Right and Down
Un videoxogo de alxubes no que só nos podemos mover cara a dereita ou cara abaixo é unha idea que me atrae moito. Neste, ben chamado, Right and Down non engadiron ningunha acción posible máis, destilando esa idea con efectividade. Para que non sexa só cousa de atopar o mellor camiño ata o final de cada nivel, engadiron habilidades que se activan se efectuamos unhas secuencias de movementos concretas e obxectos que só poden funcionar dependendo da dirección do último movemento. Unha simplicidade bastante elegante e doada de comprender. O cal, obviamente, non quere dicir que sexa doado de gañar unha partida.
Como non podía ser doutro xeito hoxe en día, a estrutura é de roguelite, con partidas relativamente curtas que poden desbloquear novas condicións iniciais para o futuro, inda que non pretenden ser estritamente máis poderosas. A forte dose de chou deixa bastante pegada, xa que non só determina as dificultades dos camiños en cada nivel dos alxubes, senón que tamén varían a execución dalgunhas habilidades, os obxectos ofertados ou os biomas dispoñibles. Atopeime en bastantes partidas nas que ía ben pero que non tiña sentido gastar todos os cartos que tiña gardados porque os obxectos que aparecían (sempre os mesmos) non me aportaban nada. De igual maneira, na última vitoria que conseguín fun moitas veces polo mundo violeta que ten a trampa máis levadeira de todo o xogo, que non só non me penalizaba na práctica senón que tiña moita sinerxía cos obxectos que levaba. O final foi case un paseo.
Iso foi no terceiro nivel de dificultade [inda que non encaixe coa imaxe de arriba], onde estiven parado moito tempo, en boa parte porque aparquei a Steam Deck máis de dous meses. A verdade é que xa só quería atopar unha nova vitoria despois dese descanso, pero foron unha morea de intentos nos que tampouco estaba a pasalo especialmente ben: estaba máis centrado no fin ca no camiño, o cal non debería pasar nunha afección como esta. Así pos, estaba xogando en modo case automático, especialmente co feiticeiro, agardando por esa conxunción de astros que me outorgasen unha nova luz. Cando chegou abrín o novo nivel de dificultade para me decatar de que resultaba inda máis aborrecible, polo que xa aproveitei para poñer punto.
A experiencia, por tanto, foi bastante mesturada. Non me arrepinto da compra, inda que si un pouco desas horas finais que pouco me aportaron. O resultado, debo confesar, cumpre o que promete: un xogo doado de comprender con tan só dous botóns. Teño tamén a secuela para un futuro, Right and Down and Dice, que non ten por que diminuír a elegancia e no que confío que refinasen algo a fórmula. Entre outras cousas, agardo que non inclúa nada coma a trampa do bioma das terras ermas, que escurece o alxube e, case sempre, remata nunha derrota un pouco máis adiante; escoller esa ruta si que foi un arrepentimento constante.