16-04-2023

Inazuma Eleven. Capítulo 1

Ó igual que fixen para xogar o Pikmin, tamén fixen unha enquisa no mesmo grupo de amigos no que resultou gañador este Inazuma Eleven sobre outros dous xogos protagonizados por menores de idade e que comezan polo I: Illusion of Time e ICO. Gañou por un único voto sobre este último e, dalgún xeito, non me sorprendeu. Pouco sabía eu desta saga máis aló de que é o Oliver e Benji deste milenio e que tiña boa aceptación entre a rapazada. Sorprendeume que todo comezase polo videoxogo, co manga e o anime saíndo despois. Entendo que a versión europea que eu estou a xogar inclúe a canción e escenas feitas para a televisión que non aparecían no xaponés orixinal, porque dá a impresión de non estar pensadas para a pantalla e o estilo da Nintendo DS. A verdade é que me entrou bastante ben con toda esa produción tan completa. Non sei se será a primeira vez na miña vida que atopo un opening con canción en castelán nun videoxogo. Unha vez pasado o choque, e sen decatarme de todos os detalles da trama que había aí expostos, seguín coa Steam Deck con ganas de descubrir máis.

O xogo comeza lento, expoñendo con calma a situación e o personaxe principal que manexaremos: un gardametas chamado Mark Evans con tanta ilusión polo fútbol que desborda cara todos os do seu redor. Pero ilusión por xogar e mellorar, non por aprenderse os aliñamentos de todos os equipos profesionais da primeira división do seu país nin por peitearse coma o delantero máis millonario do continente. Movendo os pés de Mark percorreremos o colexio tratando de convencer a varios compañeiros para que se apunten ó equipo de fútbol antes dun partido decisivo que podería marcar o fin da práctica dese deporte no colexio. Neste caso a mecánica é simplemente atopar os catro interesados, mais xa sei que hai moitas outras personaxes que terán condicións máis complicadas para ser recrutadas. Logo da miña experiencia co Suikoden, penso que todas aquelas que teñen imaxe propia poderán ser incluídas no equipo dun xeito ou doutro. Supoño que non todas terán habilidades únicas, e tendo en conta que xa vexo que algunhas teñen números moi inferiores a outras, pode que moitas sexan de recheo.

Pero nas menos de dúas horas que xoguei, só apuntei eses catro no equipo para ter os once xustos para o partido contra os campións. Foi entón cando puiden adestrar por vez primeira nunha pachanga, que perdín, repetín e perdín varias veces antes de marcar o meu primeiro gol. Pode que non axude a pantalla táctil da Steam Deck, xa que non son tan preciso nela co dedo como o podo ser na DS co lapis, pero déuseme realmente mal o de marcarlles rutas ós xogadores en tempo real. A confirmación chegou pouco despois nun minixogo contra o equipo de sumo que tiven que repetir unhas catro veces antes de conseguir a vitoria. Non sei, poño as miñas esperanzas en que, máis adiante, torne todo un pouco máis a xogo de rol onde os números e as vantaxes de tipos importen máis que ese manexo.

Pero precisamente ese mal facer pola miña parte foi o que foi espaciando as catro sesións que xoguei, e foi case un milagre que, no partido oficial, conseguise marcar o gol que requería a historia á primeira. Ou, tamén é probable, todo estaba amañado para montar esa narrativa sobre a que o equipo do colexio encaixa vinte goles antes de que apareza Axel para salvalos cunha técnica especial para marcar o gol que garantirá o futuro do equipo do colexio. Xa que, ó igual que esas técnicas especiais, toda a narrativa é moi excesiva. Dende a historia de Axel culpando o seu fútbol do accidente da irmá, ata o avó do protagonista principal que morreu deixándolle ó porteiro os segredos máis profundos do deporte nun caderno escrito a man, todo está disposto nun estilo típico de ficción xaponesa orientada a rapaces. E non sei, polo menos a día de hoxe, é algo que me apetece. Se non sufrise tanto coa parte activa dos partidos, diría que xa tería medio rematado o xogo a estas alturas.

10-05-2023

Inazuma Eleven. Capítulo 2

Pasaron varias semanas sen que me atrevese a tocar de novo este Inazuma Eleven, orixinal da Nintendo DS pero emulado na miña Steam Deck. Estaba convencido de que a experiencia volvería ser traumática, en boa parte pola diferenza entre os controis de pantalla táctil de ambos, pero todos os meus medos case desapareceron cando conseguín varias vitorias consecutivas nas primeiras pachangas ó chou desta sesión. Non sei moi ben que cambiou, pero fun capaz de meter goles e dirixir mellor os meus xogadores. ¡Todo parecía que funcionaba! Entón o xogo devolveuma outra vez no primeiro partido oficial do torneo que, ó contrario que nas pachangas, xogábase nun campo completo con 11 xogadores e contra un equipo máis complicado e que, por riba, tiña trucos de dudosa legalidade e deportividade.

Os do Instituto Occult levaba con honra o seu nome, con xogadores que semellaban pertencer máis a películas de terror que a un anime para rapaces. E o partido parecía máis o guión dun capítulo que algo sacado dun xogo interactivo. Levoume varios intentos acadar a vitoria, quizais pola miña reticencia a facerlle caso a Mark Evans e adestrar máis duro para gañar máis experiencia, pero cada repetición do partido tiña que pasar por estes pasos:

Marcar un gol na primeira parte, algo que non se me dá de todo ben.
Recibir un gol en contra sen que poida facer nada, por motivos da historia. Momento no cal comeza o segundo tempo. Un tempo que non sobra.
Chegar ata a portería rival con Kevin , facer a súa supertécnica e ver como a para o gardametas rival.
Repetir o punto anterior antes de que acabe o segundo tempo para facer a supertécnica combinada que si que rematará en gol.
Non recibir ningún outro gol en contra mentres tanto.

Foi excesivamente cruel, repetitivo e continuador co que observei na miña anterior entrada, mais para nada significativo co que veu despois.

Nos seguintes capítulos non tiven, nin de lonxe, tantos problemas. Cada un consiste en seguir as indicacións clarísimas que saen na pantalla para atopar o seguinte punto de acción, quizais xogar unha pachanga alí, ver algunha escena de como avanza a trama actual, a dos vellos do Inazuma Eleven orixinal e atopar que hai ir de novo ó colexio para non sei que. Todo iso aderezado con pachangas ó chou que xa teño máis que dominadas. E así ata que toque xogar o partido do torneo, quizais con algunha sorpresa ou requirimento do guión pero sen chegar á dificultade do xogado contra o Occult. E todo iso sen facer ningún adestramento adicional máis que un percorrido polo sistema este que empregaba o antigo Inazuma Eleven ou gastando puntos de pasión para mellorar a Axel, o dianteiro estrela, cando paso por diante dalgún e me apetece.

Porque non cabe dúbida que as mecánicas numéricas de rol son moito máis importantes que unha execución precisa, por moito que tamén axude. Hai un sistema de recrutamento masivo que coido que, polo menos no curto plazo, non compensa, porque as novas incorporacións traen uns niveis moi baixos e, moitas veces, parece que os valores das estatísticas son inferiores ós que tería alguén do equipo inicial. Tampouco semella moi correcto meter xente de fóra do Raimon para gañar máis, algo que semella que non nos fará moita falla agora que xa estamos clasificados para o campionato nacional, pero nunca se sabe. Supoño que seguirá todo máis ou menos igual, inda que me gustaría que baixasen o número de frases e situacións de adolescentes saídos e, por que non, poder incluír algunha muller no equipo sen que sexa para tarefas alleas ó terreo de xogo.

Tempo de xogo: 6.5 horas.
Nivel: 20.
Membros do equipo: 19.

31-05-2023

Inazuma Eleven. Capítulo 3

O ritmo deste xogo é moi raro. Os últimos catro episodios do mesmo son os destinados ó torneo nacional e teñen unha duración moi dispar. No primeiro desta parte hai que pasear de aquí para aló na procura de certas persoas que nos poderán axudar a mellorar máis o noso xogo. Unha pequena benvida novidade é que non se nos dirixe claramente cara eles, senón que temos algunhas pistas dos homes que buscamos e será a nosa tarefa dar con eles no limitado mundo. No seguinte capítulo hai algo semellante porque temos unha chave misteriosa que abre unha porta “que antes non se podía abrir”, e tamén teremos que tirar de exploración ou, no meu caso, de memoria, para dar coa localización da mesma. Todo iso mentres paseamos pola cidade atopando pachangas ó chou que nos ralentizarán e, ó mesmo tempo, melloraran as cualidades do noso cuarteto asignado. Non obstante, os dous últimos volven á rutina de seguir as frechas e, sen saírme do rumbo marcado, só tiven unha pachanga entre os dous. Iso non quere dicir que fora rápido, xa que había moita exposición para ver, rúas para percorrer e texto para ler.

De feito, o meu maior medo no partido final era perdelo e ter que facer otra vez todo o percorrido expositivo coas tres rapazas que por fin fixeron algo máis aló de organizar o equipo, inda que dende o punto de vista xogable só tiven que ir onde quería o xogo en cada intre. Por sorte, inda que tomei malas decisións á hora de administrar os puntos de técnica, conseguín só encaixar un gol na primeira parte e rascar un empate 2-2 antes do final da segunda. Non daba un can por iso, pero houbo unha primeira prórroga que viu un gol de cada equipo e unha segunda na que conseguín a vitoria por dous tantos de vantaxe. Foi o máis emocionante de todo o xogo, por moito que o medo da derrota simplemente existise por non ter que repetir todas esas longas escenas fóra do campo.

A novidade dese partido é que na primeira parte os rivais eran case imbatibles, tendo que agardar ata a segunda para poder plantarlles cara con posibilidades. Foi entón cando lembrei que hai algúns obxectos para recuperar folgos e os puntos de técnica, pero semella que non se podían empregar durante o partido, o cal semella xusto pero tamén moi limitante; non explorei absolutamente nada ese sistema polo que é probable que se me pasase algo. O que penso que é certo é que, en todo este tramo, este foi o único partido con regras especiais debidas á trama. Se ben nos primeiros partidos sempre había algún detalle da historia que condicionaba o xogo, foi algo que non volveu aparecer nesta segunda metade da aventura. Polo menos compensaron incluíndo equipos rivais que non facían trampas por riba de todo e que, ademais, estaban compostos por xogadores honrados que non tiñan problema en felicitarnos pola nosa vitoria sen ameazas de morte nin nada parecido.

Porque o resto da historia é realmente escura para algo que semellaba ser o típico anime de nenos. Xa vivira algunhas planificacións de sabotaxes que, se chegan ter éxito, poderían ter sido fatales. Pero nos compases finais revelouse que ata houbo un asasinato consumado polo antagonista principal. E todo iso mentres Mark Evans, neto do asasinado, buscaba por todos os medios mellorar no terreo futbolístico para gañar e… xa se sabe, ser o mellor. Porque por moita supertécnica que aprenda para o terreo de xogo pouco pode facer se alguén estoupa o bus no que viaxa. Ó final todo conflúe e o malo é arrestado ó mesmo tempo que o equipo protagonista obtén a vitoria. Xogo rematado. Obviamente hai contido adicional, como esa idea que tiña eu de buscar algunha rapaza xogadora, pero será máis do mesmo e creo que non moi interesante.

Tempo de xogo: 12 horas.
Nivel: 32.
Membros do equipo: 22.