Tales of Maj’Eyal. Goten

A etapa de namoramento con este Tales of Maj’Eyal está rematando e, por tanto, podo comezar a albiscar os seus problemas máis significativos, e outros que non o son tanto. Entre estes últimos atópase unha destas novas manías miñas que xa apareceu en xogos de corte máis moderno, coma pode ser Rise of the Tomb Raider: a necesidade de matar animais a esgalla. Noutro caso inda era algo opcional e a pequena escala, pero neste ToME semella que vaias onde vaias hai unha morea de animais hostís que non teñen outra cousa que facer que atacar ós protagonistas para rematar finados pouco máis adiante. Abellas, osos, serpes, vermes, lobos, formigas… ningún escapa da morte para converterse nuns poucos puntos de experiencia na avultada conta dos maiores ecocidas de Maj’Eyal. Choca bastante para ser un xogo baseado na obra de J.R.R. Tolkien, xa que non me imaxino a Aragorn deixando un bosque baleiro de animais só por practicar un pouco máis coa súa espada.

Tamén é certo que aniquilo tantos animais en cada partida porque repito moito as áreas inicias, xa que non fun capaz de chegar moi lonxe, onde suponse que aparecen os orcos e cousas así. Iso seino porque rompín o meu autocontrato de non aprender do xogo fóra do mesmo, e acabei lendo bastantes cousas. O meu obxectivo era destriparme o menos posible para ter algunhas opcións de chegar máis lonxe. O que claramente precisaba máis que nada era unha guía da orde recomendada das diferentes zonas. Tras botarlle un ollo, semella que os meus personaxes seguían as buscas propostas polo xogo moi directamente e remataban mortos nunha área máis complicada do que lles correspondería. Xa postos, tamén procurei unha guía da clase do baluarte, especializado en defensa e que non debería ser moi complicado de manexar. O xerador de nomes ó chou elixiu Goten e, polo que sexa, eu escollín anano levándolle a contraria á guía.

E non sería a única vez. Logo de percorrer os alxubes máis sinxelos sen dificultades (de feito foi a primeira vez que o xogo preguntoume se quería saltar directamente ó último andar dun deles, algo non recomendado se o obxectivo é apañar experiencia e obxectos), tiña curiosidade por probar un especial de nadal. Non sempre están accesibles, nin nesas datas, e o nivel suxerido é a partir do 15. Eu cheguei moi xusto a ese límite inferior e tiven algúns sustos, entre outras cousas porque tampouco levaba unhas resistencias ó frío axeitadas. Non obstante, conseguín chegar até o final, matar a un Nikolas moi malo e salvar a dous elfos moi xenerosos. Con todo, a vitoria foi polos pelos e tiven un par de momentos de pánico durante o traxecto, incluíndo cando descubrín que non se podía fuxir coa vara de retirada. Pouco despois, tamén atoparía uns agasallos especiais de Nadal nunha das cidades máis céntricas da illa, polo que, xunto coas guías, tiña todo do meu lado para facer unha boa partida.

Mais algo para o que non me prepararon esas guías era para o aburrido que é a clase do baluarte. Durante un bo anaco levaba unha morea de instantáneos autoactivados cando un inimigo se poñía o meu carón, o que me deixaba cunhas quendas iniciais moi fortes pero con poucas opcións estratéxicas e un pouco canso de máis se o combate duraba moito. Non me permitía situarme tan ben como podería ser se as activase a man logo de atopar unha boa posición defensiva, pero era máis que abondo para o nivel dos alxubes que tiña neses intres. Logo preferín pasar a modo manual pero inda así era moi obvio o que había que facer para maximizar o dano e, debida a escasa mobilidade, non era para nada excitante. Para darlle un pouco máis de interese, decidir entrar nunha zona que me quedaba preto antes do que me correspondería segundo a guía. E foi todo ben agás na loita contra os xefe finais da mesma.

Tratábase dun par de cronomantes con bastante mobilidade, que tamén xogaban a favor do escenario por tratarse dun mar onde o meu Goten podería morrer por falta de aire. Empregando unhas árbores para descansar e atraelos canda min, conseguín dar boa conta dun deles, inda que case foi ó revés. Nese momento saíume a busca como completada polo que asumín que o segundo era un sicario algo menor e, por tanto, menos perigoso. Non descansei abondo antes de lanzarme contra el nas casas de mar e puxo en valor as súas vantaxes de mobilidade para ampliar a distancia entre nós. Nese momento decidín retirarme camiñando lentamente, xa que non tiña nin enerxía para empregar as miñas habilidades. A parvada de telo atacado sen estar preparado saíume cara e baixoume unha morea de vida en dúas quendas consecutivas, provocando a morte de Goten que inda tiña unha cura instantánea por empregar. Foi o personaxe que máis niveis de experiencia obtivo de toda a miña pasada por este ToME, pero foi unha experiencia agridoce.

Coido que aproveitarei para facer un merecido descanso, mais conto con probar sorte de novo nun futuro seguindo as zonas recomendadas a ferro e, coma sempre me prometo, con máis calma, para polo menos chegar á segunda parte do xogo onde podemos deixar tranquilos ós poucos animais que queden vivos e aniquilar algúns orcos aquí e acolá. Tamén probei brevemente o modo que se desenvolve nunha arena, pero non me pareceu moi interesante. O alxube infinito tenme máis graza porque non tería que preocuparme de aprender a orde e características de cada alxube para maximizar as posibilidades de vitoria, pero precisamente a súa infinidade tamén me tira cara atrás, xa que me gusta ter unha meta fixa que observar. Sexa como sexa, será nunha nova entrada.