Titan Quest Anniversary Edition. Acto 1

Recordo ter lido, nunha revista especializada en xogos de ordenador, unha reportaxe bastante extensa do Diablo 2 por mor do seu lanzamento. Unha das capturas tiña un pé de foto dicindo algo así como “se pegas moito a orella á páxina, poderás escoitar a arrepiante banda sonora e os aterrecedores berros dos inimigos”. Eu sempre fun mexeriqueiro co tema do terror, e o título tampouco axudaba moito, mais dalgunha maneira rematei co xogo na miña cesta da compra. Esa mesma noite enchoupeime do manual antes de durmir, deixando a longa instalación para o día seguinte. Gocei entón xogando con todas as clases e pronto fiquei engaiolado con todos os sistemas. Tamén foi, grazas aos modos en liña, o que me aprendeu unha multitude de insultos en inglés.

Non sería até anos máis tarde cando coñecería o termo da caixa de Skinner, que dende entón recórdame sempre ao xogo de Blizzard. Inda así, sente certa debilidade por este tipo de xogos, polo menos mentres non metan cartos no medio. O Titan Quest herda a xogabilidade e compoñentes xa estándares no xénero rol-acción, polo que a curva de aprendizaxe no meu caso limitouse a certas partes un pouco máis novidosas. Desta maneira, a experiencia tamén ten ese encanto de volver a un lugar coñecido tras moito tempo: hai cousas novas e diferentes, pero o máis importante é o que cambiou cada un entre tanto. E, por máis que pasen os anos, semella que eu sigo a ser o mesmo. E Leónidas tamén.

Fai un lustro que xogara un pouco cun personaxe que empregaba maxia para aniquilar todo o que se movese na pantalla tan só con premer un botón. Era moi efectivo pero tamén bastante aburrido; deixeino tras oito horas de xogo. Desta vez escollín unha cazadora que emprega unha lanza para atacar corpo a corpo, trocando a un arco en momentos puntuais. Quizais estou escollendo moitas habilidades pasivas, pero nin está a ser moi eficiente nin moi divertida de manexar. A miña intuición levoume a investir puntos nunha habilidade que facía dano porcentual baseado na vida do inimigo, pero non funciona nos xefes, polo que non resultou tan útil coma eu pensaba e retirei todos os puntos menos un.

Algo non debo estar facendo de todo ben porque vou sobrado de dano até que atopo un xefe. Nese momento o plan troca a intercambiar broucazos mentres tomo grolo tras grolo de pocións curativas. Estes obxectos amontóanse moi ben no inventario polo que non hai case límite ás que podemos empregar nunha loita. O peor é cando o xefe ten algunha habilidade de autorrecuperación e o dano que eu fago en dous minutos é contrarrestado nun intre. Hai unha liña moi delgada entre queixarse do sistema anticuado como son as pocións ilimitadas e abusar dito sistema para ganancia persoal.

Tomeime o xogo en serio até que tiven a primeira morte por rematar sen pocións nunha loita contra uns inimigos comúns, uns lobishomes, lixeiramente máis fortes que os seus veciños de alxube. Nese momento decidín tomalo coma un pasatempo, quitarlle o son e poñer podcasts sobre deseño de xogos de mesa coma Ludology ou On Board Games. Préstase ben a este estilo de xogo e, curiosamente, non volvín a ter unha morte. Ademais, non é moi diferente do que facía co Diablo 2 para escoitar power metal. Agora que o penso, non sei se iso era máis “arrepiante” ca banda sonora orixinal. (É broma! Viva Blind Guardian!).

• Horas transcorridas: 7’5.
• Maior dano causado: 275.
• Monstros derrotados: 2893.
• Mortes: 1.
• Nivel: 16.