Unchained Blades. Capítulo 2, os desexos de tres rapazas
Logo de máis de dez horas neste Unchained Blades comezou o segundo capítulo arrebatándome case todo o obtido até entón. De novo no primeiro nivel de experiencia, sen cartos, sen obxectos e sen nin sequera ningún dos catros personaxes que xa tiña ben adestrados. Neste caso tocoume manexar un trío de femias con personalidades variadas e, por sorte e en contraposición co anterior capítulo, ían ben tapadiñas. Iso non evitou unha escena que non viña a conto de nada na que as protagonistas bañábanse nunha termas, facendo chistes sexuais propios dunha adolescente e que seguramente non terían lugar da mesma maneira se foran tres homes os das termas. Coido que noutro tipo de xogo non me importaría tanto, mais neste non ten moita razón de aparecer cando as escenas con gráficos propios son poucas e atópanse espalladas.
O resto da narrativa seguiu a Leixa e a seu grupo na súa incursión na titán-tartaruga para conseguir un desexo da deusa do cosmos todo. Polo camiño o grupo atopará a un pai e a o seu fillo que tamén andan na procura do desexo para restaurar a súa vella aldea que foi destruída hai un par de anos. Nun final que encaixaría cun capítulo dun shonen, a até ese momento egoísta Leixa cedeu o seu desexo a dito pai porque o seu fin era máis digno. Seguramente serve para tamén facer contraste co protagonista orixinal, que xa dende o primeiro corte do prólogo amósase como alguén que só pensa en si mesmo e que permite a existencia dos demais sempre que non inflúan nos seus propios plans. As personalidades de cada personaxe están baseadas nun único trazo para cada un, pero a cantidade de liñas de diálogo presentes tampouco dan para moito máis.
O novo alxube trouxo dúas principais novidades: unha trampa nova no chan que nos despraza a unha casa adxacente determinada ao mesmo tempo que nos fai dano, e unhas pequenas partes do percorrido que se van afundindo con cada paso, obrigándonos a volver ao punto de partida cada pouco para baleiralas e repetir. Tamén atopei unha porta que semellaba que “non se abriría para min” pero que eu “igual precisaba máis carisma”. Sen entender moi ben a aparente contradición, eu volvín varias veces logo de subir os niveis de carisma pero nunca fun quen de abrila; ao igual ca outra cun certo símbolo que non recordo e para a que non teño a chave, quizais ambas cousas estean relacionadas, pero non o saberei até capítulos futuros.
Coma non podería ser doutra maneira, a última loita do capítulo foi contra a propia titán-tartaruga. Fixen un pouco de tempo subindo até o nivel vinte antes de enfrontarme a ela, pero precisei tres intentos cun pouco de sorte para esquivar algúns ataques de xeo que resultaban nunha morte instantánea da vítima. Nese terceiro tento non apliquei as mellores tácticas, mais finalmente obtiven a vitoria por moito que tivese que resucitar á raposiña no medio da batalla. Estas loitas finais son, con moito, o máis interesante do xogo, xa que nos permiten pór a proba a evolución dos personaxes nun encontro no que hai tempo abondo para empregar esas habilidades potenciadoras das estatísticas que pouca utilidade teñen nos encontros normais. Inda non conseguín aplicar con éxito os que minguan as capacidades do inimigo nunha loita contra un xefe, polo que supoño que son inútiles nese contexto.
Outro capítulo máis no peto e tiven que obrigarme a parar e escribir esta entrada con calma antes de continuar. O xogo está lonxe de resultar perfecto, coma xa conto nestes artigos, mais o repetitivo do bucle principal xera un efecto relaxante no que me abstraio a medida que exploro os alxubes. Dado os básicos do xénero, cada minuto investido é un pequeno paso cara a meta, polo que o elevado da artificial dificultade (ao final non deixa de ser un tema de números) non me molesta en absoluto. Ás veces agradécese iso de apagar o cerebro durante o goce desta afección.
- Tempo de xogo: 18 horas.
- Personaxes manexados: 7.
- Personaxes femininos: 5.