O lar do xogón

O Columns foi a resposta de Sega ao éxito do Tetris, a súa aposta por un videoxogo no que os bloques caen da parte de arriba da pantalla. Neste caso, como o seu nome ben indica, son piares, formados por tres bloques de diferentes cores, os que teremos que dispor na parte baixa. Cando tres casas ocupadas por bloques da mesma cor xúntanse, diagonal ou ortogonalmente, desaparecen deixando caer os bloques que tiveran arriba, o que pode causar que outros tamén desaparezan e así sucesivamente. Cando era un raparigo e isto pasaba varias veces, dicíamoslle “facer un columns”, pero coido que era algo só da miña casa.

As capturas deste tipo de xogos son complicadas de obter e non moi interesantes.

O modo de xogo principal consiste en quitarse de enriba todos os bloques que poidamos para facer moitos puntos antes de que, inevitabelmente, os bloques sobresaian da parte superior da área de xogo. Para axudarnos nesta misión, tamén contaremos coa axuda dun bloque especial multicor que, ao entrar en contacto cun bloque doutra cor, fai desaparecer todos os bloques desa cor no escenario. Este bloque aparece cada certo tempo, ofrecendo un raio de esperanza se xa andábamos xogando na parte alta do móbel.

Eu especialiceime desta vez no modo arcade da versión orixinal do xogo adaptada á PSP, chegando a obter máis de medio millón de puntos. Non son quen de estimar as horas que lle botei e, inda que cada dous-tres días de xogo melloraba a miña marca, decidín poñerlle freo polo de agora. Coma sempre, acepto desafíos, polo que se alguén por aí quere darlle un tento xa me dirá que tal!

Desapareceron máis xoias que nunha tenda de empeños de dubidosa reputación.

Por se vos serve de algo, estas son algunhas das tácticas que procuro por en práctica durante a partida:

• Facer desaparecer bloques sempre que poida; non buscar o xogo bonito.
• Se non se pode facer desaparecer ningún bloque, deixar outros preparados para as seguintes quendas.
• Facer un val en forma de V en caso e dúbida.
• Se é posíbel, empregar o bloque especial multicor de maneira que sobresaia por enriba ao pousalo. Desta maneira fará desaparecer dúas cores en lugar de só unha.

Recomendárame este xogo da Game Boy Advance un bo amigo nos tempos que eu andaba ocupado con Suikoden. Dende entón cruzábamo de cando en vez procurando xogos de rol consoleiros, polo que finalmente me decidín a darlle un tento. “Adquirino” para a PSP e puxen as mans no mando!

O protagonista foi precisado de antemán polos creadores do xogo, pero tiven ocasión de poñerlle “Xogon” como nome. A verdade é que podería ter pensado un mellor pseudónimo e nome para esta páxina, ou polo menos un que non precisase de acento e quizais que non fose tan masculino; tivera a idea de facer un xogo de palabras con Shogun/Shogon, pero semellaba moi escuro. Ficarei con Xogon/Xogón por tradición.

Non lle fixen caso a tempo.

Resulta que Xogon e os seus amigos viven nunha aldea, illada para non expor os poderes psicocinéticos que teñen os seus poboadores. Todos moi felices até que unha tormenta non moi natural causa estragos na poboación, chegando a algunha morte e desaparición. Tres anos despois o protagonista, xa baixo o meu control, entra sen permiso nun lugar sagrado, obtén un poder moi antigo, perde parte do poder ao darllo, por non ter máis remedio, a os malos iniciais, e causa unha nova catástrofe. Tras todo isto, o fado do mundo fica nas mans de Xogon, se decide aceptalo. Se non, o mundo remata cun epílogo moi curto e o xogo ofrece a posibilidade de volver atrás e mudar opinión.

Todo isto sucedeu a través de diálogos e escenas intercaladas cun mínimo de exploración activa e moi poucos combates sen risco ningún. Cando por fin saín da aldea para comezar a aventura, fun recibido por un xenio (djinn) que me aprendeu todo un subsistema de combate, levándome por todos os menús e até facendo unha pelexa de exemplo. Ao rematar, movinme un pouco polo mapa e resultou que o emulador rasca moito neste entorno. Xa notara algúns miniparóns, especialmente nas loitas, pero eran máis aturábeis que o mapa. Este foi o momento, tras case dúas horas de xogo e moi pouca iteración, no que tomei a decisión de parar co xogo.

Xa se iso o ano que ven!

Agardo que poida transferir a partida gardada a outro dispositivo ou facer que funcione mellor na PSP, porque o xogo ten boa pinta e non me importaría seguir con el, sempre que non teña que sufrir outra vez o lento que é o comezo.

Desta vez non rematei cun nivel de misións antes de escribir este capítulo, mais inda así completei un bo feixe de buscas. Ademais das misións da aldea e as de práctica, das que xa falei en entradas anteriores, tamén hai outras de procura de tesouro e as denominadas “misións de gremio”.

As dos tesouro tratan de atopar obxectos valiosos espallados polo mapa, téndoos que entregar no campamento base antes de que remate o tempo; eu intenteino só unha vez e non me gustou moito o sistema. As misións de gremio son versións máis difíciles das equivalentes da aldea e, inda que se poden realizar sen compaña, están pensadas para un grupo de até catro cazadores empregando o sistema multixogador sen fíos da PSP. A non ser que alguén por aquí preto desexe probalo comigo, ficarei sen saber como de ben funcionaría.

Até entón, agardo botando unha soneca co colega felino.

Comecei e completei pola miña conta unhas poucas destas misións de gremio e tamén algunhas de aldea. Nestas últimas abriuse o acceso ao escenario do volcán, que non aporta mecánicas novas até onde eu explorei. Loite contra algúns tipos novos de monstros, mais inda me quedan uns poucos por derrotar para pasar ao seguinte nivel.

Algúns dos monstros contan con modelos totalmente novos e outros son variacións dalgúns que xa apareceron previamente. Pese a isto último, cada un ten un patrón de comportamento único e, por tanto, as tácticas empregadas nun caso poden non ser válidas noutro. Pero, ao mesmo tempo, o xogo comeza a ser repetitivo tras as varias decenas de horas que levo.

E non sei cantos kilómetros fixo Kandra con pesadas armas na súa espalda.

Actualmente teño varios monstros que derrotar por diante, inda que xa perdín polo menos unha vez contra cada un. Coido que podería centrarme para vencelos co meu equipo actual, ou facer algunhas investigacións para adaptar as armaduras e facer máis sinxelos os próximos desafíos, xa que teño unha boa variedade de espadas longas pero só tres conxuntos de armadura, contando co inicial. De seguro que axudaría se lle botase un ollo a algunhas guías porque tampouco teño moi claro cales son as estatísticas máis importantes para as distintas loitas, pero non é algo que queira facer. Vou deixalo así polo de agora, inda que non sei se retomarei o xogo.

Dalgunha maneira o xogo é tal e como agardaba, e pode que inda mellor, pero penso que despois de tantas horas xogadas (relativas, xa que os expertos as contan por centos) chegoume polo de agora. É curioso mirar atrás e ver a mellora, xa que moitos monstros  aos que lle servín de almorzo varias veces, agora non son máis que un trámite para adquirir algún material. Só quero pensar que, se algún día volvo a este xogo, non terei que comezar o aprendizaxe dende abaixo de todo.

Até logo, Kandra!

• Horas transcorridas: 38.
• Misións de aldea completadas: 83.
• Misións de práctica completadas: 12.
• Misións de gremio completadas: 6.

Continúo coas aventuras neste xogo asasinando máis e máis monstros para obter unha ganancia persoal. Tecnicamente hai dúas razóns para seguir cos xenocidios: a primeira é axudar aos veciños da aldea Pokke; a segunda é obter práctica e equipamento para vingarme do gran dragón que case me finou na cinemática inicial do xogo. Esta segunda motivación xa non semella moi nobre, pero eu penso que a primeira tamén deixa que desexar. Moitas veces son contratado con escusas coma “este bicho moléstame cando vou de picnic ao campo. Por favor, non lle deixes nin a pel”. Non é moi doado de xustificar eticamente eses servizos, e moito menos cando nin sequera cabe a defensa (igualmente inválida) “se non o fago eu, outros o farán”, xa que non hai máis cazadores preto.

Pero como de algo hai que comer, completei as misións de tres estrelas da aldea e unhas poucas misións de práctica. Estas últimas consisten en volver a loitar contra algúns dos monstros máis grandes nun entorno pechado e con algunhas combinacións de equipamento particulares: unha boa maneira de probar as diferentes armas e estratexias. Ao final de cada misión de práctica con éxito, obtemos algúns obxectos especiais para crear máis armas e armaduras, puntos para mellorar a granxa e unha valoración da caza en forma de puntuación. Por tanto, tamén ten ese compoñente de tentar superar o mellor rexistro de puntos ou de velocidade.

Quen non quere ter un canón-xoaniña na súa armaría?

Non foron os materiais obtidos nestas prácticas senón outros os que empreguei para actualizar a miña espada longa a unha versión máis poderosa con dano adicional de lume. Na parte de armaduras, completei unha combinación a base de herbas que, ademais dunha defensa apreciábel, dáme unhas bonificacións á recollida de materiais. Non son as mellores habilidades do xogo pero están ben para ir tirando.

No canto das misións da aldea de tres estrelas, conseguín, en máis ou menos intentos, rematar coas quince primeiras e coñecer os novos escenarios do bosque e do pantano, tendo que empregar moitos antídotos para contrarrestar os fumes tóxicos deste último. Pero antes de ter toda a categoría completada tiven que facer outros tres encargos, sendo o último dos mesmos a caza dun Plesioth verde acuático na selva.

Xa derrotara, no segundo ou terceiro tento, ao seu curmán do deserto, pero esta nova variedade facía máis dano, semellaba máis veloz e tiña un ataque que non lograba esquivar tanto como debería. Despois de morrer contra el moitas veces, e tras montar varias trampas e consumíbeis só para esta pelexa, logrei acabar con el na última vida e cando xa non me quedaban pocións. Como o monstro era acuático, eu tiña medo de que se fartase de espadoarse e liscase polo mar cando lle ficasen poucos puntos de vida, xa que non o podería danar alí. Por sorte, o xogo non é tan cruel e, cando xa estaba a pechar os ollos agardando por un novo golpe, vin a mensaxe de “obxectivo acadado” e puiden respirar de novo. Metaforicamente, claro, non hai maneira de aguantar a respiración durante máis de vinte minutos tan tensos.

O meu arquinimigo visto dende ben lonxe.

En contraste con esa epopea, a misión urxente para obter acceso ás misións de catro estrelas foi moi sinxela. Consistiu na matanza dun yeti que chamaba algúns esbirros de cando en vez (outros yetis máis pequenos, non é que fose alérxico). Os seus ataques víanse vir con tempo abondo para podelos evitar e contraatacar, polo que fun quen de dar boa conta del no primeiro intento.

• Horas transcorridas: 29.
• Misións de aldea completadas: 67.
• Misións de práctica completadas: 12.

Sabes que un xogo vai para largo cando, após 18 horas rexistradas de partida, recibes un agasallo por completar os niveis de iniciación. E óllese que digo horas rexistradas porque máis dunha vez apaguei a consola cando as cousas non ían coma eu agardaba, polo que as horas reais son estritamente máis. Intentarei empregar a funcionalidade de “abandonar busca” que creo que ten un efecto similar a cargar a última partida gardada, agás pola parte de contabilizar o tempo.

Neste capítulo comecei e completei todas as misións da aldea do segundo nivel. As do terreo selvático non me deron grandes problemas, e até aproveitei para coller un par de veces un ovo dracónico que se troca por unha morea de puntos para mellorar a granxa Pokke. Explícome: tras o vídeo introdutorio do xogo, déronme acceso a una casa onde cociñar, durmir e gardar as miñas cousas, ademais dos dereitos de explotación de dita granxa, onde podo obter materia prima de todos os tipos grazas á axuda duns compañeiros felinos. É posíbel extraer ditos materiais certo número de veces tras cada busca, polo que forma parte da rotación que fago cada vez que chego de volta á aldea.

Os felinos son parte importante, e marabillosa, do xogo

Atopei maiores dificultades nas misións do deserto. Caracterízase por mesturar nun mesmo mapa zonas moi quentas con outras moi frías, polo que é preciso beber bebidas quentes é frías para manter a temperatura corporal. Iso é simplemente unha pequena incomodidade, mais as quenllas da area foron bastante máis problemáticas. Estas monstruosidades viaxan por debaixo da area moi rapidamente, facendo dano ó cruzarse co camiño da cazadora. É moi complicado atopar unha fiestra temporal para atizarlles pero, por sorte, é doado facer que saian á superficie estoupando unha bomba sónica preto delas. Pero, como eu son así, non preparei bombas sónicas adicionais para loitar contra a xefa das quenllas da area. Foron unhas pelexas longas, que abandonei un par de veces, e nas que finalmente acadei a vitoria pola vía máis complicada, xa que desperdiciei as dúas bombas sónicas “gratis” obtidas ao comezo da misión.

Pero inda ficaba outro xefe por capturar no deserto: o mítico peixe dourado. A última misión do segundo nivel consistía en pescar dous destes peixes difíciles de atopar. O minixogo de pesca non ten moito truco xa que consiste en empregar un cebo e darlle ao botón de acción cando algún pique. O tema é que o número de cebos que se poden levar a unha misión están limitados e, unha vez rematados, non atopei maneira de conseguir máis neste escenario. O risco da misión era case nulo, pero tiven que repetila varias veces até que por fin pesquei dous na mesma serie.

Recórdame a certo monstro de Expediente X.

Para rematar o capítulo, e abrir o acceso ás misións de tres estrelas, tocoume un enfrontamento contra un khezu, un monstro eléctrico bastante grande e moi perigoso que habita nas montañas nevadas. Nos primeiros intentos, levando unha espada larga, non tiven moito éxito, máis que nada pola dura armadura da presa en certas partes do seu corpo. Non sería até que a troquei polo arco cando por fin obtiven unha vitoria após unha larga persecución por todo o mapa. Tivera bastante sorte con algúns patróns de ataques, polo que quixen confirmar que non fora esa a razón do éxito, se non pola miña habilidade. Desta maneira repetín a caza catro veces máis, fracasando en dúas ocasións, obtendo unha vitoria tras rematar inconsciente dúas veces e, finalmente, conseguindo o éxito sen ser derrubado na última instancia.

• Horas transcorridas: 18.
• Misións de aldea completadas: 45.
• Misións de práctica completadas: 3.