The Legend of Zelda: Majora's Mask. Capítulo 2

Supoño que é un rasgo común de todos os Zeldas do milenio pasado, e seguramente de moitos máis modernos que non coñezo, pero teño a sensación de que esta aventura de Link nin intenta agochar que é un xogo. No primeiro alxube real, o único que completei polo de agora, temos un inimigo que podemos matar repetidamente para obter paus. Con eses paus hai que levar lume dunha lámpada a outra para que se abran pasaxes novas. Noutras salas teremos que eliminar todos os inimigos para que apareza un cofre maxicamente. E moitas máis desas cousas ás que sempre estiven afeito pero que agora semellan ser algo alleas e contrarias a unha inmersión, inda que non creo que fora un obxectivo de Miyamoto e compaña. Non é unha cuestión que me amole, pero axúdame a ter unha mirada particular do videoxogo: todo está disposto en canto que ten que servir para completar a experiencia lúdica. E se teñen que aparecer as iconas do mando da Nintendo 64 nun muro pois que aparezan.

Mesturando iso coa miña personalidade actual, non foi de estrañar que intentase completar algunha das historias dos habitantes de Vilarreloxo no menor tempo posible. A primeira que atopei foi a de Kafei, un mozo que desapareceu ós poucos días de ter que casar. Para avanzar nesta trama, hai que falar con certa xente en certos momentos particulares e levar a cabo accións nas fiestras temporais axeitadas, pero non hai maneira de moverse libremente no tempo para axilizar o tema. Hai que recorrer, por tanto, ás melodías para avanzar ata o día seguinte e á paciencia ata que o reloxo marque a hora do próximo evento. Supoño que a idea é ir explorando todo con calma antes de lanzarse a resolver o enigma, pero este é o único punto no que parece primar a inmersión sobre a xogabilidade, inda que comprendo as dificultades para deseñar algo máis libre mantendo o de tocar cancións para moverse no tempo. Non sei se cambiarei a maneira á que me achego a este sistema, porque penso que xa perdín a oportunidade de saber que pasou coa máscara de boda ata o seguinte bucle e pode ser algo pesado repetir todas as condicións ata chegar a ese punto.

Por cousas coma esa, ás veces penso que este Majora’s Mask é un xogo feito por fans aproveitando o motor do Ocarina. É unha sensación provocada principalmente porque vexo que o xogo asume que a xogadora vén de xogar ó outro, os escenarios non están á altura do que eu lembro do Ocarina (importante a palabra “lembro” xa que van máis de 15 anos da miña última pasada) e vexo demasiados paralelismos entre este e o anterior. Por poñer un exemplo disto último, hai un longo percorrido no que hai que seguir a un mordomo que parece exactamente a mesma idea que co fantasma do enterrador do cemiterio do Ocarina. Neste caso xa levo polo menos media ducia de fracasos e o escenario diría que é moito máis longo; agardo que a recompensa pague a pena se volvo a darlle un tento. A verdade é que levo pouco tempo xogado, pero comezo a estar farto deses desafíos opcionais que requiren bastante tempo e habilidade para acabar outorgando un puñado de rupias, uns carto que agora mesmo non preciso, no lugar de algo máis duradeiro.

Desgraciadamente, destripei a idea deste xogo lendo un artigo sobre o mesmo. Ese paralelismo que xa observara é totalmente pretendido porque as personaxes que atopamos en Termina son versións de aquelas de Hyrule, concebidas e corrompidas polo vilán principal. Non sei cando chegará esa revelación de maneira oficial ou cantos matices estou a perder, pero polo de agora penso continuar con esta aventura, inda que non sei como. Está a carreira aquela do mordomo, o tema de Kafei e tamén podería ir na procura do seguinte alxube. Penso que toca o das montañas xeadas do norte, pero a única vez que fun por aí estaba o camiño pechado a falta dunha maneira de abrilo, quizais cunha bomba que inda non teño. Ou pode que esqueza algo máis importante. Xa veremos.