For the Queen. Pola raíña reptiliana

A primeira vez que xoguei ao rol debeu ser en torno ao troco de milenio. Atopara un manual da segunda edición de Dragones y Mazmorras en castelán en formato de axuda de Windows, que servía ben coma guía de referencia pero non era unha boa iniciación ao rol. Con iso e moita imaxinación conseguín lear a uns compañeiros de clase para facer algo semellante a unha partida de rol, e dende ese intre converteuse nunha nova obsesión. Inda que ben sabiamos que rol era sinónimo de interpretación, e así o contábamos a que nos preguntase, cando xogabamos o entendíamos máis coma liberdade de facer o que nos petase neses mundos de fantasía (as outras ambientacións verían máis tarde), xa que a personalidade dos nosos personaxes estaba supeditada á nosa. Era unha posición ben cómoda que, dunha maneira ou outra, empregaría durante os seguintes dez anos; e tan feliz. Supoño que esa experiencia será moi similar á que poden ter os meus coevos e, especialmente, aqueles que comezaron algunhas décadas antes. Nos tempos recentes aprendeuse máis dos xogos de rol e estendéronse outras execucións que poden ser máis introspectivas ou máis libres ca os clásicos do xénero. Tal é o caso deste For the Queen.

Por mor do Rolsticio de inverno de Galicia rolera acabei apuntándome a unha partida o pasado sábado. Sen coñecer nada do sistema, alén de que empregaba cartas e a decisión do xiro final, en tres minutos xa controlaba as escasas mecánicas, inda que tardaría máis en decatarme de como quería ser xogado, xa que unha cousa e sacar unha carta ao chou para respondela e outra distinta o de ser capaz de facer ou responder máis preguntas sobre o tema (algo semellante ao que me sucedeu co Fiasco). Para min inda non resulta cómodo ter toda esa liberdade e o foco exclusivo nas miñas palabras: a pesar de ter máis horas de xogo coma director que coma xogador é algo que sempre require un esforzo considerábel pola miña parte, acentuado desta vez pola presenza de compañeiras novas e esa barreira adicional de non vernos en persoa. Supoño que por iso tendo máis á descrición de escenarios que a interaccións sociais cando dirixo. Nembargantes, coido que desta vez apañei máis ou menos ben!

Ao comezo escollemos, por consenso, a unha raíña de pel loura cun simpático lagarto nas mans. Ao longo de dezanove cartas e algunhas preguntas adicionais, estabelecemos diferentes verdades sobre a raíña, a comitiva e os nosos personaxes. Eu axencieime ser o único escolta do grupo, con problemas de autoestima e moito agarimo pola raíña e o seu lagarto, autoasignándome a tarefa de conseguirlle comida a este último e un xampú a base de musgo (foi o que se me ocorreu no momento!) para a primeira. Tamén levabamos o xastre da raíña, un bébedo con moitas deformidades cuxa inclusión na comitiva nunca estivo moi clara, pero que tiña que ter algo escuro porque o lagarto da raíña non lle sacaba o ollo de enriba. Máis preto da aristocracia tiñamos a unha dama de compaña, posuidora dun artefacto misterioso e máxico en forma de caixa que terá a responsabilidade de abrir se a raíña así o pide; pode que esta dama tamén teña certa relación coas forzas sobrenaturais porque é capaz de sentir a súa presenza e prevé que non volveremos todos desta comitiva. Por último, o contacontos: confidente da raíña en todo momento e o encargado de manter os ánimos altos; ten unha tráxica historia familiar cunha irmá morta por culpa da raíña e a súa caixa máxica, mais endexamais deixou que iso influíse aparentemente na súa relación.

Non obstante, na hora e media que durou a partida foron aparecendo máis e máis eivas referentes á raíña e ás súas relacións coa comitiva. Todo estalou nos compases finais cando os inimigos atacaron e, non só non houbo ninguén para protexela, senón que incluso o contacontos púxoa preto da caixa para consumar unha fría vinganza. Sen dúbida, cando as noticias cheguen ao reino, moitos chorarán a súa perda, pero tamén se rumorea que o sangue que corre polas súas veas podería ter máis en común co seu sempre próximo lagarto que con aqueles que xuraron protexela na fatal comitiva.