Unchained Blades. Capítulo 6, o último desexo

Inda que no comezo non daba un can, resulta que hai unhas evolucións nas personalidades e comportamentos dos protagonistas. A medida que avanza a narrativa, os enlaces entre eles estréitanse até o punto no que, antes da pelexa final deste capítulo, cada un gasta o único desexo que pode pedir na súa vida para axudar a algún compañeiro. A idea é sinxela pero confesarei que funciona ben. Veremos que pasa co desexo final de Gonte, o Emperador Dragón protagonista cunha personalidade similar a Vexeta, que é o único con posibilidade de facer que a deusa Clunea cumpra a súa vontade. Mais iso será na seguinte entrada porque, contra todo prognóstico, o xefe final foi un anxo e non a deusa. Ela fuxiu a un novo titán para estender máis o número de liñas escritas por min sobre este Unchained Blades. Como continúe deste xeito, vou ter máis entradas ca o libro de Andrzej Sapkowski sobre o bruxo Geralt de Rivia que comparte nome con este capítulo. Falando do cal, inda non teño moi claro se a saga de The Witcher será para min, as críticas tenden a ser boas pero non hai nada que me chame sobre eles.

Pero volvendo aos personaxes que nos concirnen agora, hai un tema relacionado do que inda non falei: a orixe de todos os monstros. Neste mundo os habitantes nacen con formas humanas e non é até a madurez cando mutan á súa verdadeira forma. Mais non é nese punto monstruoso cando se converten neses seres que nos atacarán nos alxubes uns segundos antes de rematar irremediablemente finados. Iso sucederá cando se deixen levar pola súa natureza salvaxe, rexeiten a civilización e migren aos alxubes a vivir tranquilamente cos seus semellantes. A verdade é que non soa tan mal; mágoa que os invasores non os vexan coma moito máis ca un encontro molesto que hai que superar o antes posible. De cando en vez os protagonistas tamén poden “desencadealos”, devolvéndolles a fala e integrándoos no seu exército coma seguidores.

Eses seguidores son os que organicei un pouco máis axeitadamente para este capítulo, desbloqueando un par de maxias poderosas de Silvela para dar boa conta de grupos de inimigos. Non fixen moito máis neste aspecto, pero foi abondo para superar o novo alxube en tan só tres viaxes e sen empregar consumibles a carradas. Certo é que deixei sen explorar bastante superficie e tampouco rematei todas as buscas, polo que volverei aquí a facer os deberes nas seguintes sesións. O conto foi que nesta terceira incursión decidín probar sorte co xefe final, sen sequera cargar os niveis de “burst” nin os puntos de maxia, e resultou moi doado vencelo, especialmente para un xogo con sona de ser difícil. Xa veremos se o seguinte capítulo é definitivamente o último e se haberá unha subida da dificultade ou non. Todo apuntaría a que si pero xa non sei que pensar.

O que é seguro é que xa desbloqueei todas as habilidades dos nodos dos personaxes que máis me interesaban, inda que non puxen moitas en acción. Agora estoume a centrar nas pequenas pasivas para ter os números un pouco máis da miña parte nos combates, e non semella que estea a funcionar nada mal. O sistema está ben pero non permite personalizar moito aos personaxes e hai moitísimas habilidades que ou ben non se empregan porque non encaixan as ánimas ou porque xa non son útiles. O que é seguro e que non podes ficar con esa impresión de ter desperdiciado moitos puntos xa que hai abondo para chegar a moitos lugares.

E deixei para o final da entrada o de falar das mecánicas particulares introducidas neste capítulo porque non hai moito que salientar. No templo dos ceos hai un tipo novo de portas transparentes que se poden cruzar premendo un botón da PSP, coa única novidade de que se a intentamos atravesar cando aparece o raio que a protexe os nosos personaxes recibirán un pouco de dano. Na práctica é moi doado evitar e non será máis ca unha pequena pausiña no noso percorrido. Até a animación do raio é ben cutre! Diría que consiste exclusivamente en dúas imaxes. Teño un pouco de medo que o seguinte capítulo tamén teña apurado o deseño e non poida rematar nunha nota alta. O meu desexo para Cluena vai por esas liñas. O de Gonte como será?

• Tempo de xogo: 35 horas.
• Nivel medio dos personaxes titulares: 39.5.
• Personaxes manexados: 8.
• Personaxes femininos: 5.