Hades. Capítulo 4

Pois non foi a Ilíada senón a Odisea o seguinte libro clásico grego que lin. Xa o collera na biblioteca hai un ano, pero non chegara moi lonxe. Porén, cando volvín ver esa edición tan bonita, con debuxiños en cada páxina, explicacións nas marxes e contido relacionado adicional, non a puiden deixar no seu sitio e volveu para casa. Levoume todo o mes de préstamo dar conta del, pero finalmente prevalecín sobre esa colección de follas. En comparación, derrotar de novo a Hades neste Hades semellaba máis doado.

Foi xusto a noite despois de rematar o libro, como querendo continuar esas aventuras polo estixio de Ulises. Non fun nada valente despois dun ano e medio sen xogar así que, como Ulises cotra Antínoo, collín o arco e fun na busca do pai de Zagreo, eliminando toda a dificultade opcional porque non tiña ganas de xogar as presas ou morrer no primeiro acto. Mais a memoria de xogón tomou posesión do meu corpo e non tiven problemas en disparar e disparar a todos os inimigos, case non recibindo dano ata o último acto, onde perdín unha vida contra os inimigos eses que envelenan sen que case me decate. Inda que tiven moitas decisións dubidosas durante o traxecto, a pelexa final contra Hades non foi máis ca un trámite, como ler o poema de Javier Krahe inspirado pola obra de Homero.

A verdade é que, xunto co relato de Margaret Atwood, fai un bo contrapunto á historia orixinal. A miña maior queixa sobre a mesma vén dese recurso clarividente onde Ulises recibe toda a información do futuro de boca dalgún deus ou similar. E logo lemos a escena onde todo sucedeu coma foi predito. E logo Ulises conta a historia dúas ou catro veces cos mesmos detalles, que pode ter o seu senso dentro da historia pero dá para unha lectura moi repetitiva. Iso cando Ulises conta algunha verdade, que non é moi a cotío. Algo que lle presta facer moito é atoparse con algún suposto ser querido e dicirlle “serei totalmente honesto contigo”, para despois contarlle como creceu na illa Alburgada, sendo fillo da raíña Trola e como por culpa do seu irmán Embuste foi desterrado ata as terras de Bouba, onde traballou ás ordes da que se convertería na súa dona, a señora Mentira. É un pouco como pasa no Suikoden ou nos xogos (porque o libro inda o teño pendente) inspirados polo Romance dos Tres Reinos, onde moitas personaxe son coñecidas unicamente por unha característica que é presentada unha e outra vez. E Ulises debe ser o heroe máis mentireiro e trampulleiro da historia dos heroes. Rematei comprendendo toda a teima que lle colleu Poseidón, incluso sen meter a Polifemo no asunto.

Cando fun devolver o libro ao punto de préstamo, pregunteille á bibliotecaria se tiña algo similar por aí a man. Valíame dende a Ilíada ata algo máis moderno coma o Circe de Madeline Miller (inda que, entre os dous, non sacamos o nome da autora, que ben coñecíamos). Acabei collendo un ás presas que ela non lera pero que lle dixeron que gustaba moito: Las indignas de Agustina Bazterrica. Laiouse de que non fora nada de mitoloxía grega por máis que eu repetía que non importaba pero, na amalgama de libros dos que colle prestado Agustina (hai moito dos Contos da criada, un pouco de Son lenda, algún trazo de Fahrenheit 451…) tamén está a Odisea. A protagonista, nos seus tempos mozos, tiña un amigo chamado Ulises (diría que é o único varón con nome en todo o libro) e unha cadela chamada Circe! Case é un sinal do destino para que, a próxima vez que vaia polo punto de préstamo, encargue a segunda novela de Madeline Miller, mentres agardo a que publique una nova sobre Perséfone como nos ten prometido.