O señor dos aneis LCG: herdeiros de Númenor (II)

Levoume bastante tempo xogar estas tres últimas misións do meu plan orixinal. Máis que nada foi pola preguiza de montar o mazo de encontros e atopar un bo anaco de tempo no que estivese tranquilo, descansado e con boa luz. Moitas veces é máis sinxelo coller un libro ou arrancar un videoxogo que preparar un lugar axeitado para espallar as cartas durante un tempo indefinido, xa que unha partida pode levarme dende cinco minutos até máis dunha hora, e non quero cesala para continuala noutro intre. E iso sabendo que só vou levar a baralla de Gondor que mencionei na entrada anterior, se xogase a dúas mans e/ou tivese que escoller as cartas de xogador habería inda máis variabilidade.

A terceira misión desta expansión, O asedio de Cair Andros, baséase en comezar con tres lugares na área de preparación, un mal signo para unha partida en solitario puro. Se conseguimos explorar satisfactoriamente algún deses lugares, saltaremos unha fase da misión, achegándonos máis cara a nosa meta. O problema ven de que moitos inimigos baten contra esas cartas, eliminándoas do xogo. A baralla que eu levo non está nada preparada para explorar lugares e, inda que a primeira fase ten a palabra chave asedio polo que hai que ir a misión cos atributos de defensa, perdín as tres partidas sen conseguir explorar algún dos lugares nin avanzar máis aló da segunda das cinco fases da misión. Tentarei repetilo con outros dous colegas, xa que penso que pode ser máis sinxelo cantos máis xogadores haxa na partida, inda que só sexa porque os tres lugares iniciais non escalan co número de participantes.

Boromir fuxindo de *Cair Andros.*

Na seguinte misión do ciclo, O medo do senescal, tampouco obtiven ningunha vitoria nin conseguín pasar da súa primeira fase. Para conseguir superar ese primeiro paso hai que explorar catro lugares, pero o meu mellor resultado foron só dous. Na primeira partida chamei a Gandalf tres veces, pero non serviu máis ca para sobrevivir unha quenda tras outra até que os lugares na área de preparación superáronme. A segunda rematou na segunda quenda con catro inimigos saíndo da nada e estragando as miñas filas. Por último, a terceira partida tiña boa pinta, pero os inimigos optaron por enfrontarse comigo, quitarme recursos e volver á área de preparación para contribuír á súa ameaza na seguinte quenda e volver a comezar o baile. Cunha baralla capaz de ter máis de tres puntos de vontade na primeira quenda supolo que será máis sinxela e poderei ver como funciona o sistema de complots e viláns que caracterizan o deseño desta misión urbana.

Boromir investigando de paisano.

Logo de sete derrotas seguidas, conseguín superar o meu primeiro tento do bosque de Drúadan. No final tiven que sacrificar a Boromir para convencer a Drû-buri-Drû para que nos axudase; podería telo salvado se empregase a Gandalf para facerlle dano ao salvaxe, pero coido que non contaría como vitoria inda que lendo as cartas non fique de todo claro. No segundo tento volvín a ter os meus problemas de falta de vontade e disparóuseme moi rápido a miña ameaza até 50. Por último, comecei o terceiro e último intento cunha man case ideal e sempre fun por riba do ritmo marcado pola baralla de encontros, polo que conseguín manexalo ben até a derradeira etapa. Nese momento optei por un bloqueo lixeiramente arriscado… e saíume ben! O príncipe Imrahil sobreviviu ao ataque e deixou todo listo para obter a axuda do Istari gris na seguinte quenda e obter a vitoria cunha mellor puntuación que na miña primeira incursión.

Boromir logo do seu heroico sacrificio polo ben da misión.

• O asedio de Cair Andros: D / D / D (18 / 4 / 18 minutos).
• O medo do senescal: D / D / D (28 / 5 / 12 minutos).
• O bosque de Drúadan: 143 / D / 134 (28 / 11 / 24 minutos).