Pathfinder Segunda Edición. Creación de personaxe

A miña primeira personaxe de rol nunha partida allea foi unha elfa exploradora nos Reinos Esquecidos de D&D terceira edición. A campaña non pasou da segunda sesión e pasarían uns anos ata que volvín facer de xogador, pero lembro con agarimo esa primeira escena onde lancei unha frecha, sen ter motivo ningún, a un dragón xigante que sobrevoaba as nosas cabezas. Pode que fora por esa interpretación roleira espectacular, ou o feito de que a algúns non lles encaixaba que fose un rapaz levando unha muller, pero nunca volvín ver a ningún dese grupo que non fora compañeiro do clube de xadrez. Aproveitando que quero botarlle un ollo á segunda edición de Pathfinder, intentarei representala de novo. Irei comentando as miñas escollas e, se o considero interesante, como cambian respecto á primeira edición e a miña opinión sobre cada unha, polo que esta entrada será máis informativa do habitual.

Despois de ter o concepto de personaxe toca elixir unha ascendencia, que era o que antes chamabamos raza. Pode que Sandralara (nome que acabo de inventar porque non teño memorias do orixinal) fose unha elfa do bosque ou algo así, que encaixa cun dos patrimonios que hai escoller, outorgando unhas vantaxes para escalar ou agocharse nos bosques. Tamén hai dotes ancestrais que hai que escoller cada catro niveis. No primeiro podo elixir “elfo áxil” que suma 5 pés á velocidade, porque esa unidade non cambiou. O resto de cosas son case automáticas: 6 puntos de vida, 30 pés de velocidade base (+5 neste caso), +2 a destreza e intelixencia (seguimos coas características clásicas que se converten a modificadores reais), -2 a constitución (as ascendencias seguen a restrinxir os personaxes óptimos), linguaxe élfico e común, trazos éficos e humanoide, e un tipo de visión na escuridade (algo que sempre me esquecín ou decidín non aplicar nas miñas partidas). Como elección derivadas queda dar outro +2 á nosa elección, que irá a sabedoría, e linguaxes adicionais dependentes da intelixencia. Un pouco o de sempre pero mellor organizado e lixeiramente máis libre.

No lugar de ter o de mercar puntos de característica ou rolalos, agora veñen en boa parte determinados pola ascendencia, a clase e os novos antecedentes. Estes representan o pasado do personaxe antes da aventura, axudan a imaxinalo e tamén engaden algunhas bonificacións ás habilidades e unha dote, todo no mesmo paquete. É o típico que supoño que engadirán unha ducia nova en cada libro novo para calquera cousa que poidamos imaxinar, pero o de murmurador de animais encáixalle ben a Sandralara, que coido que tiña un compañeiro animal felino. Mecanicamente podo escoller entre unha mellora a carisma ou sabedoría, que será esta última, e outra libre, que será destreza. Tamén a dote de amestrar animal e adestramento nas habilidades de natureza e dun coñecemento dun tipo de terreo, que será o bosque. Ó final do capítulo aparecen as linguas cunha mención ás de signos, que é algo que estou a ler moito estes días co gallo da nova edición de D&D.

Por ser unha exploradora, Sandralara ten boa percepción, boa salvación de fortaleza e reflexos, vontade nin tan boa (seguen a existir os tres tipos), adestramento en natureza (que non se suma á do pasado e troca a calquera outra), supervivencia e outros 4+intelixencia que escollerei despois, adestramento nas armas simples, marciais, ataques sen arma, armadura lixeira, intermedia e sen armadura e 10+constitución puntos de vida adicionais. Ademais dun resumo inicial para coñecer o rol dun explorador xenérico no mundo, tamén veñen as características da clase. Pode escoller entre forza ou destreza como característica principal, polo que levarei outro +2 a esta segunda, gaña a posibilidade cazar unha presa, gastando unha acción para axudar ás tiradas relativas a persecución dun obxectivo e unha habilidade asociada contra ela a escoller entre tres. Precisión parece unha boa escolla para unha usuaria de arco, inda que a bonificación non sexa máis que sumar dano (1d8) ó primeiro impacto en cada quenda. Por último queda escoller unha dote de exploradora. Non penso meterme a ler o de compañeiros animais, porque sempre dá moito choio, así que quedo co de disparar dúas veces. Está ben que agora as dotes están diferenciadas entre as xenéricas, as de pasado, as de clase e as de habilidades, o que de primeiras penso que da máis cor e menos posibilidades de “estragar” a personaxe.

Sumando todo, rematei con 10 de forza, 16 de destreza, 8 de constitución, 12 de intelixencia, 12 de sabedoría e 10 de carisma. Un pouco aburrido, así que escollerei a opción de baixar a intelixencia e carisma para darlle outros 2 puntos á destreza, o que vén ser un clásico da maximización nestes sistemas. Quedáronme cinco habilidades para adestrar, que serán: acrobacias, atletismo, picardía (thievery, acepto suxestións), sixilo e supervivencia. Nesta edición os seus posibles usos están máis codificados e cada unha agocha algunhas subhabilidades que calquera pode empregar e outras que só os que teñan adestramento. Dalgunha maneira está máis claro que antes pero tamén ten certa complexidade ó engadir novos casos que controlar.

O seguinte paso é mercar o equipamento inicial. Hai ben pouco que lin un artigo ben completo sobre opcións para facer isto, pero este Pathfinder é continuísta e hai que mercar todas as armas, armaduras e equipamento de aventureiro, inda que por sorte inclúe unha guía inicial para cada clase. Non me vou preocupar de facer todo iso, asumindo que axustando esa guía para ter un arco bo e armadura máis axeitada (porque mantendo o límite de destreza e tal sempre hai unha óptima) sería abondo. Agradezo a simplificación dos pesos a unha unidade abstracta que é moitísimo máis doada de calcular e de levar a conta.

Por último, faltaría facer todas as contas para deixar a folla lista para xogar e escoller aliñamento e deidade: penso que a Sandralara orixinal era caótico boa e que a súa deidade sería algo equivalente á Sarenrae de Golarion. Agora si, lista para a súa primeira aventura!

Inda que pasei por poucas das 600 e pico páxinas, penso que o sistema desta segunda edición é máis organizado e máis xogable cá anterior, pero é similar abondo para que non semelle un xogo novo. Vexo que colleron detalles da cuarta edición da competencia, o cal ten a súa graza, e seguramente tamén da quinta, da que xa non controlo. Supoño que non me importaría darme á nostalxia dándolle un tento se algún grupo experto invitase a unhas partidas, pero non penso nin tocala coma director e, moito menos, sufrila cun grupo que non teña bastante dominio.