Suikoden, resumo final
Suikoden, un xogo publicado por primeira vez en 1995 para a Playstation e contado en galego tamén por vez primeira (que eu sepa!) por Xogón en 2018. Dende entón, sacaron catro secuelas directas e algúns outros títulos até que os novos desenvolvementos dentro da saga paráronse en 2015.
A miña toma de contacto coa saga foi co Suikoden Tactics na PS2; recordo que tiña bos gráficos, boa música, uns barcos cuns canóns máxicos moi interesantes, unhas mecánicas que me gustaban… pero non cheguei moi lonxe. O dos 108 personaxes recrutábeis, unha das características inmutábeis da saga, foi o que máis me chamou nun principio, pero iso tamén foi o que me fixo afastar do mesmo ó decatarme que non ía ter unha partida “perfecta” a non ser que seguise unha guía. É dicir, o mesmo que xa comentei no resumo final do Shining Force. Outra barreira derrubada!
Incluín nas miñas filas moi poucos dos noventa e pico personaxes que recrutei, e sempre preferindo ás mulleres por aquelo de darlle un pouco de paridade ó asunto: tanto o personaxe principal como a maioría dos secundarios máis protagonistas eran homes. Agás aqueles que eran obrigatorios de levar a cada misión, a maioría dos personaxes do grupo non tiñan liñas fora do castelo, polo que era complicado collerlles cariño. Ademais dos tres varóns protagonistas do final do xogo, recordo que o rematei con Cleo, amiga dende o comezo do xogo; Lorelai, cuxo nome recordábame á nai protagonista dun serial moi famoso; e outra de pelo roxo da que non recordo o nome.
Pasou de Stars Hollow a ser unha das 108 estrelas.
A parte interesante do conto é a que trata sobre os personaxes que se viron involucrados na loita entre o imperio e o exército de liberación, cada un cos seus motivos para estar nun bando ou noutro, inda que ás veces fagan o cambio sen remorsos. Supoño que por esta razón deume por momentos a impresión de que estaba todo moi apurado, cunha lixeira feitura non demasiado profesional. Foi máis unha sensación que outra cousa, suscitada na súa maior parte polo rápido que se subía de nivel, o lineal do camiño cara o final, a curta duración para un xogo deste estilo (algo que por outra banda aplaudo) e tódolos escenarios e intrigas polos que se pasa sen moito raciocinio.
A historia fíxome percorrer o mundo de aquí para aló procurando algo de cada vez que só terá un impacto no futuro próximo. Hai kobolds, elfos, ananos, dragóns, un vampiro, etc. e algúns lugares orixinais que semellan que só foron postos aí para darlle máis variedade o xogo e meter recheo no medio da intriga principal: non me sorprendería descubrir que algunha desas tramas foi introducida a posteriori.
Unha vez que o exército de liberación converteuse en algo grande comezan a aparecer voces de se paga a pena todo o sufrimento causado polos rebeldes por moi loábel que sexa a causa final. É un punto de vista interesante e discutíbel en ámbolos dous sentidos, pero a verdade e que non se forza máis que en dous momentos concretos a reflexión sobre este tema. De calquera maneira, a única maneira de evitar que o exército de liberación continúe é apaga-la consola xa que non hai unha saída dentro das eleccións do xogo, pero isto é un debate moderno que tardou anos en saír á palestra no mundo dos videoxogos, até onde eu coñezo.
Flik pensa que está mal pegarlle unha malleira 6 contra 1.
Eu diría que o momento que se leva o galardón ó máis sentido é a morte de Gremio. Este personaxe sacrificouse polo grupo por máis que intentemos impedilo. Cando se confirma a súa morte, a música deixa de soar e o protagonista cae de xeonllos. A seguinte escena é o amencer no castelo, no que todos intentan darnos ánimos baixo un silencio musical moi apreciábel. A escena remata cando, malia morte dun dos compañeiros máis próximos, temos que continuar as labores de líder do exército e planificar o seguinte asalto, momento no que a música volve. Evidentemente nese asalto tamén morrerán moitos peóns sen nome nun contraste interesante, inda que quizais non procurado.
A maior parte do que sucedía entre liñas téñoo un pouco borroso. Non me ficou nada claro o orixe ou o verdadeiro poder das runas, por exemplo, pero é probábel que se aclare moito máis nos seguintes xogos da saga. Pese a todo, non teño ningunha présa por comezar coa secuela, por máis que se poda exportar a partida gardada deste primeiro xogo para engadir algún contido personalizado.