<<

E.V.O.: Search for Eden

Un dos meus cincocentos bosquexos de xogos programados por min era un de rol por quendas no que o xogador manexaba un pez pequeniño nun océano tamén pequeniño e hostil. Había que escoller as loitas para ir crecendo a bo ritmo sen amolar aos máis perigosos. A idea era que o protagonista fose mutando e evolucionando para así acceder a novas zonas; mais o proxecto no chegou tan lonxe e só serviume para aprenderme os básicos de PyGame. O que quero introducir con todo isto é que, obviamente, xa xogara a este E.V.O.: Search for Eden con anterioridade, e que influíume o suficiente como para tentar facer unha versión do mesmo.

A principal diferenza entre o clásico da Super Nintendo e o meu é que este primeiro ten a acción en tempo real cunha vista lateral (realmente a principal diferenza é que o EVO ten horas de diversión e o meu podería ter algúns segundos de curiosidade, sendo xenerosos. Pero ben entendedes). Con todo, tamén incorpora elementos de rol, conseguindo un resultado que recorda ao Zelda 2, inda que con máis opcións á hora de empregar os puntos de experiencia para evolucionar (literalmente) ao protagonista. Poder compoñer ao noso animal ao noso gusto é o punto forte do xogo, pero a gran cantidade de puntos de evolución requiridos para as partes máis poderosas limitan bastante a experimentación. Quizais podería incentivarse permitindo volver de balde ás partes que xa foron mercadas no pasado, no lugar de ter que volver a pagar por elas, algo moi frustratorio. De calquera maneira, hai moitos trocos totais da especie básica ao longo do xogo, polo que é complicado collerlle agarimo a algunha en particular.

As mecánicas máis importantes, as referidas á parte de acción, son seguramente as máis febles de todo o xogo. Poderemos morder, escornar, coucear, arremeter ou espichar aos inimigos, pero a miúdo teremos que atopar o máis efectivo para cada situación e explotalo en detrimento do resto. O problema aparece cando semella que estamos a abusar as físicas do xogo, no canto de gozar dunha inmersión máis profunda, experimentando a sensación der ser un peixe no auga. Un caso claro é cando somos quen de esnaquizar a un xefe final sen facer outra cousa que premer continuamente un mesmo botón. Outro aproveitamento que non debería ser posíbel é trocar unha e outra vez entre as dúas mutacións máis baratas co obxectivo de restaurar todos os puntos de vida; sendo especialmente insultante cando o facemos logo de ter recibido dano que sería letal, pero antes de que se rexistre a morte.

Desta maneira fun evolucionando durante os primeiros catro capítulos do xogo: comezando hai moitos millóns de anos no mar (uns poucos meses antes da invención do mandil de Galicia Noticias) e rematando hai algúns menos nunha torre protexida por uns paxaros moi intelixentes que empregan ferramentas. Claramente hai algo raro por aí que está a influír na orde natural de Gaia. Desgraciadamente non teño maneira de continuar a partida, xa que o emulador decidiu conxelarse no mesmo intre no que vencín ao xefe da fortaleza avícola, logo de resolver por fin o labirinto de teletransportadores para chegar onde el. Intentando recuperar a partida fíxeno peor e, polo de agora, non teño ganas de repetir boa parte da aventura. O Edén ben pode agardar outro día máis!