Final Fantasy IV. Capítulo 3
Pasaron moitas cousas dende a entrada anterior, e a verdade é que non lembraba a meirande parte delas do meu primeiro paseo polo xogo. De entrada sorprendeume o curtiño que resultou o xogo, xa que tiña o final ao meu alcance ao pouco de comezar a segunda decena de horas. Isto seguramente é debido, en boa parte, a ter xogado as loitas na velocidade máis rápida e no emprego do modo automático nas mesmas. Certo é que contradixen en parte o que comentei nas anteriores entradas e puxen a velocidade máis lenta no modo manual para vencer finalmente ao último xefe da historia, xa que non foi o camiño de rosas do que moitos falan ao mencionar esta adaptación do xogo para a PSP.
No primeiro tento contra Zeromus superoume por moito. Decidín explorar ben este alxube luar, conseguindo todos os obxectos que alí existían, ademais de moitos niveis de experiencia. No segundo tento contra o xefe foime algo mellor, pero os seus feitizos de Big Bang recorrentes foron maiores que as miñas curacións para contrarrestalos. Xa farto de tanto ver os cortes previos desta loita final antes da parte activa (algo que xa me sucedera noutro Final Fantasy), subín algúns niveis máis, baixei a velocidade das quendas e acadei a vitoria, inda que non sen certo risco. O problema principal foi que non entendín os padróns do inimigo até que os lin con posterioridade nunha guía. No meu comprender, a pista de tremer antes do gran ataque non é tan obvia neses intres de tensión, e moito menos como extrapolar que lanzarlle un feitizo entón reducirá o dano recibido polos meus personaxes. Tampouco decateime de que facía un ataque máxico “de balde” tras ser obxectivo dun, a pesar de atopar e dominar a mesma mecánica nalgunhas loitas ao chou previas. Quizais podería haber algo de literatura diexética para darnos pistas sobre isto.
Mais antes dese final sorprendeume que tanto Palom coma Porom fosen resucitados fóra da pantalla; ao meu ver, restoulle impacto ao seu sacrificio valoroso. De calquera maneira, aproveitei a posibilidade desta versión de constituír o equipo final, polo que saquei ao ninja Edge do fato principal para incluír a Porom, tendo así unha maioría de mulleres no quinteto activo. Se cadra non foi a decisión máis efectiva para obter unha vitoria sinxela, porque estaba a gardar todas a estrelas ninjas posíbeis para empregalas na loita final, porque normalmente nesta saga soe ser unha das maneiras de facer máis dano nunha única quenda. Pero nunca lle tiven moito cariño ao príncipe mullereiro, polo que está ben que non sexa parte dos heroes definitivos.
Tras o epílogo e os créditos desbloquéase un novo alxube na lúa con novos desafíos, pero non teño interese en continuar por ese lares. Da mesma maneira tamén deixarei de lado o contido adicional que vén dentro do mesmo disco: o After Years. unha historia que continúa cos mesmos personaxes e novos líos, e un Interludio entrambas tramas. As críticas non semellan moi boas e, posto a seguir cosa saga, preferiría facelo coa quinta entrega, a única desta segunda triloxía que non tiña xogado con anterioridade. Desta cuarta fantasía lévome unha boa impresión da caracterización dos personaxes, a certa variedade de clases únicas (inda que sexan moitas menos ca no III) e a narrativa que conseguiu facer un robot xigante nun xiro argumental máis propio de Neon Genesis Evangelion.
- Tempo de xogo: 17 horas.
- Grupo: Rosa (maga branca), Cecil (paladín), Rydia (invocadora), Kain (draconarius), Porom (maga branca).
- Nivel de Cecil: 64.
- Trasgos asasinados: 214.
- Monstros derrotados: 67%.