Anodyne
Non sei como se me deu por volver probar este Anodyne tras unha ducia de anos dende que conseguín o primeiro logro, pero supoño que foi, en parte, pola cantidade de boas críticas que seguramente non lin, combinado con saber que non era un xogo moi longo. Se polo menos pasase polas etiquetas da tenda de Steam vería que é considerado surrealista, que é un estilo que me vén grande máis aló das obras máis famosas de Dalí. Non é de estrañar, entón, que non entendese este Anodyne do mesmo xeito que non entendín o Yume Nikki, e do mesmo xeito que non entendo ningún outro que me obrigue a pensar máis aló das mecánicas de maneira opcional. Igual por iso gusto tanto dos Castlevanias, onde a historia é directa e os xiros están controlados. Se cadra o Link’s Awakening é o meu límite de onirismo.
Non é sorpresa que ese Zelda sexa inspiración do Anodyne, que emprega moitos dos elementos clásicos dese xogo, dende dividir o mundo en pantallas cadradas ata atopar corazóns voadores que incrementan a vida máxima. O que non ten son obxectos máis aló dalgunhas variantes da vasoira inicial é dos zapatos que permiten saltar. Tampouco ten moito desafío nin nos alxubes nin nos xefes. Os primeiros son doados de superar guiados polo sempre presente minimapa que amosa as partes sen explorar, calquera semellanza cun crebacabezas poderémola resolver sen moito esforzo; a parte boa é que non nos veremos empurrados a desprazar bloques dun lugar a outro ou aplicar o ferragancho novo no lugar que claramente está marcado para iso. As loitas contra os inimigos comúns non teñen truco, e os xefes só presentan un pouco de resistencia a primeira vez que os atopamos, pero como hai un punto de control xusto antes e non son capaces de aturar moitos golpes, podemos pasar a un novo ataque desmedido de inmediato para dar rapidamente conta deles.
No comezo hai un camiño obvio que nos vai paseando polas diferentes contornas, avanzando a bo ritmo e atopando cartas que semellaban opcionais pero non. Unha vez cheguei á porta da última zona, apareceu aí un 36 que esixía ese número de cartas para entrar. Deume bastante preguiza ter que volver atrás na súa procura, inda que grazas a un erro do xogo saltei boa parte dun escenario atravesando paredes cal pantasma. O resto foi cuestión de ir mirando onde faltaban por apañar todas as cartas e desprazarme cara alí; rara vez estiven perdido e seguín en modo case automático sen pararme a pensar por que estaba nun barrio tan escuro acoitelando a todas as persoas que atopaba para poder entrar nunha misteriosa casa. Con 37 cartas no meu poder, pasei pola zona final sen moitas dificultades e fracasei varias veces contra o xefe definitivo antes de entender o que tiña que facer. Pouco despois, xa estaba a ver o epílogo (que tampouco entendín) e os créditos.
Non é que me arrepinta da partida, pero claramente non é para min. Inda teño o Link to the Past por xogar en serio e coido que me daría máis alegrías, polo menos na parte mecánica. Pola outra banda, extraer un significado oculto dunha obra deste calibre cando xogo aos poucos a unhas horas nas que debería estar durmindo pois non é algo que me vaia moito, prefiro quedar durmido vendo La persistència de la memòria.
