Cosmic Star Heroine. Capítulo 1

Gardo bos recordos do Cthulhu Saves the World, inda que lendo agora outra vez as miñas impresión non parece que me impresionase tanto no seu día. Non obstante, esas remotas lembranzas foron abondo para animarme a probar outro deseño dos mesmos creadores, por moito que non estea nunha etapa de xogos de rol por quendas e veña de abandonar o Paper Mario. Pero este levaba instalado na Steam Deck moito antes de comezar o de Nintendo, polo que o plan estaba aí moito antes desta seca do tipo de xogos que deron comezo a esta páxina e sabía que non sería unha inversión temporal tan grande como ese The Last Remnant, que merquei con moitas ganas pero que sempre me apouviga con esas 70 horas de investimento. Parte da promesa deste Cosmic Star Heroine é que non vai durar tanto, que vai progresar rápido e que os combates serán divertidos.

Para asegurarme de que os combates sexan divertidos, decidín xogar no terceiro dos catros niveis de dificultade (o segundo é o estándar), e coido que foi unha decisión axeitada. Tiven que ter certa compresión da gran cantidade dos sistemas de combate para ser capaz de gañar moitos combates na última quenda posible, o cal é un síntoma claro de que está ben regulado. Algunhas partes eran máis doadas e outras máis complicadas, pero podendo repetir todas as loitas as veces que precisara (na práctica non é posible perder progreso) sabía que era cuestión de acadar a combinación correcta de comandos para cada caso, observando as debilidades de cada inimigo e a mellor maneira de organizar as quendas para que todo se aliñe ben. Algúns dos encontros menores poden resultar repetitivos se xa temos un padrón de comportamento efectivo, especialmente porque non hai necesidade de conservar obxectos ou puntos de vida ao rexerarse ao final de cada combate. Tamén é posible evitar esas loitas ao estilo Chrono Trigger, pero eu fun por todas para que non me faltasen puntos de experiencia.

Lendo o meu propio artigo do Cthulhu Saves the World, case podo firmar todo o que aí aparece como aplicable a esta heroína estelar. Igual ca no outro, polo de agora non atopei ningún crebacabezas real e todos os alxubes semellan artificiais e videoxoguiles. Sabes que se hai un botón é porque premendo nel abrirase unha zona nova ou que se hai unha batería azul é porque ten que ser levada a un xerador azul. Tamén había outra parte na que había que apañar ollos ou algo así, e que ademais había unha personaxe que sabía onde estaban, pero xa era tan artificial con tan pouco senso que nin me parei a pensar no que facía. Quedei neste punto con ese sentimento bastante automático no que me dá preguiza facer calquera tipo de exploración ou aprender sobre o mundo porque, a verdade, é que non me resulta moi interesante. Os escenarios cambian, os tipos de inimigos tamén pero a esencia é a mesma. Supoño que cando o retome intentarei evitar máis os combates para axilizar un pouco a segunda parte.

Mais, todo sexa dito, o xogo avanza tan rápido como promete. Nunca pasamos máis dunha hora en cada capítulo, que soe consistir nunha parte de exploración e outra de combates ata chegar ao xefe final. Ese bucle non é algo que me amole nin o máis mínimo, ante todo porque a listaxe de habilidades e personaxes xogables vai crecendo e xa levo un equipo case puramente feminino (Sue é unha femia de honra, igual que Val no Get in the Car, Loser! (agardo que esa descripción non lle amole moito a ese amigue)). Con toda esa personalización, tamén hai marxe para atopar combinacións para cada xogador, xa sexa por encaixar no estilo de xogo ou por efectividade. Supoño que non será estritamente necesario nesta dificultade trocar o cuarteto de combate e as súas habilidades para cada loita, pero deixa marxe a ter contido opcional para superar con máis finura.