Hades. Capítulo 5
Cando decidín que era hora de comezar esta páxina web, non lle adiquei tempo abondo a pensar o nome. Eu quería publicar as entradas do Shining Force canto antes, e a primeira opción era facer un xogo de palabras con Shogun-Shogon-Xogón, pero parecía moi rebuscado, así que quedei unicamente con Xogón e o xogo de palabras trocou para Eu-Xogoth sen ter moita continuidade. Pola parte boa, non está case nada vinculado ás outras identidades que teño, porque non está entre os meus obxectivos o de xerar unha marca en torno á miña persoa, que calquera co meu nome real atope isto ou simplemente acadar algún tipo de sona. O malo é que hai moitas cousas que non me gustan dese alcume: simboliza unha única persoa, non é especialmente bonito, soa moi masculino, xa existen algúns outros proxectos con ese nome e, ademais, implica que non fago outra cousa que xogar. E non é o caso. De feito, xoguei unha nova partida ao Hades coa lanza só por ter material para escribir aquí, pero caín contra o dúo final do terceiro acto e non o gocei moito. Amais, eu só quería escribir sobre libros.
Como o da canción de Aquiles prestárame abondo, encarguei na biblioteca o de Circe da mesma Madeline Miller. Revisando o catálogo había un Circe ou o pracer do azul de Begoña Caamaño, sendo outra revisión da mitoloxía grega dende un punto feminista. Non soaba nada mal polo que, cando recibín ambos, comecei por este último porque asumía que, inda que tendo menos páxinas, o vocabulario e o estilo poderían facer que resultase máis lento de ler. Así foi de primeiras, pero máis cedo que tarde xa estaba envolto nas cartas entre Penélope e Circe e avanzaba ao mesmo ritmo que ese paxaro que tantos quilómetros fixo entre Eea e Ítaca. En cada capítulo avanzaba máis a relación entre ambas mulleres, unidas inicialmente por un home pero con desexos particulares. Coido que todos os paus que toca (erotismo, sororidade, violencia, fado, etc.) están descritos moi acertadamente con escenas moi memorables. Simpaticei moito máis con Penélope que con Circe, entendendo moi ben ese pracer do azul unha vez que ela o explica.
Pola outra banda, a Circe de Miller ten unha cronoloxía moito máis ampla, falando das centurias de vida da protagonista no lugar do único ano da obra de Caamaño. Porén, tiven que aturar os detalles de toda a súa familia ou da súa relación con outras personaxes importantes da mitoloxía grega, que semellan só estar aí para interactuar con Circe nunhas escenas que non aportan nada nin deixan sedimento. Cando aparece Odiseo ten o tempo xusto de preñar, o cal non está mal pero deixa paso á crianza de Telégono, un dos temas centrais e algo que me provocou vergoña allea.
Non lembro todos os poderes de Circe nesta novela, pero supoño que está por riba de necesidades humanas como durmir (eu abofé que me durmín varias veces durante as súa lectura), as súas forzas físicas estarán por riba das dos mortais e de seguro que ten maxia para axudar nos quefaceres do día a día. Mais, inda así, relata o mal que o pasa e o duro que é criar un pícaro. Non direi eu que ser unha nai solteira non sexa complicado, pero no momento en que se trata de, literalmente, unha deusa, sen outras preocupacións habituais que o propio coidado do menor, pois soa como que a autora intenta demasiado forte empatizar con todas esas nais que pasaron por algo similar, inda que seguramente moito máis cru. En xeral, non me gustou demasiado este libro e baixoume un pouco os ánimos de ler o terceiro que publique, o de Perséfone.
Ademais xa me vira un vídeo que falta das problemáticas de todas estas reinterpretacións das mitoloxías clásicas, e o tema de Perséfone e Hades semella estar moi manido. Mais, se cadra, todo iso é para os máis esixentes ou os que xa están de volta de ler todo iso. Eu fiquei contento coas poucas obras deste tipo que consumín (contando o Hades videoxogo) e apuntei na miña lista de lectura algúns dos libros criticados por Kate Alexandra. Ao final entendo que a mitoloxía non é unha historia única, senón unha morea de contos entrelazados e, a miúdo, en contraposición, que serven para entender á propia humanidade. Estas dúas novelas sobre Circe axudáronme a seguir avanzando nese coñecemento e non me importa que, dende xa, mesture o que contou Ulises nunha, co que contou na outra, co dito na Odisea ou co que realmente puido pasar. Seguinte parada, se cadra, a Ilíada.