Phantasy Star. Capítulo 3
Xa medio avanzara no capítulo anterior que quizais andaba algo farto deste icónico videoxogo da Master System. Pasei boa parte deste conxunto de sesións vagando polos tres mundos na procura de Bortevo, un lugar no que se agochaba un aeroescorregador que me sería preciso para atopar o escudo-espello útil contra Medusa. Todo iso segundo as miñas notas. O malo era que esas mesmas notas non tiñan ningunha outra referencia a Bortevo e a miña memoria non se acendía. Percorrín todas as cidades e ningunha encaixaba con ese nome. Pensando que quizais podería tratarse dalgunha cova perdida, busquei en internet. Resultou ser unha cidade arrasada pola que xa pasara e o aeroescorregador atopábase nun lugar no que xa buscara no pasado. Coido que este primeiro Phantasy Star abusa dun antipadrón consistente en imposibilitar o achado de certos obxectos até que xogador fale cun personaxe que os mencione. Isto non fai moito ben ó suposto simulacionismo deste tipo de xogos.
Mais esa non sería a única vez que tirei de axudas externas. Cando estaba no último alxube decateime da inmensidade do seu tamaño e fiquei sen ganas de continuar cos meus mapas dixitais. Explorar ó chou foi abondo para atopar bastantes tesouros secundarios, pero non para chegar até o final. Decidín entón de tirar dun mapa alleo, con tan mala sorte que non tiña indicado un burato no último piso e tería que comezar de novo. A segunda viaxe foi bastante áxil seguindo as indicacións e, coa axuda da maxia de Myau, desactivei a trampa no chan (menos mal que xa aprendera eu este truco noutro alxube!) e conseguín ascender ó punto máis elevado. Alí, de novo, Myau foi o protagonista, mutando para converterse nun estilizado felino alífero que nos achegou ó fogar de Lassic. O seu alxube era case lineal pero tamén algo longo, mais apañeime para chegar onde el e derrotalo polos pelos con tan só Alis viva. Co tirano morto e Nero vingado, tan só faltaba por reportar o éxito na capital de Motavia. Alí, por sorpresa, hai outro pequeno alxube e un xefe final definitivo que non pintaba moito no argumento. Perdín a primeira loita contra el, principalmente porque nunca tiven que exercitar as miñas tácticas nas outras vinte horas de aventura, pero conseguín a vitoria final nunha segunda instancia. O sistema de Algol xa podería vivir en paz, mais decidín por Alis, quen acabamos de aprender era filla dun rei, que non quería ser ela a nova raíña. Xa virá outro opresor a foder a vida da xente, quizais na segunda entrega da saga da que sabía inda menos ca desta.
De seguro que o xogo foi unha pequena revolución no seu tempo, pero agora é algo difícil obviar os seus pequenos erros. Mencionarei o menú de continuar partida, que nos explica que temos que escoller “si” para continuar ou “non” para borrar a partida; o propio manual de instrucións recalca este feito para evitar desgrazas! Por outra banda, os gráficos son ben bonitos pero, especialmente nos alxubes, nótanse os atallos visuais que fan algo confusa a experiencia. Supoño que estas dúas cousas mencionadas son limitacións do motor desenvolto e nalgún momento tocaba coller atallos. Curiosamente, o alxube final aproveita eses atallos visuais para agochar unha porta secreta que só aparece se miramos cara a parede, así que eran ben conscientes do que facían. Menos mal que, nese caso, xa estaba seguindo mapas externos, porque podería pasarme media vida intentando saír de aí. Tamén é certo que unha das pistas que se repiten de cando en vez é “no máis profundo do alxube [así en xeral], non confíes nos teus ollos”. Pero ese texto levaba aparecendo bastante tempo e non foi preciso facer nada similar en ningún outro intre.
Na parte mecánica non houbo moitas sorpresas, pero quero salientar outro antipadrón que penso que é novidade para min: o feitizo de resucitar tamén recupera todos os puntos de maxia. Isto provocou que primeiro gastase todos os puntos de maxia de Myau para curar o grupo e logo cruzase os dedos para que fose o primeiro en caer finado, xa que resucitalo custaba menos maná de Noah que unha curación completa e, ademais, obtería gratis outras roldas de curacións co menos gasto de puntos de maxia posible. Obviamente, aproveitei isto sempre que puiden, pero semella bastante incorrecto aledarse cada vez que un pobre gatiño recibe unha malleira.
A narrativa peca un pouco de non atopar o seu ton, comezando coma unha traxedia, mesturando toques de comedia e espallando gatos faladores, unha tenda de tortas no final dun alxube perigoso, elementos de mitoloxía grega e claras homenaxes a Star Wars, sabre de luz incluído. Poucos inimigos hai na aventura que teña sentido derrotar máis alá de que aparecen no camiño ou gardan tesouros, polo que o cuarteto protagonista sufre de parecer máis sanguinolentos có maior ditador. A favor temos a protagonista feminina (un ano despois de Metroid) e unha total ausencia de liñas de diálogo desas que avellentan mal ou que deixan de causar risa ó pasar a adolescencia. Non atopei ningunha instancia clara de sexismo, por exemplo, algo moi común noutros deseños similares. É máis difícil sacar unha lección de algo que non se fixo, pero é algo que poderían aprender moitos outros xogos publicados tres décadas máis tarde.