Castlevania: Portrait of Ruin. Capítulo 1
Tan só xoguei unha sesión dunha hora de duración, pero ao tratarse dun Castlevania portátil xa sei por onde van os tiros, máis ou menos que agardar del e que de seguro que me gustará igual có resto (o The Adventure non conta, inda que teño pensado darlle outra pasada empregando continuacións). Neste caso a novidade principal é o dúo de protagonistas, un da familia dos Morris (tamén coñecido coma o personaxe aburrido do Bloodlines, outro que debería retomar se atopo o contrasinal) e outra meiga chamada Charlotte Aulin. Voume esforzar por non facer predicións sobre o xogo esta vez, porque penso aceptar de boa gana o que veña.
Inda que só levo esa hora de xogo que mencionaba, e tendo a poñer a escritura tras catro ou cinco, si que atopei cousas abondo para falar. Unha primeira cousa pequena é que o contador de explorado xa pasou do 100%, entendo que cada cadro que visitemos sumará o seu 100% particular polo que, entre outras cousas, non me serve directamente para estimar o avance que levo, inda que xa son can vello abondo para facerme unha idea igualmente. Ese primeiro cadro no que entrei non me resultou moi grande, pero tiña unha boa chea de puntos de recuperación/gardado e tamén varios puntos de teletransporte, polo que resultoume ben doado moverme de forma rápida e libre, algo que botei de menos no 3000th Duel. Tamén axudou logo dos meus fracasos contra o primeiro xefe do xogo, xa que puiden explorar un pouco máis, equipar a Jonathan coa segunda arma máis poderosa e lenta que atopei e volver cun nivel adicional para, desta si, esquivar os ataques máis poderosos e dar boa conta da armadura xigante.
Nese punto obtiven a primeira maneira de chegar máis alto, e seguramente a máis orixinal. Consiste nun salto duplo que só pode ser executado nos ombreiros do compañeiro. Non aparece en ningures como facer esa manobra e os meus intentos non daban froitos, así que recorrín a internet para confirmar que era como eu imaxinaba pero que tiña que practicar algo máis. Leveime, de agasallo non desexado, o consello de que Charlotte enriba de Jonathan chega máis alto có revés, porque o Morris ten os ombreiros máis arriba; pola outra banda, penso que sería a típica cousas da que non me decataría nunca pola miña conta. Inda que sempre son máis de xogar con personaxes femininos, neste caso estou tendendo bastante máis cara o clásico varón matavampiros porque os seus ataques resúltanme máis cómodos. Inda non teño unha táctica moi establecida pero si que tendo a empregar a maxia da meiga cando fai falla, e deixo que vaia a outra dimensión cando non.
Seica Drácula non está no castelo, pero xa fun coñecendo a algunha da xente que me cruzarei a miúdo: unha vampira poderosa, a alma de alguén moi poderoso que quedou cativo no castelo e agora dá misións, amáis dun frade que quere axudar pero que tamén quere moitos cartos. Uns cartos que semella haber a esgalla nos puntos de luz, pero xa vin algúns obxectos con moitos ceros para compensar. Non sei se chegarei a poder mercar algún deles porque non sei se terei ganas de facer algún ritual repetitivo para obter tanta moeda, pero agora mesmo apetéceme moito este xogo e acabo de relegar inda máis a seguinte entrada do Paper Mario, que avanza [se é que avanza] moito máis lentamente.
Castlevania: Portrait of Ruin. Capítulo 2
Calquera que se pasee pola listaxe de xogos pensaría que son un experto nos Castlevania, mais iso implicaría un dominio de todas as partes que, evidentemente non teño. Cando toca dar conta dos monstros non teño moito problema. Atopo doado, navegar polo castelo. Tamén tendo a lembrar máis ou menos os puntos de interese para volver nun futuro. A miña intuición funciona ben para os poucos crebacabezas do camiño, AGÁS para aquel que separa o final malo do bo. Non semella importar cantos superara, que detecte ben o momento requirido para actuar ou que estea todo bastante ben clarificado; eu ríndome mentalmente tras o primeiro fracaso e xa renuncio a darlle voltas ao tema, buscando en internet a solución. Penso que neste Portrait non era nin moi complicada, porque existen varias pistas que levan ata ela.
O máis importante é que sabía que deixara unha zona do cadro desértico sen explorar. De primeiras non puiden entrar polo burato, pero cando atopei o poder de converter as protagonistas en batracios apuntei mentalmente volver a ese oco, con certeza de que así podería avanzar igual ca por outros semellantes. Non obstante, non sabía cal das catro habitacións con cadros tiña o de area e só revisitei os tres que tiña máis a man. Evidentemente non era ningún deses e decidín unilateralmente que non había nada importante aí. Atrapallado dese xeito, perdín a posibilidade de atopar o feitizo de santuario pola miña conta. De aí, iría, sen dúbida, cara o frade vampirizado para probar a cura, momento no que o propio Eric Lecarde (o mellor protagonista do Bloodlines) reaccionará coa solución para liberar as súas fillas e evitar ese final malo que sempre me persegue. Prometo facelo mellor para o Order of Ecclesia, ao mesmo tempo que agardo que non haxa outra trampa coma esta no que resta do Portrait.
Porque, de seguro, continuarei con esta saga, antes ou máis tarde. Estou a gozar co resto de acción e mecánicas e xa teño ganas de ver que hai detrás desa néboa misteriosa do alto do castelo. De seguro que aparecerán máis xefes contra os que loitar e morrer. Porque, a verdade, estou a perder a vida en case todos ese encontros especiais. Non é para nada preocupante, xa que son pelexas curtas cun punto de gardado ao carón nas que intento non empregar moitas das miñas apócemas curativas porque prefiro amasar os cartos ata que xa non fagan falla. Non sei se quedei coa teima do 3000th Duel, onde non eran recuperables antes unha morte, se é algo que fago polo desafío engadido ou simplemente porque vexo que non son realmente precisas cun pouco de coidado e unha boa escolla das habilidades activas.
É un pouco mágoa que teña a Charlotte Aulin tan de personaxe secundaria, pero os ataques de Jonathan Morris continúan sendo máis cómodos e poderosos, ademais de que a feiticeira pode facer igualmente as súas maxias baixo demanda estando no segundo plano. Semella máis unha desas axudantas dun Marvel vs. Capcom, o que encaixa coa portada na que tamén se atopa un paso por detrás do rapaz, nunha pose de non molestar moito ao (futuro) verdadeiro heroe. Supoño que xa non lle faltará moito ao Morris para chegar a ter ese título, inda que, polo de agora, este americano non pode deixar atrás os seus diálogos de canalla repetindo constantemente “no problem” ou asegurando que vai “patear o cu” da mesma Morte. O peor é que, por moito que non sexa capaz de manexar o látego das lendas, logrará facer iso e moito máis. Así apareza o Príncipe das Tebras.
Castlevania: Portrait of Ruin. Capítulo 3
Hai unha pelexa opcional, contra o espírito do Ritcher do Rondo of Blood, na que a vitoria permítelle a Jonathan sacarlle o máximo potencial ao mítico látego Matavampiros que herdou do seu pai. Levoume unha boa recua de intentos, xa que ese inimigo fai moito dano cos seus ataques e, amais, non deixa moita marxe porque o seu manexo do Matavampiros é excelente. O meu plan, que estimo que me custou preto de dúas ducias de derrotas, foi evolucionando ata abusar da intelixencia artificial. Mantendo sempre a distancia xusta, esquivaba os seus lanzamentos, castigaba cun lanzamento de xavelina e tentaba meter un corte de espada ante certos ataques do inimigo. Ás veces erraba na execución, pero finalmente chegou a vitoria con axuda dos consumibles.
O látego das lendas no panel de estatísticas non era moi prometedor, xa que os números eran significativamente menores cós do espadón, pero na práctica resultaba unha forza da destrución. Intúo que facía dano adicional ás criaturas escuras, e non era raro que golpease dúas veces nun mesmo ataque, polo que mudei sen reparos a esta arma e diría que a dificultade dos encontros baixou inmediatamente. Comezou a ser habitual o de destruír os xefes nun primeiro encontro, e moitos dos encontros de corredor tamén caían rápido. Algo que foi moi de agradecer porque os puntos de gardado foron diminuíndo a medida que nos achegabamos a Drácula.
Porque si, tamén Drácula é o xefe final deste xogo. E, por vez primeira na saga, non está só. Morte acompáñao para engadir máis caos aos clásicos movementos do vampiro. No papel non era especialmente complicado, e menos coa gran colección de obxectos curativos que levaba no peto, pero sempre tiña algún erro que me levaba a acumular dano fatal. Foi cousa de acostumarse ao ritmo e a escapar dos ataques máis poderosos, tamén na obrigada segunda fase. Cun pouco de práctica o meu dúo obtivo a vitoria sobre os inimigos, obtendo, esta vez si, o mellor final. Inda hai máis contido opcional para xogar, dende unha zona máis complicada ata novas personaxes para revivir a aventura dun novo xeito. Nada que me atraia moito agora mesmo.
Penso que é curioso como levan facendo o mesmo xogo dende hai tanto tempo e sempre, polo menos para min, resulta fresco. Non me paro a pensar nas sutilezas de cada entrega, ou por que hai longos corredores sen nada máis que inimigos estratexicamente situados para crear un desafío axeitado para ese intre concreto. É moi artificial, coma toda esa gran lista de armas que xa son inferiores cando aparecen pero que, inda así, teñen os seus gráficos propios. Ou cando pretenden que lance centos de veces cada un dos ataques secundarios para converterme en “mestre” deles. Nestes máis novos hai moito contido para ter que facer entre unha secuela e a seguinte. Non obstante, se cadra é hora de levar iso cara o extremo, cortar as opcións máis custosas e sacar un xogo por ano. Dirán que o Castlevania 2028 e igual có 2027 pero cun novo protagonista e centrado en monturas pero, que máis dá? Pasamos dúas semanas ao ano repetindo as sensacións, queixándonos sobre o trillado da historia e agardando doce meses a que saia a seguinte.
