Limbo

Na pantalla de inicio do Limbo aparece, en pequeno, o nome o seu director, Arnt Jensen. Subconscientemente, eu lía aí a palabra art. É como se o xogo, xa dende a primeira rotulación, quixese facernos crer que, en 2010, isto si que é arte. E parece que funcionou. Principalmente grazas ao seu estilo visual moi marcado e ao ambiguo da viaxe na que se embarca o protagonista.

“Dubidoso sobre o destino da súa irmá, un neno entra en LIMBO.” Esa frase sae na páxina de mercar o xogo, xunto con grandes louvanzas de medios especializados. Eu non tiña nin papa desa busca porque ese texto non aparece dentro do xogo. No comezo, o neno semella resucitar (ou esa foi a miña primeira interpretación, influída sen dúbida polo título) e comeza a percorrer un escuro bosque no que conviven trampas artificiais con misteriosos e perigosos animais. O máis icónico é esa araña que mutilaremos pouco a pouco ata poñer de manifesto o control dos humanos sobre a natureza.

Xa xogara este xogo a comezos da década pasada, e eses primeiros compases era o único que lembraba. Con boa razón, porque o resto non está no mesmo excelente nivel. Após esa conquista sobre o mundo máis natural, o neno loita con éxito contra os que parecen os seus iguais. Ambos bandos teñen o mesmo obxectivo de aniquilar os seus rivais para avanzar, porque non hai ningún elemento nesta obra que teña unha existencia casual, e todos están feitos para ser superados. Mais non de primeiras. Inda que semelle, ante todo no comezo, que os fracasos do xogador veñen por aburar ou non prestar atención, eventualmente ponse de manifesto que moitos deses fracasos son inevitables e precisos para achar a solución.

Morte tras morte, volvendo ao último punto de control sen explicación nin animación específica, o neno deixa atrás a humanidade para entrar nun mundo industrial sen vida. As máquinas toman o relevo como causantes de mortes e as súas estrañas forzas son capaces de darlle a volta ao mundo. Os crebacabezas comezan a requirir máis habilidade no manexo do protagonista, facendo que a nosa natureza poda triunfar por riba de toda a maquinaria. De súpeto, por sorte máis cedo que tarde porque o xogo xa perdera a súa maxia, chega o ambiguo final, cos seus correspondentes créditos e a falta total de explicacións para os que somos lentos para estas cousas. Certo é que hoxe en día é doado atopar teorías en internet sobre o significado da historia, principalmente porque o xogo resultou extraordinariamente popular. A da historia dos medos do protagonista ata rematar nun accidente de tráfico encaixa moi ben, pero é máis críptico ca profundo.

Con todo iso, penso que é un xogo que non triunfaría tanto se non fora por ese estilo gráfico, e pola aura de arnte que o rodea. É unha mágoa que a parte de xogabilidade sexa algo transversal, xa que ten pinta que en forma de curto de animación non se perdería moito, inda que seguramente tampouco apañaría tantos premios. Curiosamente, non podo deixar de pensar no Little Inferno, onde as mecánicas si que sosteñen o resto do produto.