Xadrez. Unha semana postal

Hai algúns días comecei unha partida de xadrez sen límite de tempo cun coñecido que tamén xogou en tempos máis mozos. A partida, polo de agora, inda sigue viva, pero non ten unha pinta moi boa para min. Como só teño un par de movementos que pensar cada semana, decidín xogar outras partida ao estilo “postal” na plataforma de Lichess. Non quería moita tensión, polo que escollín algunhas partidas amigábeis sen puntuación, inda que non foi a mellor das decisións porque gañei todas sen moito desafío. Pero non podo negar que estiven igualmente nervioso tras moitos movementos e que lle adiquei un bo tempo de pensamento a cada xogada de todas as partidas. Velaquí un pequeno resumo delas:

A defensa rusa era unha das miñas favoritas, como xa escribín por aquí. Rara é a vez que o peón é aceptado, pero máis raro é gañar un cabalo limpo na décima xogada da partida. A partir de aí o meu plan foi simplificar o máximo posíbel para non ter moitas leas, e as brancas colaboraron deixándose un bispo polo camiño. A partir de aí xa puxen un pouco o automático e o troco do meu bispo por un par de peóns pode non ser o máis eficiente, pero xa pouco importaba nese intre.

Tiven que repasar un pouco a apertura italiana, porque non me lembraba ben de como funcionaba o de protexer os peóns do medio cando o alfil negro dá o típico xaque. Non obstante, ese estudo resultou inútil cando o rival decidiu sacrificar un cabalo primeiro e a dama despois. Non volvín saber do rival até que rematou o tempo, polo que foi unha vitoria ben rápida.

Esta deume moito que pensar. Acabei xogando unha sorte de gambito de dama coas negras e estou moi desentendido do mundo do xadrez como para ter un duelo tan teórico en base a ganancias mínimas. Tiña previsto un ataque no flanco do rei e por iso non me enrocaba, por moito que o Stockfish non pare de suxerilo. Tamén perxura que a miña xogada estrela de mover o alfil a b4 no movemento 12 dálle unha vantaxe as brancas, pero o rival fixo a peor resposta posíbel e acabou perdendo unha torre que lle custou a partida. Que lle cazase a dama unhas xogadas máis adiante xa foi a última puntada no ataúde.

Non hai moito que aprender aquí. Unha defensa moi dubidosa e un deses paseos da dama negra polo taboleiro que nunca rematan ben.

Esta foi unha novidade non planificada, xa que me apuntei a unha partida da variante “rei do outeiro” sen pretendelo, onde unha condición de vitoria alternativa consiste en mover a peza máis importante a unha das catro casas centrais do taboleiro. Boteille un ollo á estratexia xeral sobre o modo e o que máis resoou foi a máxima de que era coma unha partida normal, pero que había que ter coidado con non perder de esguello por esa nova regra. Decidín xogar a defensa francesa para bloquear o centro e, efectivamente, resultou coma unha partida normal. O meu rival intentou acercar o rei ao centro moi cedo pero, ao igual ca nunha partida clásico, iso só podía causarlle problemas. Aproveitei a vantaxe de movementos para obter unha posición forte e de aí sacar a vitoria, en parte grazas a outras xogadas dubidosas do meu rival.