Cardpocalypse
Ah! Os meus tempos do Hearthstone! Comecei a xogar de cando en vez no móbil, sempre contra a intelixencia artificial, pero varias semanas despois xa o instalara no meu sobremesa novo e xogaba todos os días. Non era raro que ata puxera algunha retransmisión en directo mentres comía para aprender máis do xogo de mans dos expertos. Sen gastar un peso, pero si bastantes cartos virtuais, conseguín montar un par de barallas competitivas. A máis divertida e frutífera era unha de guerreiro que aproveitaba certos ananos autoclonables para gañar nunha única quenda; os seus berros de “everyone, get in here!” inda resoarán no salón do piso no que vivía entón. Pero a combinación de cartas que empregaba foi desarticulada polos deseñadores (con bo criterio) e eu fun perdendo as ganas de xogar, máis polo sentimento de obriga de completar todas as misións diarias ca por outra cousa.
Anos máis tarde atopo este Cardpocalypse cunhas mecánicas moi semellantes ao de Blizzard pero sen modo en liña e envolto nunha historia de patio de colexio que se asemella aos meus tempos de Magic, coa gran diferenza de que aquí todo o mundo xoga a Mega Mutant Power Pets e na miña escola só xogabamos ásMagic un amigo e mais eu (coas miñas cartas). A maior comunidade permite atopar moitos máis opoñentes, posibilidades de trocos e misións secundarias que, normalmente, involucrarán o xogo de cartas dalgún xeito. No comezo fun axudando a algúns dos compañeiros, pero despois pensei que non precisaba tanta recompensa e avancei directamente na historia coa axuda do mapa que indica claramente con quen hai que falar en cada intre. Falando, xogando ás cartas e avanzando na historia foron pasando unhas cinco horas ata que vencín ao xefe final. Polo camiño centreime na cor verde, xa que as súa mecánica de carga semellaba moi poderosa e me lembraba a aquela baralla do guerreiro do Hearthstone, inda que con menos combo.
Ademais de obter novas cartas, parte da graza é mellorar as xa existentes con adhesivos, e incluso cambiar regras básicas do xogo nalgúns puntos determinados. Deste xeito cada partida é única e vai variando mentres avanzamos. Non foi especialmente complicado rematar o xogo por moito que me perdese a meirande parte das recompensas, pero si que tiven que repetir algúns dos combates que non debían pasar dos cinco minutos. Foi entón cando pensei que, por máis que critico esa tendencia noutros videoxogos, quizais sería mellor envolver os combates de naipes nunha estrutura roguelite sen necesidade de andar (na cadeira de rodas) de aquí para acolá falando cos compañeiros para activar a seguinte partida de Mega Mutant Power Pets.
E iso foi precisamente o que atopei no menú principal ao rematar o xogo! Xoguei un par de partidas ata que os sobrepotenciados rivais (van gañando puntos de vida e cartas iniciais a medida que sube o nivel) venceron. Non funcionou mal porque encaixa ben o de aplicar cambios na baralla sen fricción pero tamén é certo que resulta máis un entretemento adicional á historia principal ca un xogo completo. Por iso non hai que me facer moito caso do que falo, se non existira esa modalidade de xogo diría que foi unha gran oportunidade desperdiciada, pero agora que si que está implementado non lle dediquei máis ca un tempo mínimo para entender como funciona. Prefiro iso que volver a algo coma o Hearthstone, pero non é mentira que este último está mellor pensado e que me dou moitas máis horas de diversión.
