Monster Hunter: World. Capítulo 6

Calquera diría que, logo de ter vencido a Nergigante no segundo tento, non debería ter moito problema en facelo algunhas veces máis para construír algo de equipo novo. Non sei se foi que non estaba nas mellores condicións ou que demos, pero debín perder como cinco loitas seguidas contra esa besta, e gastando algúns consumibles poderosos que non me fixeran falla anteriormente. Nalgún momento decateime de que case todos os fracasos viñan na fase final co ataque que sae voando para lanzarse en picado, polo que decidín prestarlle moita atención a ese caso e situarme para evitalo na medida do posible. Cunha taxa de éxito do 60%, foi abondo para que as pocións de curación que levaba sempre enriba chegasen até que a xigante non aguantase máis, e deste xeito conseguín apañar materias para mellorar a miña arma e forxar tres pezas de armaduras do conxunto Nergigante. Con algunha delonga, pero todo saíu segundo o plan. Máis ou menos.

Inda que coas novas armaduras estaba mellor protexido, non foi o salto substancial que agardaba. De primeiras, a bonificación especial que prometía rexerar os puntos de vida cando atacase continuamente a un inimigo non funcionaba nin un pouco como eu imaxinaría. Tiven que ir a unha referencia externa para aprender que precisaría dar cinco golpes consecutivos en cinco segundos para activar esa habilidade, o cal é bastante inviable coa gran espada e o meu estilo de xogo de cargar moito os golpes para que fagan moito dano; de feito, diría que non conseguín activala nunca. No canto dos números puramente defensivos tampouco obtiven mellora ningunha, xa que están limitados polo nivel de cazadora. Isto foi unha pequena decepción para os meus plans de facer máis resistente a Xandra, pero atopeime coincidindo coa lóxica da idea que permite equipar armaduras de rango inferior aproveitando as súas habilidades durante máis tempo, o cal permite personalizar máis o estilo de xogo e prepararse mellor para cada misión. Todo un acerto de deseño, a verdade.

Supoño que as outras habilidades pasivas que incluían as defensas si que axudaron algo, porque non tiven problemas en rastrexar e logo vencer os tres monstros que compoñían o corpo do oitavo conxunto de misións. Sen trocar nada máis, tamén fun á loita final contra o que sería coñecido coma Xeno’Jiiva e conseguín vencelo nuns compases finais moi axustados onde xa quedara sen pocións e tiña que confiar nas habilidades do meu compañeiro felyne para manterme vivo logo de recibir algún golpe. En realidade supoño que non foi tan apurado, porque non me desmaiei ningunha vez e pode que tivese os tres intentos clásicos para vencer, pero así quedou todo máis épico e conseguir ver os créditos con boa honra.

Obviamente iso non significa que o xogo remate aí, senón que serve de porta tanto para o contido máis esixente coma para a expansión Iceborne, algo que se encargan ben de anunciar constantemente, cun botón sempre presente para mercala sen sequera pechar o programa. Eu, agora mesmo, non teño interese en ningunha desas dúas cousas, pero si que pasei un tempo botándolle un ollo os temas novos que se abriron. Entre eles xoguei unha misión levando a Geralt de Rivia nunha misión especial que semellaba inicialmente unha mestura de Monster Hunter c’O señor dos aneis, porque aparecía un ser que claramente era Gollum, pero logo desvelouse que se trataba totalmente dun cruce co Witcher. Inda que obviamente era unha misión con este motor que xa coñecía ben das 40 e pico horas de xogo que levaba, a misión tiña trazas de ser unha do outro videoxogo, con liñas de diálogo, maxias e monstros que de seguro que os entendidos encaixarían ben. A min só me serviu para conseguir algúns materiais dentro de xogo, pero certo é que se me fixo longa en comparación co ritmo frenético ó que estaba acostumado. Foi un punto final un pouco raro, porque non quedei con moitas ganas de seguir estas aventuras e con ningunha de empezar as aventuras do famoso bruxo.