Football, Tactics & Glory. Capítulo 3

As miñas novas aventuras como Pepe Gaivota en Torre-Pacheco non pasan por Cabezo Gordo, senón polo campo de fútbol. Aí adestrei outras dúas tempadas, con resultados desiguais. Na primeira delas comecei ben, pero na segunda volta tiven un par de baixas moi importantes. O meu defensor estrela, o da última liña, sufriu unha lesión de máis de sete meses que converteu a miña portería nun coadeiro. No outro extremo, o meu mellor dianteiro, De Avila, que tantos cartos leva cada ano, decidiu facer dúas entradas cos pitóns en dous partidos pouco importantes que simulei, sendo expulsado en ambas e con seis partidos adicionais de castigo en total; que tendo en conta que só hai 11 equipos na división, foi tempo abondo. Dese xeito perdín algúns postos na clasificación que, se ben non tiñan risco de descenso, a directiva non apreciou. Logo de admitir a miña perda de reputación, decidín pedir outra oportunidade en Torre-Pachecho, co obxectivo de conseguir o ascenso en 4 anos e que non me tiren ao corgo do Albujón.

Contaba, para iso, con toda a rapazada que levaba mellorando o ano pasado (o cal, sen dúbida, tampouco axudou aos meus resultados). Tíñalle especialmente cariño a ese defensa que evolucionei a medio, acadando un logro e unha boa maneira de recuperar balóns nunha zona cómoda. Lamentablementem lesionouse por dous meses case ao comezo da tempada, así que decidín aproveitar unha oferta que tiña por el xusto nese momento para vendelo por unha suma considerable; despois de todo, xa tiña outros mozos agardando polo seu posto e algúns veteranos para que non quedase moi descuberto. E velaí un resumo dun problema que teño como preparador: cústame moito dicir que non a esas ofertas desorbitadas por xogadores que penso que non deberían valer tanto. De feito, as tres contratacións máis caras da categoría este ano saíron todas do Torre-Pacheco, convertendo as arcas no clube en algo comparable coa veciña Polaris World (nos seus mellores tempos). Cos cartos cubrín un pouco as baixas, pero inda deixei medio millón para cando faia falla. Máis que nada porque non sei moi ben en que investirlos, porque as melloras das instalacións diría que non fan nada sen máis gloria e nunca atopo nada interesante no mercado de xogadores.

A verdade é que o xogo cumpre aquelo que promete e estou moi contento de ter recibido este agasallo. Sería doado sinalar certos sistemas que poderían funcionar doutro xeito ou cosas que non fican claras de todo. Para esa primeira queixa a resposta axeitada é que isto é o que temos: hai que apreciar o bo traballo e, se así o queremos, agardar polos sucesivos títulos que, con sorte, refinarán as fórmulas. Para o segundo punto, agradezo moito que incluísen unha documentación dos conceptos para non ter que investigar en páxinas alleas, inda que a súa organización sexa algo complicada de seguir e (diría) non estea completa.

Con todo, o resto desa segunda tempada foi máis ou menos ben, inda que tiven outra vez o maior número de lesións da división, e notei ben cando De Avila non estivo dispoñible. Se non fora por iso quizais xa acadaría o ascenso, pero quedei dos primeiros que non suben, logo de, tamén, terlle gañado a un segunda división na Copa Prestixio. Non ten mala pinta para o ano seguinte, pero xa poden baixar equipos máis accesibles, porque desta vez había un mundo de diferenza entre os tres primeiros e o resto. Polo menos vou aprendendo a moverme mellor tanto dentro coma fóra do campo, inda que agora que os rivais teñen máis habilidades coas que non conto, é máis complicado planear ben un ataque ou defensa. Quédanme tres anos para acadar o obxectivo e teño unha morea de cartos, así que malo será! Tentarei non ser tentado moito coas ofertas elevadas polos meus xogadores titulares.