Soul Blade. Capítulo 2
Serubantesu de Reon, ou Cervantes de León na súa versión non xaponesa, é o personaxe máis español, e moi español, do Soul Blade. Fai as veces de antagonista primario deste xogo e moitos outros da saga, pero non é un personaxe co que experimentase en absoluto. Decidín darlle un tento pola obvia referencia ao autor do Quixote, e así me serviría como razón para esbardallar sobre o En un lugar de la marcha de Barón Rojo ou o En un lugar de la Mancha de Mägo de Oz. Mais, logo de escoitar este último por primeira vez en moitos anos, pasei ao Finisterra, e xa afundín aí. É un álbum famoso no mundo enteiro por poñer a Mägo no mapa, e particularmente na miña casa por ser posto a un volume digno dunha canción de Barón Rojo. Eran os últimos meses do milenio, unha etapa complicada na que un xogón mozo, vestido co suadoiro de Iron Maiden mencionado en Que me queres, amor?, tentaba atopar o seu oco, quizais a través da música.
Agora, 24 anos máis tarde, xa o tiña case totalmente esquecido. O de En un lugar… inda soaba moi de cando en vez na casa, pero o Finisterra ficou atrapado na súa caixa, cunha aura de vergoña que impregnaba a música xa dende a propia portada. Pero, neste novo achegamento, fun coa mente aberta e non pasei tanta vergoña, polo menos unha vez que foron pasando as referencias ás drogas e ao sexo, que ademais resultaron ser das cancións máis prescindibles do dobre disco. De feito, atopei unha morea delas que poderían ser eliminadas sen que o resultado se vira afectado, polo que me propuxen facer unha versión condensada do traballo que durase menos có segundo disco (1 hora e 1 minuto) e tivese toda a esencia da presunta ópera. Quedou así:
- Prólogo
- Satania
- La cruz de Santiago
- La danza del fuego
- Hasta que el cuerpo aguante
- Fiesta pagana
- El que quiera entender que entienda
- Astaroth
- Finisterra
Máis que abondo. E eles seguramente estarían bastante de acordo porque é quitar toda a segunda parte do primeiro disco e conservar as dúas primeiras e as dúas últimas do segundo, como se xa se encargasen de poñer a palla onde menos molestase. Por xustificar un pouco, vou ir canción por canción, inda que non sexa unha técnica moi do meu estilo.
O Prólogo entra porque había oco e pode axudar a facer o álbum máis circular, pero comezar Satania a lume sería unha introdución máis que válida para un disco de metal: guitarra eléctrica, batería, violín e berro. Logo dá paso a La cruz de Santiago que ben podería quedar fóra, pero presenta os protagonistas da historia que nos acompañarán (máis lendo o libreto que escoitando a letra) e non é terrible. Fun capaz de cantar La danza del fuego e Hasta que el cuerpo aguante tan pronto como comezaron, así que realmente teñen o poder de deixar pegada, falando a segunda máis sobre os obxectivos vitais de Mägo de Oz que sobre os trobadores protagonistas; non avanzan a historia pero tampouco se esforzaron moito en buscar escusas para iso mesmo.
Logo veñen El señor de los gramillos, que como tentación e brincadeira está ben, pero non pasa a criba por ser totalmente esquecible. Polla dura no cree en Dios tampouco destaca musicalmente, e o de asaltar mozas despistadas como que non. Maite Zaitut e Es hora de marchar poden ir directamente para un disco de versións, que seguro que o meu ego do pasado apreciaría por ampliar os horizontes musicais, e Duerme… tampouco pinta moito aquí.
Comezar o segundo disco con Fiesta pagana, unha canción que apareceu por sorpresa en todas as verbenas de Galiza (laicas e non), foi unha boa decisión e, evidentemente, merece inclusión. Do mesmo xeito El que quiera entender que entienda soa ben (cando se entende o que din) e ten unha boa mensaxe, así que tamén vai para dentro. Los renglones torcidos de Dios non me desgustou, e quizais mereza máis ser parte da nova compilación que algunhas outras, pero nas primeiras escoitas non me atraeu abondo como para gañarse o oco. La dama del amanecer (Kelpie) é outra versión dun grupo estranxeiro e inclúe unha personaxe feminina cuxa única caracterización é a de querer ter sexo con homes que acabarán finados; está máis que fóra. Tres tristes tigres nunca lembro cal é, A Costa da Morte trátase dunha instrumental que podería servir como introdución a unha La Santa Compaña que tampouco entra por non ser boa abondo. Conxuro facíame graza no seu día, e se sei o de “peidos dos infernais cus” e por mor dela, pero non pinta nada, nin musicalmente nin na historia.
Por sorte, logo vén Astaroth, unha favorita miña daquela época e que aturou ben o paso do tempo (é das que máis metaleiras soan e a doce voz feminina racha moi ben cando aparece) e por fin menciona outra vez a ese par de personaxes iniciais que se supón que imos acompañando. Por último, Finisterra é o final deste (agora máis curto) camiño. Nos 15 minutos de ritmos variados e múltiples voces hai oco para a introspección, mencións a Putin e ataques á igrexa; é o fin que merece o disco.
Sumando todo, quedei bastante contento de volver a Finisterra. Non é, confesarei, tan vergoñento como quería lembrar, quedando as partes máis dubidosas nun par de puntos concretos. Tiven tamén tempo de escoitar a versión do 15º aniversario, coas mesmas cancións pero con outras interpretacións e cantantes diferentes, pero case mellor que gardo as miñas opinións ata que volva a xogar con Cervantes no Soul Blade. Desa partida inda teño menos que comentar, gañei o modo arcade con tres ou catro continuacións e pouco aprendín sobre o xogo, quizais porque estaba pensando en “Radio Tus Cojones” mentres atacaba coa espada.