<<

Castlevania: The Dracula X Chronicles, primeira parte

Normalmente comezo as entradas falando da miña experiencia previa coa saga en cuestión, pero neste caso é bastante espallada como para enunciala, inda que se centrou máis nos que mesturan elementos de rol. Desta vez estívenlle dando ao Rondo of Blood, ao que xa xogara no pasado, mesmo que xa nin o recordaba.

Intentei pasalo todo seguido dende o comezo, inda que o xogo permite recuperar a partida dende calquera pantalla xa xogada con anterioridade. Nas sete partidas que eu xoguei con este plan, todas con Ritcher Belmont, pasei de ter grandes dificultades na loita contra o lobishome a superalo facilmente á primeira. Tamén logrei chegar até Drácula, mais só cunha vida que perdín na súa segunda forma. Non era unha loita moi complicada e, de feito, conseguín pasala nun novo intento, pero esta vez logo de escoller empezar directamente nesta derradeira pantalla.

Após derrotar ao vampiro xefe, apareceu de novo Shaft, o esbirro que o resucitaba no prólogo do xogo, e levouno deixándome cunha conclusión moi cutre. Tras pasar os créditos apareceu unha metamensaxe dicindo que, para obter o final bo, hai que liberar a todas as doncelas secuestradas no castelo e derrotar ao pantasma de Shaft. Eu só lograra liberar a María nos primeiros compases do xogo, quen tamén pode ser empregada coma personaxe xogadora con menos vida, diferentes ataques e maior mobilidade có protagonista inicial.

A falta de mobilidade de Ritcher é moi salientábel para un xogo tan moderno, recordando as primeiras iteracións dos Castlevanias. O cazador de vampiros é lento e case non ten maniobrabilidade no aire, o que a miúdo faime/faille caer no auga e perder unha vida. Outras tarefas aparentemente simples coma apertar un interruptor no chan brincando enriba del é moito máis complicado do que podería parecer. En contraposición, moitos dos inimigos son moi áxiles e hai que prever os seus movementos para librarse deles, xa sexan os xefes finais ou inimigos normais. Nos dous casos a práctica axuda moito e é ben recompensada.

Coido que podería seguir tentando obter o meu obxectivo inicial de rematar o xogo do tirón dende o comezo, pero voume poñer a investigar un pouco máis o castelo, derrubando paredes e intentando progresar polos camiños máis complicados para ver se son quen de alcanzar o final definitivo sen axuda dunha guía. Non teño nin idea se xa o fixera na outra vez que xogara, pero creo que o meu obxectivo entón era desbloquear a versión do Symphony of the Night que aparece dentro do mesmo disco.

  • Porcentaxe completada: 36%.
  • Cartos conseguidos: 1079$.

Castlevania: The Dracula X Chronicles, segunda parte

Conseguín atopar todas as pantallas alternativas e todas as conexións entre elas pola miña conta. Non tiven tanto éxito salvando ás doncelas. Cheguei até un dos escondedoiros onde uns chanzos levaban a xunto da monxa, pero non fun quen de distinguir ditas escaleiras nas miñas investigacións. Finalmente recorrín a unha guía para saber as localización exactas de todas as doncelas. Agora que as coñezo, podo dicir que seguramente non atoparía a todas elas sen axuda nun tempo prudencial, xa que algunha precisaba moitos pequenos truquiños que habería que descubrir por separado e aplicar na orde correcta.

Unha vez que as tiña liberadas, loitei contra Drácula unha vez máis, volvendo a obter o final malo e tendo que agardar a que pasasen os lentos créditos para recordar que hai que derrotar antes ao pantasma do nigromante Shaft. Este pasou a ser o xefe final da sétima pantalla, relevando a unha Anette vampiresada que xa non tiña razón de saír porque foi liberada con anterioridade (o tema da liña do tempo é un pouco caótica se o pensas un pouco). Unha vez rematado co pantasma, este non poderá salvar ao seu mestre Drácula no encontro final e poderemos rematar con este pesadelo. Pesadelo para o Belmont, claro, que eu estaba gozando do xogo.

Drácula recorreu a unha terceira transformación para liberarse do sangue dos Belmont. As dúas primeiras formas xa as tiña máis que controladas e era quen de superalas sen recibir dano ningún. A derradeira non foi tan sinxela e levouse varias das miñas vidas, mais finalmente obtiven a vitoria. De agasallo por rematar outra vez co xefe da escuridade, tiven unha animación non moi satisfactoria onde o Castlevania facíase ruínas ante a mirada dos protagonistas e das doncelas.

O xogo trae como desbloqueábeis a versión orixinal deste Rondo of Blood e a súa secuela Symphony of the Night. Do primeiro bótanse de menos as animacións ao estilo dos debuxos xaponeses, xa que teñen o seu encanto. Dende o punto de vista da secuela, o Rondo of Blood serve de ponte entre as versións tradicionais lineais e a nova xeración, máis centrada na exploración libre, obtención de novos poderes e toques de xogo de rol.

Pese a estar organizado en niveis independentes, cada un ten múltiples segredos e varios camiños para superalo, a miúdo con dous finais diferentes cos cadanseus xefes. Pero, ao mesmo tempo e coma xa dixen, podemos escoller a pantalla a percorrer en cada momento para asegurarnos de telos ben explorados. Dúas das doncelas tamén outorgan a habilidade de romper barreiras até entón infranqueábeis, polo que poderemos volver a percorrer todos os niveis para procurar os segredos escondidos tras elas, que veñen sendo novas músicas bastante a miúdo. Eu xoguei case sempre sen volume, pero si que o subín varias veces para escoitar a versión de Bloody Tears. Non descubrín todos estes segredos, pero foron abondo para dar o xogo por rematado.

  • Porcentaxe completada: 71%.
  • Cartos conseguidos: 1857$.