<<

Class of Heroes 2. Capítulo 1

Logo do inesperado acerto persoal, con todas as súas fallas, que foi o Unchained Blades, fiquei con máis ganas dun videoxogo moderno do mesmo estilo. Calquera procura centrada en consolas portátiles sempre remata nunha mención á saga Etrian Odyssey, o cal non me serve polo de agora porque non inda teño acceso a unha Nintendo DS. Desta vez tereime que conformar con este Class of Heroes 2, que non obtivo moi boas críticas, pero semella ser algo habitual no xénero e non me vai botar cara atrás. Decidín comezar pola segunda parte por ser a máis recente da PSP e mellorar algunhas mecánicas respecto á versión orixinal. Non lin nada máis aló de que segue os estilos do Wizardy, que nunca probei, e que suceden nunha escola de aventureiros de fantasía, con varias razas e clases.

Antes de comezar en serio coa aventura lin o manual oficial. Sabendo que o grupo está conformado por seis personaxes, e que hai un atributo de afinidade para cada un que depende das relacións entre as súas razas e aliñamentos, collín un caderno co obxectivo de facer un sexteto equilibrado e con boa disposición interna. Para isto último os gnomos eran unha peza importante, xa que moitas razas gustan moitísimo deles, e comezando por unha bahamuna con aspiración de cabaleira-dragón tiña as opcións algo limitadas. Ao final apañei o sudoku, facendo algunhas concesións en prol da diversidade racial pero repetindo dúas gnomas. A miña sorpresa foi cando, xa arrancado o videoxogo, non fun capaz de crear unha gnoma feiticeira! Resulta que, inda que o manual non o comenta, existen restricións de combinacións entre raza e clase. Pois moi ben.

Tiven que volver, por tanto, ao caderno para proxectar un novo equipo, esta vez cunha guía non oficial aberta no móbil para coñecer esas restricións tan importantes. Fixen algúns trocos no meu plan orixinal, quitando a segunda gnoma a cambio dunha segunda anana, trocando algunhas clases polo medio. Obviamente non estaba tan contento con esta nova distribución, pero é o que hai. Seguindo os consellos do manual, escollín unha clase básica para comezar a carreira de cada aventureira do grupo; agás a celestial, que a puxen a traballar directamente de idol, a barda deste universo, equipada con micrófonos no lugar de arpas ou laúdes. Logo de media hora de xogo, e outro tanto de planificación adicional, as alumnas atopábanse listas para comezar o primeiro curso.

A seguinte hora pasou lentamente namentres me afacía a todos os sistemas e mecánicas. Non axudaba que non tivese cartos abondo para mercar armas inicias para o grupo, e os inimigos poucos cartos daban. Logo dun par de incursións, unha das membros da liña de atrás caeu incapacitada, e a factura da clínica foi tan elevada que fiquei con menos cartos ca cando iniciei o videoxogo! Mantiven a mesma estratexia un pouco máis até que caín na conta de que estaba a facer algo mal. Non entendía que non houbese unha maneira barata e doada de curar as protagonistas no campus. Todo encaixou cando aprendín que os feiticeiros aprenden a maxia de sandar no primeiro nivel. Troquei a idol por unha nova feiticeira da mesma raza e xa puiden curar todo que podía desexar no campus, e de balde!

Dende ese momento todo foi moito máis fluído. A feiticeira foi aprendendo outras maxias interesantes coma facer un mapa ou levitar, e eu fun comprendendo mellor as diversas mecánicas. Con todo iso, conseguín completar o primeiro conxunto de buscas, explorando totalmente os mapas polos que pasei. Puxen aí o freo nesa parte máis interesante e investiguei un pouco o sistema de alquimia, máis que nada para darlle saída á gran cantidade de obxectos que tiña no inventario. Non saquei nada moi útil, pero gardei a meirande parte dos compoñentes no almacén para máis adiante. Polo que sexa, un deles está valorado en máis de mil pezas de ouro cando os outros non chegan a dez.

  • Tempo de xogo: 3.5 horas.
  • Buscas completadas: 7%.
  • Mapa explorado: 4.13%.
  • Obxectos atopados: 3.02%.
  • Nivel máis alto: 6.
  • Mortes causadas pola bahamuna: 144.

Class of Heroes 2. Capítulo 2

Rematei a entrada anterior logo de completar todas as misións iniciais e ter explorado completamente o primeiro alxube. Coido que nese momento tiña dúas vías para continuar, pero non o pensei moito e tirei cara un bosque encantado. Levoume varias viaxes pero conseguín cartografar (automaticamente) todo o primeiro nivel dese alxube, que incluía algunhas casas de teleportación instantánea para complicar un pouco a tarefa. No seguinte segmento había algúns fatos de inimigos máis poderosos, que tanto podía derrotar máis ou menos rápidos empregando as miñas maxias, coma esnaquizaban a miña liña secundaria na primeira quenda. Pouco a pouco as miñas protagonistas máis febles acumularon ao redor de cinco mortes cada unha.

Soábame que neste tipo de xogos existían penalizacións por morrer pero, como o manual non o especificaba, tiven que procuralo en internet para saír de dúbidas. Non hai moita información, en xeral, sobre esta secuela do Class of Heroes, polo menos en idiomas que eu coñeza, pero puiden confirmar que cada baixa en combate resulta nun punto menos de vitalidade permanentemente. Unha solución para evitalo, que propoñían neses foros, consistía en gardar a partida cada poucos pasos nos alxubes. Lóxico, verdade? Pois nunca me fixei nesa posibilidade e sempre aproveitaba as visitas ás cidades para gardar nese momento o progreso e consolidar as ganancias. E agora que me decatei da outra opción, non sei moi ben como continuar.

O fluxo de gardar a partida cada poucos pasos no alxube, e cargala cando algo sae mal, non me resulta alleo, xa que foi o que me acompañou durante un bo feixe de horas no Unchained Blades. Pero agora non me parece nada interesante mecanicamente falando, xa que minimiza os riscos dunha loita que sorprenda ao xogador e as estratexias de incursión e o de apurar a sorte deixan de ser importantes, porque tamén hai un obxecto que nos axuda a fuxir do alxube cando o desexemos. Non teño unha razón psicolóxica clara para que esta vez me amole tanto, pero supoño que terá que ver principalmente co de darme conta tan tarde de dita posibilidade.

Parei e reflexionei un pouco sobre todo isto. As principais opcións son dúas: ou ben continuaba co meu desafío autoimposto de só gardar en puntos seguros, ou ben aproveitaba a ferramenta que os deseñadores puxeron ao meu alcance. Esta última a verdade é que non me apetecía moito, xa que, pensando nas miñas horas de xogo, manexar ese risco era parte da diversión. Pero, ao mesmo tempo, volver ao de non gardar dentro dos alxubes tampouco me encaixaba, xa que non son un experto do xénero e pode que os desenvolvedores contasen co abuso das partidas gardadas para os desafíos máis complicados. E o tema da perda de vitalidade permanentemente das protagonistas cada vez que caían en batalla tampouco axudaba precisamente as miñas posibilidades de vitoria, polo menos sen frustracións.

Ao final optei por unha terceira vía: deixar de xogar e desinstalar o xogo. Non atopei outra solución ao dilema que non fora rexeitalo por completo. Coido que quizais non será unha decisión irrevogábel e que, se cadra, algún outro día volverei coa mente máis clara. Polo de pronto, ando na procura dalgunha alternativa similar. Probei brevemente o Elminage Original pensando que as historias de medo que se contan sobre a súa tradución non me amolarían moito, mais cando cheguei ao menú de crear personaxes e as descricións das razas non se correspondían cos seus atributos… xa era moi esaxerado! Adiqueille un pouco de tempo tamén a investigar sobre o estado do arte dos xogos libres deste estilo e hai algúns prometedores, pero ao mesmo tempo intentei comprender que é o que contribúen os gráficos en primeira persoa que non se puidesen representar, en moitos casos, ao estilo do clásico Rogue. Inda non achei unha resposta boa, pero seguirei coa mente niso.