Someone Dies In This Elevator
Velaquí unha partida a un pequeno xogo de rol para exercitar a imaxinación. Nacido dun podcast que descoñecía totalmente, trátase do típico escenario no que haberá puntos para inxectar opcións que dirixan a escena. Non é nada serio e pode resultar repetitivo para xogar varias partidas, pero abofé que é abondo para pasar un rato entretido, inda que, como aquí, sexa en solitario.
O primeiro que pide o xogo e crear unha personaxe. É curioso que sexa antes de saber onde diantres vai o ascensor protagonista, porque iso pode supeditar a creación, pero penso que Lorena, limpadora de profesión e costureira de paixón, é unha escolla axeitada. Despois de todo, a limpeza é un dos poucos traballos realmente útis e universais, e a vestimenta resulta fundamental en contornas con ascensores.
Que tipo de ascensor é? Segundo a primeira rolada, trátase dun ascensor nunha antiga mina, apenas funcional.
“Claro, como a Lore meteu a man en uranio de pequena, agora tense que encargar de todas as fugas radioactivas. Recoñezo que a miña gadoupa insensible é moi útil para estes traballos, pero ben podían chamar a outra de cando en vez ou, polo menos mandarme máis compaña que este antigo robot. Ademais, moito contratar ‘as mentes máis privilexiadas do planeta’ para construír bombas atómicas, pero logo subcontratan a recollida e almacenaxe de residuos á oferta máis barata. Xa sabemos como van esas cousas.
En fin, calquera cousa é máis fiable que os barrís de plutonio, pero este vello ascensor igual leva o segundo posto. A ver se chega abaixo dunha vez, que inda teño que ir mercar teas novas antes de ir para casa.”
Que máis hai no ascensor? A segunda rolada indica que está Drácula, durmindo cabeza abaixo colgado do teito.
“Carallo! Coñecín algunhas persoas que criaron ás de morcego, os seus dentes, ou incluso a súa habilidade de ecolocalización, a miúdo por influencia da radioactividade. Pero isto dun morcego converténdose de súpeto nun señor non parece algo racional. Se calla significa que a fuga de aí abaixo é algo máis que eses pequenos fíos que me contaron. Sexa coma sexa, vou deixar que o draculiño este durma tranquilo que non quero máis leas e non me sinto nada segura por moito que o robot teña ordes de garantir a miña supervivencia.”
Que sucede agora? A terceira rolada indica que aparece unha fenda no chan.
“Eeeeeeee… velaí cae o robotiño! Unha mala idea iso de traer ao robot máis inútil e pesado do mundo ao ascensor máis escangallado do mundo. Demasiado aturou ese chan antes de dar de si, e iso que inda non estaba activado e falando coa súa insufrible voz. Un problema menos e un problema máis, porque a ver agora como soluciono a papeleta de aí abaixo… Que, por certo, coido que inda estou a escoitar ao robot batendo nas paredes mentres cae… e que isto non ten fondo? Estou por baixar por ese mesmo atallo para poder comezar dunha vez o traballo, que estaría ben tamén pasar pola mercería despois de mercar as teas.”
Como segue a historia? Empregando o mesmo resultado da rolada anterior resulta que a fenda faise máis grande e o chan comeza a desfacerse.
“Supoño que ese lixeiro ‘puf’ foi o robot tocando fondo, pero non sei que é ese ‘sss’ que escoito agora. Arredemo cagondiós! Unha explosión case fai estoupar o ascensor, mais semella que aguantou ben e, xa de paso, calcinou ao morcego-home ese que colgaba do teito: desapareceu en forma de cinzas máis rápido do que apareceu aquí! Cun pouco de sorte todo ese lume aí abaixo xa purificou a estancia e non teño nada máis que facer que volver á superficie. Estaría caralludo, a verdade.
Inda que igual falei moi pronto… este chan non ten pinta de aguantar todo o traxecto. Voume pór no recuncho máis afastado desa fenda que non deixa de crecer e pulsar o botón de emerxencia do ascensor, a ver se hoxe contesta alguén”.
E hai un derradeiro evento antes de que a protagonistas morra no ascensor (o título do xogo non deixa lugar a dúbidas). Esta nova rolada indica que hai un CABALO solto no ASCENSOR.
“Un CABALO?! De todas as cousas que poden mandar mandan un CABALO?! E vivo e salvaxe, por suposto. Como se unha, por ser galega e saber de corte e confección, tamén teña que ser unha aloitadora. Aparta de aí, besta! Ímonos matar os dous como non pares queda! Non ves que o buraco do chan cada vez é máis grande? Así, así, tranquiliño. Voute montar para entrar mellor no recuncho do ascensor, vale?
Mellor así. Coido que, se non nos movemos moito, isto pode aguantar ata chegar abaixo; logo xa veremos como saír á superficie. Debemos estar preto, que acaba de entrar un morcego coas ás salpicadas de plutonio. Vaites! Outro máis que se converte en señor! E mira para min. E amosa os longos dentes. Eu non me quedo aquí máis. Veña, Besta, salta polo buraco do ascensor, que malo será. Hop! Pois si que é longa a caídaaaaaaaaaa…”
Puf.