personaxe a empregar en cada caso, xa que a interface superposta non deixa lugar a dúbidas. Da mesma maneira, non é posíbel solucionar un quebracabezas mal e quedar atascado, a non ser que demos con algún erro de programación. Con isto e co de ter vidas infinitas, xa que morrer só nos quitará algúns puntos que son fáciles de recuperar e non moi importantes, estou de acordo: encaixa ben no tipo de xogo desenrolado. Se as mecánicas en xeral estivesen un pouco máis pulidas, sería un bo xogo para desconectar mentres aproveitamos para recadar todos os segredos espallados pola Terra Media.

O xogo deixa ben claro que debes repetir os niveis con outros personaxes para atopar as pezas secretas. Podes atoparte xogando a historia principal con Frodo e Sam e, de súpeto, aparece un texto de Galadriel dicindo que lances unhas frechas con Legolas para chegar a un novo lugar, inda que no momento presente non teñamos maneira de facer iso. Tamén é notábel que o xogo está pensado para xogar a dous xogadores, e coida que coa pantalla partida e as accións simultáneas pode quedar moi ben.

A historia segue a reflectir os cortes das películas de maneira máis ou menos graciosa. Polo de agora os momentos máis épicos foron cando puidemos manexar a Bárbore e arrasar con todo baixo os seus pés. Chegados até aquí, farei o empurrón final para rematar a historia con Alancadas e compañía.

  • Horas transcorridas: 5.
  • Personaxes desbloqueados: 18.
  • Mulleres desbloqueadas: 1 (5’6%).
  • Porcentaxe completada: 16’4%.

Jotun: Valhalla Edition

Ola! Por petición popular adianto a entrada deste xogo, polo que haberá algunhas referencias que non encaixen hoxe co estado actual desta páxina. Houbo algo de controversia sobre si fuxín do xogo anoxado ao final da loita contra o ferreiro durante a miña retransmisión en directo, pero nada máis lonxe da realidade. Podedes atopar o vídeo da loita e unha pequena explicación do sucedido no meu canal de Twitch.

Entre o Titan Quest, o Rise of the Argonauts e, agora, este Jotun, semella que non vou deixar un ser mitolóxico virtual sen asasinar. Particularmente, nos tres casos lóitase contra titáns, polo que un bo candidato para continuar esta temática sería o Titan Souls, inda que non teño acceso a el neste momento. Ademais hai certas similitudes entre este e o Jotun, xa que basicamente ambos son definidos polas súas pelexas contra xefes, como xa veremos máis adiante.

O primeiro que destaca son os gráficos debuxados a man, que a miúdo aproveitan o zoom dramático para xerar bonitas e profundas estampas. Xunto aos debuxos, as voces narradoras en idioma islandés son o outro punto salientábel dende o primeiro minuto. Así tomamos o control de Thora, unha afouta guerreira armada cun machado que intenta demostrar despois de morta aquilo que non tivo oportunidade de facer estando viva. Para gañarse un posto como valquiria terá que atopar en cada curruncho do mundo un par de runas e loitar contra o titán residente.

A parte de percorrer cada escenario soe ser máis un exercicio de de orientación ca un desafío tradicional, no mellor dos casos. Outras veces hai que seguir un camiño máis ou menos linear evitando as poucas ameazas do mesmo. Só nun escenario loitaremos contra moreas de ananos que nos atacarán sen moito motivo. Estes encontros rematarán co chan totalmente cuberto cos seus corpos, provocándome unha sensación de culpa polo innecesario da masacre. Pero coido que este é máis un sentimento persoal que outra cousa, especialmente da miña lente após experimentar outros xogos coma Shadow of the Colossus ou Spec Ops: The Line.

Colosos tamén son os titáns que fan as veces de xefes finais de cada área. Son pelexas que, polo xeral, tiran cada o espectro complicado e que requirirán varios tentos para ser superadas, e paciencia. Son a parte máis interesante do xogo, pero considero unha mágoa que algúns baseen a súa dificultade en partes que se desprazan ao chou, xa que abaratan a experiencia. Os patróns de ataques son sinxelos de deprender e aproveitar para atacar, poñéndonos no papel de ter que escoller entre golpes rápidos e fébeis ou lentos e poderosos; o clásico nestes casos. Unha morte fará que teñamos que volver ao comezo da pelexa, listo para darlle un novo tento.

Superei a historia en tres hora e media, pero inda fica un bo camiño para completalo totalmente. Ademais de viaxar polo mundo recuperando todas as melloras que deixei por aí sen recoller, tamén teño varios desafíos abertos relacionados cos xefes. Hai un novo modo Valhalla onde poderemos loitar de novo contra eles con máis dificultade, e unha boa colección de acadamentos se conseguimos liquidar aos titáns con velocidade ou con certas restricións. Pero, coma case sempre, deixarei iso para outra volta.

Lego The Lord of the Rings. Comunidade

Na miña primeira experiencia cun videoxogo de Lego, un de superheroes na Playstation 2 xa hai moito tempo, decidín tras quince minutos que non era para min. Supuxen que eu era a excepción porque hai unha morea de franquías que foron adaptadas a este estilo de xogo, pero aproveitando que regalaron este baseado na obra de Tolkien para darlle un segundo tento. Vaia tamén por diante que nunca tiven nin bloques nin bonecos desta marca, polo que esa parte de nostalxia tampouco vai comigo.

O xogo comeza coa narración de Galadriel sobre os feitos que deron paso á Terceira Idade. Podemos manexar a Isildur e ao seu pai Elendil loitando contra un Sauron xigante e, tras a loita, levando o anel único ao Amon Amarth (ao monte, non ao grupo). Logo aparecen un par de escenas sobre o que pasou co anel, fóra dos eventos deste libro. Logo, outra escena de Gandalf, Bilbo, Sam e Frodo. E despois xa obtemos o control destes dous últimos hobbits camiñando pola súa aldea. Esta parte manexábel non dura moito, pois unha vez que chegamos ao destino indicado, comeza outra animación coa incorporación de Merry, Pippin e os xinetes escuros.

Con tanta exposición sen ter o control, fica claro que o xogo está directamente baseado nas películas de Peter Jackson. E non só é que as escenas, ángulos e cortes sexan os mesmos, tamén as liñas dos personaxes están sacadas tal cal das películas. Certo é que en cada momento hai algún personaxe facendo algo gracioso para romper a posíbel seriedade, engadindo algo de humor moi sinxelo apto para todos os públicos que será pauta durante todo o xogo.

No apartado das mecánicas do xogo tamén prevalece a sinxeleza. Só completei a parte da Comunidade do Anel, pero coido que o patrón fundamental non cambiará nin un ápice. Consiste en avanzar polo escenario tridimensional até chegar a un quebracabezas que bloquea o paso. Nese momento podemos esborrallar todo o esborrallábel para obter as pezas que precisaremos. Logo simplemente é cuestión de acercar o personaxe necesario ao lugar sinalado para poder progresar un pouco máis.

Cada un dos personaxes ten as súas propias habilidades especiais. Por exemplo Legolas pode saltar alto e lanzar frechas, Gimli pode derrubar certo tipo de bloqueos, e Samsagaz é o xardineiro-incendiario especialista en facer crecer plantas e empezar lumes. Nin vos imaxinades a cantidade de problemas que se poden solucionar neste xogo aplicando lume!

Polo de agora inda non simpatizo moito con este estilo de videoxogo, pero o meu plan é continuar até o final porque semella non ser moi longo e é outra maneira de re-experimentar o mundo de Tolkien.

  • Horas transcorridas: 3.
  • Personaxes desbloqueados: 13.
  • Mulleres desbloqueadas: 1.
  • Porcentaxe completada: 9’4%.

Blood Bowl 2. Campaña

– Ola e benvidos todos a este programa especial adicado ao lendario adestrador Xogón! Matemáxico e máis eu faremos un resumo da súa reincorporación ao mundo do Blood Bowl comentando pasado, presente e futuro. Non é, Matemáxico?
– É tal, Eu-Xogoth! Ola a todos! O primeiro, quero darlle ás grazas a MediaLar por deixarme comentar ao carón de un erudito da materia coma é Eu-Xogoth. Esta combinación só tiña un 0.2718% de probabilidades de ser a escollida!
– Nuffle sexa louvado!
– Xa sabes que non creo en Nuffle, os números son unha entid…
– E como íamos dicindo, hoxe centrarémosnos no adestrador Xogón! Penso que esta é a súa segunda tempada, se non contamos os tempos de xuventude cun taboleiro caseiro, certo?
– Certo! Na primeira tempada botoulle máis de 120 horas levando unha morea de equipos.
– Unha morea? Agardaba algo máis preciso de ti, Matemáxico!
– E que os datos non están completos de todo… pero si que te podo contar que comezou cun equipo de elfos verdes nas que a súas guerreiras bailarinas non sobrevivían máis dun partido, e rematou levando un equipo de amazonas á vitoria da liga!
– Recordo esas amazonas, nunca a palabra blodge foi máis odiada polos seus rivais. Pero diso xa fai moito.
– (Cinco anos e sete meses).
– E agora está de volta comezando unha nova campaña! Da cal falaremos após o seguinte corte.

– Un corte de 169 píxeles de alto, por certo.
– Grazas, Matemáxico. Volvamos con Xogón, que nos podes dicir desta nova tempada a cargo dos Reikland Reavers? Seica foi un paseo.
– Efectivamente. Conseguiu gañar todos os partidos sen recibir ningún tanto, marcando un total de 51 touchdowns en 14 partidos completos.
– O que eu dixen, un paseo.
– Cunha media de 3.64 touchdowns a favor por partido, cun máximo de 7, un mínimo de 3, unha moda de 3 e unha med…
– Si, si. Un paseo. A intelixencia artificial no nivel máis difícil non é rival para el. O único para a súa paciencia.
– E unha das súas críticas, ter que xogar tantos partidos de case unha hora de duración sen moito desafío. Para facelo máis entretido, adicouse a maximizar os puntos estrela entre os seus xogadores. Queres saber cantos conseguiu?
– Eh, non! Fágome unha idea do que pasou. Ademais, moitos deses puntos foron ao garete cando algúns dos seus xogadores mutaron inexplicablemente durante o transcurso da campaña.
– Certo. Pero tiña un motivo dentro da campaña.
– Si, igual que o tiñan algúns obxectivos adicionais que tivo que cumprir para avanzar na mesma. Pero ao final foron un partido tras outro con moi pouca variedade e o nulo desafío que xa comentamos.
– Até que gañaron a Blood Bowl!
– Que menos! Vexamos un corte da celebración.

– E agora que, Matemáxico? Isto foi o último que veremos de Xogón nas canchas?
– Pois non sei. Só o 33.3% dos seus rivais do pasado semellan interesados en facer unha nova liga, polo que parece complicado que podamos ver algo máis cun cara a cara amistoso de cando en vez. Polo de agora só leva un contra o seu arquirival Eristoff, no que conseguiu vencelo 1 a 2.
– Polo menos xa lle marcaron un touchdown! Quizais o seu reinado está preto de rematar? Quizais estea proxectando algo novo? Polo de agora non sabemos, pero o que é seguro é que estaremos aquí para volo contar cando sexa preciso. Falouvos o voso ente cósmico preferido, Eu-Xogoth!
– E o voso servidor Matemáxico; para servir ás matemáticas e a vostedes.
– Boa sorte cos dados…
– O concepto de sorte n…
– … e boa noite a todos!
– Boa noite!

– Oes, Matemáxico, ti o dos números e o de contar o levas moi ben, non?
– Si, é a miña especialidade!
– Moi ben. Pois non contes comigo para a próxima.

The Legend of Zelda: Link’s Awakening. Estouciñar

O primeiro que tiña que facer para continuar a aventura era resucitar á vella galiña voadora da aldea de Mabe. Non conseguín interactuar coa estatua conmemorativa de ningunha maneira, polo que fixen o que tanto me autocriticara no anterior capítulo e procurei a solución en internet. Resultou ser tan sinxelo coma empurrar dende abaixo… eu xuraría que xa o fixera, pero obviamente non foi así. Unha fonte de confusión ao longo do xogo relativo a isto é que empregar os brazaletes para turrar dun obxecto non é o mesmo que empuxalo dende o lado contrario. Por sorte, non precisei de máis axuda exterior ao xogo para solucionar o que me quedaba por diante.

O sétimo alxube foi o máis complicado de todos. Entre outras cousas, era necesario mover unha bola dunha pantalla a outra, algo que é absolutamente imposíbel con calquera outro obxecto do xogo. Trátase de levar esta bola por toda a segunda planta da torre e empregala para derrubar os piares que aguantan a superior. Isto provoca que parte do cuarto piso tome o lugar da terceira e deixa vía libre até o xefe final deste alxube. Desta vez loitaremos nunha vista bidimensional lateral, o que cambia totalmente o estilo da loita respecto a meirande parte do xogo, inda que xa houbo algunhas escenas semellantes que recordan ao Mario Bros e outro monstro final marítimo moi sinxelo para falar del.

Falando de xefes, o oitavo alxube recupera todos os intermedios do resto de niveis e fainos loitar contra eles cada vez que pasamos pola súa sala. Eu exporei todo ao chou, polo que repetín algunhas desas loitas moito máis do que debería. Por sorte, estaba equipado co poderoso búmerang, que da boa conta dos inimigos rapidamente, incluíndo algúns inmunes ás espadadas. Esta arma toma o lugar doutro obxecto do inventario que deixamos en peñor, que a estas alturas o temos saturado coa variña máxica de lume que atopamos nos últimos compases e que podemos empregar para triunfar sen moito reto sobre o oitavo xefe de alxube.

Cos oitos instrumentos no noso gran peto cósmico, podemos abrir o ovo da montaña e resolver o labirinto cuxa resposta está escrita na biblioteca da aldea inicial. O inimigo derradeirísimo ten cinco formas diferentes, cada unha co seu truquiño. As catro primeiras foron ben, pero tardei en decatarme de que a última era máis sinxela empregando o salto. Unha vez derrotada, obtiven a explicación final da trama e os créditos do xogo. Non explicarei aquí as miñas teorías nin as secuencias finais, xa que hai mellores recursos por aí espallados que fan un bo traballo. O xogo gustoume en moitos aspectos, pero é unha mágoa que nun Zelda non saia a princesa máis que nomeada unha vez ao comezo de todo. Recomendábel, inda así.