Dicey Dungeons. Capítulo 1
Esta é a miña segunda volta co Dicey Dungeons. Na primeira xoguei un par de partidas, non fiquei convencido polo nivel de interacción e aparquei o xogo varios anos ata esta semana, convencido que no móbil tería un oco máis doado ca nunha pantalla grande. E evidentemente si, o poder facer algunhas quendas no lugar de visitar outra vez unha páxina que non ten novidades é algo que avanza ata as experiencias máis lentas. Inda así, no comezo, non precisei moita axuda para avanzar polos primeiros episodios de cada unha das personaxes, a pesar de non o pasar moi ben co ladrón. A expectativa de desbloquear unha forma nova de tirar e asignar os dados era cenoura abondo para provocar a miña carreira polos diferentes capítulos.
Porque si, a idea básica de rolar dados e asignalos ás diferentes habilidades é desas cousas tan obvias que é difícil de crer que non existisen antes, coma os compases iniciais de Seven Nation Army. Se cadra esas notas xa soaron no pasado sen chegar a dar unha canción completa, do mesmo xeito que ata eu teño un prototipo de xogo de mesa moi semellante ao funcionamento do guerreiro inicial. Pero é entón cando o xenio de Terry Cavanagh (coñecido polo VVVVVV) comeza coas variacións en forma de novas personaxes e regras alternativas. Supoño que é a meiga a que ten o teito de habilidade máis elevado e, quizais, a menos influenciada pola sorte. Non xoguei todos os desafíos, pero non tiven a sensación de que os valores dos dados condicionasen tanto o éxito de cada aventura como o equipamento ofertado. E iso implicaba que sentía que as decisións importantes xa case estiveran tomadas polo algoritmo cando comezaba cada partida, agás no caso da xa mencionada meiga.
Non obstante, logo de superar o primeiro capítulo das seis personaxes (o mesmo número que as caras dun dado, dun súper hexágono ou de uves en VVVVVV), decidín completar o sexteto do guerreiro, por ver se ao final a Fortuna outorgaba algún premio. Mais tal cousa non entraba nos seus plans. O único avance foi que albisquei unha nova porta que esixe vencer os trinta e seis capítulos antes de ser aberta, e eu tan só levo os once máis doados. Queda moito camiño por diante, e non sei se serei eu o que o percorra. Teño curiosidade por esa porta que, quizais, peche a narrativa, pero tamén noto a preguiza de comezar novas partidas. Claramente non é o xogo definitivo para min mais, con todo, os outros dous detalles que lembraba como molestos non me amolaron nin un pouco: nin os diálogos son masivos, nin as partidas son demasiado longas.
Porén, inda que levo unha semana sen tocar o xogo, penso que lle darei algún empurrón máis. É probable que salte as personaxes do ladrón e da inventora porque non sintonizo ben con elas: no caso do primeiro sempre sinto que non levo dano abondo (o cal me levou a perder máis partidas que con ningunha outra, ata que finalmente gañei convertido en oso) e a segunda non semella significativamente única para compensar o traballiño que dá coa xestión do equipo. Do resto, teño interese en ver se saberei manexar ben á meiga, se o bufón terá algún tipo de desafío que compense o seu aparente poder ou se o robot cambiará moito no resto de roldas ou seguirá a ser dos máis directos.
Dicey Dungeons. Capítulo 2
Intenteino. De verdade. Pero cheguei a un punto no que só pensar en repetir o episodio xa me dá unha preguiza terrible. Trátase dun desafío que non me resulta divertido e que, seguramente, non o estea a planear dun xeito correcto porque… non me resulta divertido. Nin capturas da pantalla saquei.
Logo de superar os 6 capítulos do guerreiro continuei co ladrón pola orde recomendada. Inda que non me gustou moito o personaxe na miña primeira volta, conseguín facer un pouco as paces internas e aprender a manexar mellor os diversos tipos de ataques e efectos; non me foi mal sempre e cando non forzase as sinerxías de veleno. O robot non foi tan decisivo como lembraba, pero unha vez superado o terceiro episodio, que era unha festa do azar, non tiven moitos problemas. A inventora tamén era das miñas menos favoritas, pero o segundo capítulo non foi moi terrible e o terceiro… o terceiro non o soporto! Non sei cantas partidas lle fixen, quizais non moitas máis de media ducia, pero o sistema ese de durabilidade do equipamento é un cambio moi grande sobre as regras habituais que esixe atención constante en cada combate, algo que non me presta nada, nin agora mesmo nin, polo que vexo, no último mes que levo sen abrir o xogo.
Realmente o meu plan para este segundo tramo de partidas era saltarme o ladrón e a inventora, co obxectivo de mellorar no xogo cos personaxes que máis me gustaron e, se cadraba, facer un último empurrón con esas dúas. para dar o xogo por completado (inda que non sei que sucede tras rematar os 36 episodios, imaxino que non será moito máis). Pero ao final púidome o e ir en orde, e non sei se foi unha maldición ou unha bendición, porque non querería verme máis apertado a conseguir esa vitoria do terceiro da inventora. Pola outra banda, non descarto aproveitar a relaxación mental de ter esta entrada escrita para probar de novo, idealmente pensando antes en cal pode ser a mellor estratexia e xogando todos os combates contando os usos de cada peza de equipamento. Pode que non sexa o máis divertido, pero polo menos tería a satisfacción do traballo ben feito.