Lasers and Treason. Tren silandeiro, misión
Queridos resolvedores de problemas! Parabéns por seres escollidos para axudar ao Ordenador Amigo nunha investigación de importancia crítica. O voso historial de dedicación, paciencia, concentración, obediencia e, sobre todo, (discreción) indica que sodes o equipo máis axeitado para este deber. O devandito deber consiste en proporcionar unha quenda de seguridade e defensa para o proxecto de investigación clasificado coñecido como ST700, o prototipo do Sistema de Tránsito Universal Masivo Modular Non-observábel sobre raís. O equipo está designado coma o relevo de seguridade 353006/C. Deberedes presentarvos na estación SC44 da Tubaxe, nivel 8, plataforma A/B, onde substituiredes ao equipo de seguridade 353006/B, asumindo a seguridade e defensa do ST700 dende as 00:00 ata as 08:00. Ao relevar ao 353006/B, o seu líder de equipo debe poñerse en contacto ca súa encargada da misión na central de resolvedores de problemas.
A miña partida das xornadas Vas Dado desenvolveuse en boa parte segundo o establecido no módulo, publicado no 2004 pero que segue as ideas do xogo orixinal de dúas décadas antes. Non tiña pensado ter un líder do equipo, e xa tiña pensado que atopar un fora a primeira lea da partida, pero aproveitei un dos personaxes que se apuntaron no tempo de desconto para que incluír o papel do xefe e movese os fíos no comezo presentando el mesmo ao resto de compañeiros. Non son moi partidario de que ese rol teña unha importancia protagonista, polo que algunhas veces tamén obriguei ao oficial de comunicacións a levar a voz nas interlocucións coa encargada da misión da central, a pobre Molly-O. Os outro catro participantes non tiñan unhas tarefas tan asignadas, pero foron incluídos, máis ou menos, nas diversas escenas. A única que se cadra tivo menos que facer directamente foi a oficiala de contraespionaxe, pero se cadra tamén axudou que lle din o tic máis molesto da sesión, inda que curiosamente tamén era dos que pasaba máis desapercibido.
Todos xuntiños e identificados, conseguiron ben cedo saír da central e dirixirse camiñando polas vías até o posto de control anterior á estación destino, onde o garda rematou conxelado grazas a unas luvas experimentais. Pensei que nese momento habería algúns conflitos intra-grupo por empregar unha solución tan bruta, pero xa andaban mal de tempo e ninguén puxo problema ningún e continuaron todos cara o seguinte problema. Entre unhas charlas e outras chegaron algo tarde ao relevo, pero o equipo laranxa ao que tiñan que substituír estaba contento de deixar o posto e liscaron pronto do lugar, non sen antes conseguir a firma do xefe de equipo protagonista nun papel e adicarlle un saúdo sarcástico. Por fin estaban no lugar axeitado e todo semellaba estar en orde. Agás pola parte de que o tren non se vía por ningures, pero iso é o normal para o Sistema de Tránsito Universal Masivo Modular Non-observábel, non?
A primeira conversación con Molly-O foi outra vez o que marcou o ton do resto da sesión. Na súa doce inocencia, o equipo confesou de primeiras que non había nin rastro do tren, pero tras un pequeno recordatorio do que significaría que mandasen un equipo de terminación a asegurar a situación, todo semellou arranxado: foi todo unha atrapallada e a misión seguía o seu curso. Ao cortar a comunicación, moitos foron a investigar e avanzar as súas axendas. Debido a un fracaso ao instalar uns explosivos, o oficial de equipamento rematou en anacos sen que ninguén máis soubese o porqué. Dun xeito similar, tamén estralaría a cabeza da oficiala de contraespionaxe e a encargada da lealdade quedaría cega. Estes sucesos crearon unha certa paranoia sobre o que realmente estaba a acontecer e se tiña que ver con mutantes (o que, tecnicamente, era certo). Neses intres tamén houbo que atender a varias chamadas de Jerrod-Y, que dicía ser de investigación+desenvolvemento e quería facer unhas probas rutineiras no tren. Logo de darlle largas un par de veces, consentiron en “facelas”. Todo iso mentres, lenin-R-URS convertíase en area para pasar por debaixo da porta azul e remataba comido por un gorila (que máis ou menos sae no libro, eh?). Por sorte, todo calmou a partir desa conversación… até que apareceu o tren.
O paso do equipo amarelo de Déborah-Y foi rápido, e pronto todos puxeron as mans no novo vehículo; algúns para investigar, outros para arranxalo, os que máis para sabotalo. Non lles importou moito a aparición dunha forza de asalto, que lles comunicou o asasinato de Molly-O e o calote de Jerrod-Y. Conseguiron recuperarse e dominar o mecanismo de ocultación do tren a vapor xusto a tempo para que non o divisase unha manifestación que, guiada por Dennis-O, pedía que volvesen a emitir o programa de Ana Kiro polas tardes. Un Dennis-O que non dubidou en rematar con un dos clons do líder do equipo, que xa non se atopaba moi resistente na súa forma de mosquito. Inda non saíra a manifestación da escena cando entrou Arnold-B, co seu traxe azul e protexido por un equipo de vermellos… máis ou menos, porque cada un tamén tiña a súa axenda e se apagaron as luces!
– Que volva Ana Kiro pola tarde!
– Ana Kiro é das nosas!
– Ana Kiro cantaba sen autotune!
– Ana Kiro odiaba aos bots!
– O ordenador non é o noso amigo!
– Esmaguemos ao ordenador!Dennis-O
Nos seguintes compases sucedeu todo moi rápido. Un dinosauro entrou dende outro mundo e matou a un manifestante, grazas á chave da oficiala de contraespionaxe. Arnold-B foi derretido dun disparo do illuminati do grupo, pero tampouco importou moito porque o tren comezou a andar, pero non moi rápido pois fora sabotado polo camarada comunista, e explotou pouco despois sen conseguir saír da estación. De aí xa saltamos á entrevista pos-misión, dirixida polo propio Arnold-B e onde todos explicaron os seus fracasos e o líder aceptou o seu castigo, polo que non creo que volvamos a saber del. Do resto do equipo, quen sabe?