Illusion of Time. Capítulo 1
Penso que reservei o Terranigma para xogar o mesmo día do lanzamento, inda que non sei como fun capaz de facer cousa tal. O mundo dos xogos de rol consoleiros era novo para min, mais entráronme ben tanto este coma o Secret of Mana, inda que tardase varios anos en rematar algún. Pola contra, outros xogos moi semellantes, pero que non tiñan a mecánica de “asasinar repetidamente para gañar niveis de experiencia”, non me prestaban tanto. Tal foi o caso do Shining Wisdom ou deste mesmo Illusion of Time, que saíra antes e fóra desenvolto polo mesmo equipo có Terranigma. Porén, inda que o atopei de saldo nunha tenda de segunda man nos últimos tempos da Super Nintendo, adormeceu moitos anos na miña colección, e penso que a última vez que xoguei chegara máis lonxe que nunca e non pasei dese palacio no ceo enriba das liñas de Nazca. Desta nova volta, superei ese punto nun trío de sesións de xogo. E non foi nada complicado: onde lembraba un alxube moi labiríntico atopei unha secuencia de pasos bastante lóxica, inda que un chisco aburrida.
Do comezo lembraba bastante, mais non así o evento que lanzan toda a aventura: a princesa Kara preséntase na nosa casa e o rei quérea de volta. Levándoa case da man, o protagonista Will e o resto de amigos comezan unha xira mundial de escenarios cambiantes, no que cada transición non se desprende necesariamente da previa. Primeiro imos a unha aldea invisible dunha amiga de Will. Aí solucionamos os segredos dunhas ruínas (cun primeiro xefe demasiado difícil para estar tan cedo) que nos levan a un barco de ouro que quizais exista, quizais non. Continúa con Will e Kara á deriva nun andel nunha escena que dura máis que a película de Titanic. Logo espertan nunha vila moi estraña na que outro amigo perdeu a memoria e hai unha mina de diamantes con man de obra escrava. Por fin chegamos ás liñas de Nazca, guiados por un piloto que, despois de derrubar ao paxaro xigante que fai de xefe, sálvanos co seu prototipo de avión. Non dura moito, e o grupo aterra na illa de Mu, onde viven uns vampiros que converten aos humanos en demos. Ou algo así, é todo tan rápido e tan sorprendente que non é doado prestar atención para entender ben o que sucede.
Sempre fago unha pequena investigación sobre os xogos que quero xogar para tentar adiviñar se pagan a pena, pero ten os seus riscos. Neste caso lin que había un crebacabezas no que tiñamos que agardar durante 15 segundos sen nos mover (xa atopei esa parte, non sei se esperaría tanto se non o soubese) e tamén vin unha captura do final na que semella que os amigos protagonistas son cativos nunha escola. Uf. Será que todo é unha aventura que se están a contar os uns aos outros? Eu quero crer que haberá algo máis que unha suposta partida de rol caótica, quizais dous mundos paralelos, unha ilusión temporal ou algo cunha pegada real. Hai nalgúns momentos nos que o propio Will narra as cousas que están a pasar no xogo como se foran parte do pasado e, ás veces, tamén fala del mesmo en terceira persoa. Ben é certo que estou a xogar á versión en castelán e hai bastantes grallas e cousiñas como que un ataque é chamado “Fraile Oscuro” (seica xa vén do inglés), así que non sei se terei que tomalo moi en serio. Polo de agora, seguirei coa mesma curiosidade que me trouxo ata aquí.
