Shiplord, e o xogo ese dun Newton ninja
En xuño de 2012 reunímonos catro camaradas nunha casa coa fin de facer dous videoxogos en 48 horas. A temática foi decidida por un árbitro externo no primeiro minuto do evento e cada equipo fixo o que puido para completar un xogo que integrase “ninja” e “gravidade”. O meu equipo conseguiu ter unha aventuriña con aires de xogo de rol, consistente nun par de minixogos con sons e música propia. Pero non quero falar do meu xogo, polo que seguirei co do outro equipo. Eles optaron por unha experiencia máis frenética baseada en esquivar unhas perigosas mazás nun escenario limitado, manexando un ninja chamado Newton. Nos dous días de duración, apañáronse para atopar ferramentas, recursos, aprender o linguaxe de programación, as súas librerías, etc. ademais de durmir, cociñar, comer e amosar carácter sociábel. O resultado, igual có noso, non foi ningunha marabilla nin nada que revolucione o mundo dos videoxogos, pero cun pouco de arte propio, e quizais unha semana máis, poderían acadar algo semellante a este Shiplord.
Coma declaración de intencións non podo estar máis en desacordo.
A idea básica é un xogo clásico de naves, marcianiños e disparos, pero sen disparos e con moi poucos marcianos. Podemos mover a nave libremente mentres esquivamos enormes rochas que viaxan de dereita a esquerda da pantalla. O obxectivo do xogador é aguantar certo tempo eludindo os meteoritos e recuperar o máximo número de partículas de enerxía que aparecerán ao chou no escenario. Ao finalizar o tempo establecido, obteremos unha puntuación baseada no número de partículas conseguidas e uns puntos de melloras permanentes para repartir entre as habilidades da nave.
Unha mágoa que a rosiña sexa estritamente peor ca amarela.
Xa que, para darlle algo máis de variedade, ademais de poder mover á nave, temos tres habilidades moi particulares: un escudo, un desacelerador de tempo e un campo de foza para atraer as partículas de enerxía. Todas teñen un tempo de refresco, polo que é importante empregalas nos momentos axeitados. As rochas, que son o inimigo principal do xogo, tenden a ocupar boa parte do territorio e coido que, algunhas veces, activar o escudo é a única maneira de sobrevivir.
Got it!
Por último, tamén hai tres pelexas especiais contra xefes cuns padróns moi definidos, un pouco ao estilo deses mata-mata que se converten nun inferno de boliñas vermellas. A variación destas tres pelexas agradécese bastante, e é salientábel que buscasen solucións que non involucrasen disparos dende a nave protagonista… é unha mágoa entón que en dous dos tres casos recórrase a un deux ex-machina para pechalas ao esgotarse o tempo. En xeral, semella que eu adiqueille dúas horas a xogar a un produto que, é probábel, non levase moitas máis horas producir. Até os créditos comezan cunha palabra description solta que non ten ningún senso, e que pon de manifesto que quizais nin sequera probouse moito.
Escribe a lenda…
PD: Decateime de que non hai ningunha captura que reflicta o modo de xogo principal nin as pelexas contra os xefes. Non vos perdedes nada.