Monument Valley: pouco xogo, moita presunción

Cando saíu no seu día, eu probei o Echochrome da PSP. Non avancei moito porque o atopaba bastante complicado e a miña visión espacial deixa bastante que desexar. En resumo, facíame sentir un pouco topón e mamalón. Este Monument Valley comparte a idea dun universo con formas tridimensionais imposíbeis que son proxectadas ao plano da pantalla, permitindo rotar partes do mundo para crear novos camiños en dúas dimensións. Pero, ao contrario que a súa precuela espiritual, os controis e as mecánicas están simplificadas en dous tipos de iteración:

1. Pulsar nunha casa fai que a protagonista móvase até ela se ten un camiño válido.
2. Algúns elementos dos escenarios, propiamente indicados, pódense rotar ou mover para crear novos camiños ou visualizar partes novas.

As partes móbiles son as que teñen uns puntos, ao comezo eu tardaba en identificalas.

Ao contrario que no Echochrome, a personaxe principal nunca pode caer en vertical a un nivel inferior nin afastar os pés do chan. Por outra banda, as interaccións en cada nivel son moi limitadas e nunca resultan nun escenario irrecuperábel. Todo isto, engadido á sinxela dos quebracabezas, fai que o progreso do xogo sexa continuo e que, desgraciadamente, non teña unha dificultade que o poida facer entretido máis aló de ver como se desenvolve a historia e que novos escenarios aparecerán. En toda a campaña principal, só tiven que pensar un pouco no último nivel, o décimo.

Segundo o seu autor, un dos obxectivos do deseño do xogo era facer uns niveis que puidesen ser completados por todos os xogadores, ao contrario que moitos outros xogos que reservan parte do seu contido para os que lle poñan máis ganas. Evidentemente non podo falar por todos, mais si que da a sensación de que hai suficientes facilidades para que calquera poda chegar ao final.

O tótem fai as veces do cubo da compaña do Portal.

Outro dos obxectivos era conseguir que calquera imaxe conxelada do xogo fose arte por se mesma, e coido que tamén foron capaces de acadalo, inda que as capturas que as capturas que acompañan a este artigo poden non ser moi representativas xa que non foron tomadas por min. A música e o son tamén contribúen supostamente á atmosfera máxica, pero non podo dar a miña opinión porque tiven o son apagado durante os aproximadamente sesenta minutos de xogo desta primeira campaña.

A narrativa está nos títulos dos capítulos e algunhas animacións dentro dos niveis. Son viñetas soltas que queren facer intuír un mundo maior do que vemos a primeira vista. Hai que recoñecer certas referencias estilísticas a outros xogos xaponeses como ICO, con ese aura de presunción global coa que estou moi a favor. Como dixo Monica Geller en Friends: “a ninguén lle fai dano un pouco de presunción”.

Non teño capturas propias do xogo, polo que ben podo poñer a Monica con trenzas.

En xeral semella máis un xoguete que un xogo, ten esa calidade para sorprender a medida que as pezas se moven e o obxectivo de cada nivel resulta ser un pouco o de menos. Non é unha mala maneira de pasar unha hora, inda que eu non concorde de todo coas decisións do deseño.