Pokémon Mystery Dungeon: Red Rescue Team. Capítulo 2

Nunha das miñas incursións, Squirtle decidiu ser algo expeditiva de máis e atopouse nunha pelexa que levaba as de perder sen que eu me decatase moi ben do asunto. O rival finalmente gañou deixando incapacitada a tartaruga e poñendo fin á misión que nos atopabamos. Sorprendeume un pouco, xa que os outros pokémons que podemos escoller e levar libremente poden perder todos os puntos de vida sen frear a incursión, atopándose perfectamente ó día seguinte. Porén, cando sucedeu o de Squirtle, semelloume algo artificial, xa que Pikalaza seguía enteira e ben podería apañarse para rescatar os pobres pokémons atrapados no alxube. Non obstante, todo encaixou mellor ó decatarme de que a historia que trataba de contar este Rescue Team non era coma Pokéirmás salvou o mundo pokémon, senón que realmente todo xiraba ó redor da relación entre Pikalaza e Squirtle.

Dende que a protagonista apareceu na vila, a súa amiga non deixou de visitala nin un día. O primeiro que vemos cada vez que saímos da nosa casa (algunhas vez incluso antes) é a Squirtle achegándose e dando os bos días. Se as cousas saen mal, aí está Squirtle para subir os ánimos. Cando todos decidiron que Pikalaza non era benvida nunca máis nesa terra, Squirtle foi a única que a acompañou, co convencemento de que, inda que parte das historias que se contaban fosen certas, a Pikachu merecía compaixón e compaña. Na parte mecánica do xogo o exilio é relativamente longo, pero a narrativa deixa ver que iso foi só un resumo e que, en realidad, foi inda máis epopea do que semellaba. Xogándose a vida día tras días, mes tras mes, Squirtle nunca pensou en volver á súa cómoda vida anterior e deixar atrás a súa compañeira. Iso ía moito máis aló de ser un equipo de rescate ou de facer o correcto: era unha amizade pura que lembraba a Sam e Frodo.

Porén, os compases finais antes dos créditos non se centran nas ledicias dos pokémons por salvar a vida, senón na tristeza de Squirtle porque a súa amiga ten que marchar. É un final apesarado, inda que sabíamos que era o que tiña que suceder. Logo, cando comeza o epílogo, Pikalaza decide volver vivir xunto os seus amigos pokémon e o reencontro xa semella menos auténtico, máis forzado. Pola outra banda, non sabemos nada da vida de Pikalaza como humana. Ten unha familia agardando por ela? Quizais unha amizade tan forte coma a de Squirtle? Ficará atrapada para sempre neste mundo alternativo sen posibilidade de volver? Recuperará algunha vez as súas memorias anteriores? De súpeto, o xogo tomou un matiz máis profundo e, inda que non vou xogar todo o epílogo, que semella ben longo, supoño que non haberá respostas para todo iso. Coido que tería máis sentido continuar coa representación da xogadora co seu avatar e permitir que puidese volver sempre que quixera para continuar coas tarefas de rescate pero sen limitar a súa vida humana.

Cando percorría os alxubes, pendente de maximizar o número de salvamentos por unidade de tempo, non prestei atención a todas esas cousas. As mecánica funcionan ben e estimo que haberá unha subida da dificultade para todo o contido adicional, xa que poucas veces tiven apuros ou que adaptar o meu estilo de xogo. Non descarto retomar nun futuro a mesma partida gardada e probar, por exemplo, o tema das evolucións ou capturar pokémons máis interesantes que o Scyther que nos acompañaba de cando en vez, xa que o único contido opcional que completei foi a mellora da base. Coma sempre, xa contarei por aquí as miñas aventuras.

• Tempo de xogo: 11 horas.
• Nivel de Pikalaza: 30.
• Aventuras: 63.
• Pisos explorados: 503.
• Pokémons obtidos: 10.
• Puntos de rescatadores: 1.030.
• Cartos aforrados: 57.134.