Etrian Odyssey III: The Drowned City. Capítulo 0
Logo da saída falsa no primeiro Etrian Odyssey, decidín darlle un tento ó terceiro da saga. O meu equipo anterior estaba baseado un pouco nunha imaxe fantástica dos meus amigos, pero para este decidín preguntarlles directamente para que me suxeriran personaxes. Puxen este bloque que atopei por aí con todas as clases do xogo e preguntei por nome, clase, clase secundaria e se querían ir a fila de diante ou a de atrás:
Prince/Princess (Frontline and Rear) Support.
Those of royal blood from kingdoms large and small. Their orders raise moral to turn the tide in battle. (Supporting combatants on either line.)
Gladiator (Frontline) Damage.
Courageous and strong, they eschew armor to display their trained bodies and fight with swords and hammers. (Vigorous attackers of the front line.)
Hoplite (Frontline or Rear) Tank.
Their golden armor gives them unequalled defense, while their spears provide a strong offense. (Defense specialists on either line.)
Buccaneer (Frontline) Support+Damage.
These decendants of pirates learned to fight in gangs, supporting each other rather than dueling. (Cooperative attackers of the front line.)
Ninja (Frontline or Rear) Special+Damage.
They hide in shadows and use the art of ninpo, the advanced practice of which can create duplicates of oneself. (Special attackers who work on either line.)
Monk (Frontline or Rear) Healer+Damage.
With the power of qi, they can both heal and inflict wounds. Their bare hands are stronger than weapons. (Healing specialists on either line.)
Zodiac (Rear) Elemental Damage.
Scientific magicians who manipulate the etheric energy of the stars. Highly valuable in battle. (Elemental attackers of the backline.)
Wildling (Frontline or Rear) Specialist+Damage+Summoner
Their rapport with the beasts give them command over many animals. Some can even control lions. (Beastly summoners of the backline.)
Arbalist (Rear) Damage.
Experts in giant bows and cannons as big as they are, the fire-power they provide is a worthy asset. (Long-range attackers of the back line.)
Farmer (Rear) Specialist.
These farmers seek to apply their wisdom to navigate the Labyrinth despite their clumsiness in battle (Exploration specialists of the back line.)
Coas cinco respostas fixen un equipo e xoguei durante aproximadamente unha hora. Paseino ben pero fiquei algo perdido cando tocaba distribuír os puntos de habilidade, xa que non hai información suficiente dentro do xogo como para saber que impacto ten cada un. Por sorte, atopei esta aplicación que non só aparecen todas as habilidades cos seus números, senón que permite facer unha planificación. Non teño moi claro se o fixen ben, pero escollín as seguintes distribucións para cando cheguen ó nivel 20:
Homero Patacopoulos (diante)
Common Skills
* HP Up: 1/10Main Class: Hoplite
* Guardian: 10/10
* Parry: 5/5
* Magic Parry: 5/5
* Provoke: 5/10Sub Class: Farmer
* Harvestry: 1/5Un tanque que debería levar os golpes.
Risi (diante)
Main Class: Wildling
* Beast Soul: 2/10
* Nature Pact: 1/10
* Wild Mastery: 7/10
* Dismiss Beast: 1/5
* Alertness: 1/5
* Call Owl: 4/10
* Call Cow: 10/10Sub Class: Buccaneer
* Lady Luck: 1/10Invoca a vaca de Patacopoulos. Agardo que non morra moito na fila de diante.
Chouquer (atrás)
Common Skills
* HP Up: 1/10
* TP Up: 1/10Main Class: Zodiac
* Ether Mastery: 3/10
* Fire Mastery: 1/10
* Ice Mastery: 1/10
* Volt Mastery: 1/10
* Fire Star: 1/10
* Ice Star: 1/10
* Volt Star: 1/10Sub Class: Prince
* Royal Veil: 5/10
* Triumphant Cry: 5/10
* Monarch March: 1/10
* Nobility Proof: 3/10
* Negotiation: 1/10Un pouco de todo en maxia e curacións pasivas.
Patricia Akkah (atrás)
Common Skills
* HP Up: 1/10
* TP Up: 1/10Main Class: Zodiac
* Ether Mastery: 10/10
* Fire Mastery: 1/10
* Fire Star: 1/10
* Dark Ether: 5/5Sub Class: Arbalist
* Bolt Mastery: 5/10
* Fire Barrage: 1/10
* Ice Barrage: 1/10
* Volt Barrage: 1/10Un único punto na estrella de lume até que poida aprender as cousas de disparar.
Ivan Rasputin (atrás)
Common Skills
* HP Up: 1/10
* TP Up: 1/10Main Class: Monk
* Form Qi: 1/10
* Waking Chakra: 1/10
* Healing: 5/10
* Full Heal: 5/5
* Line Heal: 5/10
* Party Heal: 1/10
* Refresh: 2/10
* Unbind: 2/10
* Resurrect: 1/10Sub Class: Ninja
* Senpuku: 1/10
* Tonsou Jutsu: 1/5Curandeiro, basicamente.
Non teño moitas esperanzas en que este equipo funcione, pero xa veremos. De seguro que con paciencia podo superar calqueira desafío, e sempre existe a posibilidade de repartir os puntos outra vez pagando unha penalizacións de niveis. Tampouco virían mal algúns personaxes secundarios, por se a composición non me funciona. Se alguén ten interés, agradezo novas suxerencias nos comentarios desta entrada para o segundo comezo.
Etrian Odyssey III: The Drowned City. Capítulo 1
Na anterior entrada deixei patente o meu plan respecto do grupo titular para este xogo. Pensaba que non sería un equipo moi axeitado e agora teño máis claro que si que o pode ser, pero precisaba algúns axustes.
O meu medo inicial era non ser capaz de sortear os compases iniciais tendo en conta que na fila de atrás levaba dous magos zodiacais, que historicamente non tenden a ser moi útiles a niveles baixos, e un monxe curandeiro, que non tiña maxias de ataques nin armas de longo alcance. Na dianteira capitaneaba un hoplita especializado na defensa e un invocador salvaxe que tardaría bastante en aprender a súa primeira invocación, inda que por sorte pode levar escudo e armas interesantes. Non obstante, foi máis que abondo para, cos seus debidos descansos para recuperar vida e resucitar a Risi, explorar os tres primeiros niveis do primeiro escenario. Tanto Homero Patacopoulos coma Risi golpeaban forte dende a liña de diante, e as maxias dos irmáns Chouquer e Patricia Akkah resultaban imprescindibles cando tocaba facer fronte a algún inimigo que non puidese aguantar moito tempo vivo. Pola súa banda, Ivan Rasputin mantiña a todos con puntos de vida abondo para alargar as incursións o máximo posible.
Todo iso era suficiente, mais non ideal. A miúdo tiña que volver cara a cidade e, tras gastar os cartos en descansar e repoñer os consumibles empregados, a ganancia monetaria era ridícula. Tampouco contei con que se tardase tanto en desbloquear a clase secundaria (é no terceiro escenario, non no terceiro mapa coma eu pensaba) e Choucer xa non tiña habilidades planificadas para poñer os puntos, polo que esixía polo menos unha reformulación. Esta materializouse na substitución temporal de Choucer por Tubércula, unha granxeira parente dos Patacopoulos. Con ela a nivel 1, aproveitei por vez primeira as casas onde se podían atopar materiais especiais diariamente e obtiven unha pequena fortuna para equipar de mellor maneira a todos os seus compañeiros. Dado que Risi tiña unha lanza, deixei que fora cara a fila de atrás para aproveitar o rango, mentres que Ivan pasaba á primeira fila cunha maza nova. Choucer volveu ó equipo e aproveitei para destruír uns inimigos fortes que patrullaban polo segundo mapa e un hipopótamo que agardaba pacientemente no terceiro.
Non tiña mellor razón para enfrontarme a ese hipopótamo que porque tiña ganas de probar. Como tiña unha cor especialmente rechamante na vista en primeira persoa, agardaba que sucedese algo importante cando caese, mais non foi así. Agora mesmo a única busca que teño sen completar é unha das primeiras: atopar un sitio tranquilo para tomar o sol no primeiro mapa, algo que parece sinxelo pero que non teño nin idea de por onde pode estar (ou como activalo, se non basta con pasar por el); a recompensa é baixa e as loitas no primeiro nivel xa non dan experiencia, así que igual abandono. Diría que tampouco teño máis maneira de progresar no terceiro nivel porque está bloqueado por unha lagoa e por un río. O único que me queda é investigar algo máis nos mares, xa que hai un paxaro que non me deixa achegar ó faro que teño que visitar (igual teño que entrar por outro lado?) e unha illa que quere cedro da cidade pero que tampouco sei de onde sacalo (se cadra dun punto destes de apañar madeira con Tubércula?). Tampouco estou a tomar notas de todas esas cousas nin dos consellos da taberna, relegando na miña memoria cousas como matar unhas gambas con maxia de xeo para poder obter a súa cola. Supoño que, mentres non note unha falla terrible, seguirei así.
Etrian Odyssey III: The Drowned City. Capítulo 2
Na anterior entrada pensaba que estaba totalmente bloqueado no mapa principal. Chegara ó terceiro nivel e, logo de explorar todas as casas, non había maneira de continuar. Ou diso polo menos estaba convencido, logo de pasear varias veces por aí. Na seguinte incursión quixen asegurarme ben de que non había ningún camiño oculto por ningures, mirando todos e cada un dos muros que eu debuxara no meu mapa. E velaí estaba! Unha porta totalmente visible, incluso dende lonxe, nun espazo que eu pintara unha parede moi alegremente. E ademais era unha porta que tiña simetría perfecta con outra dentro da mesma zona, polo que era de agardar que aí tiña que haber algo. Após pasar por ela, e tras algunhas viaxes á cidade para repoñer forzas, conseguín explorar totalmente (ou iso penso) as seccións accesibles deste nivel e atopei os chanzos que baixan para o seguinte. Pode que tamén aniquilase a algún outro pobre hipopótamo xigante que pasase por alí.
No cuarto nivel tamén pululaban algúns deses inimigos especialmente fortes que se poden ver, e evitar, dende o modo de exploración. Trátanse duns veados máxicos que poden confundir a todo o grupo pero que, polo demais, non son especialmente perigosos. Nunha longa incursión polos seus terreos, acabei matando varios deles, gañando moreas de puntos de experiencia. Estaba xa preparándome para empregar o obxecto de volver inmediatamente á cidade cando entrei nun combate ó chou contra uns inimigos duros pero que non supoñían un risco real de derrota. Fixándome na pantalla principal non me decatei de que, no minimapa, o cervo corría cara nós e rematou participando na loita! Os meus intentos por fuxir foron fracasando quenda tras quenda e acabei vendo a única pantalla de xogo rematado nestas doce horas e pico de xogo, perdendo toda a experiencia adquirida polos meus personaxes nesa excursión. Cando pasa isto, o xogo permite gardar o mapa pintado, pero non queda outra que cargar a última partida gardada e recuperar o resto do estado sen máis concesións.
Logo de superar o dano psicolóxico de tal pau, fixen un par de incursións menos avariciosas para chegar a un estado equivalente ó anterior. Desta vez non cacei tanto cervo, xa que agora téñolles máis respecto, pero de aí non se moverán e poderei volver cando queira para vingarme. De feito, unha das características desta saga e que todos os inimigos volven aparecer logo dun tempo, incluíndo os xefes, polo que non é posible perderse ningún dos seus obxectos que poden botan ó morrer. Polo camiño tamén superei unha busca que esixía pescar (matar, realmente) varios inimigos que semellan peixes e, cantos máis entreguemos, maior sería a recompensa. Non levei a conta de cantos levaba e, cando superaba algún limiar, saía unha mensaxe avisando do feito. Pensando que xa estaba na cota superior, abandonei o lugar e obtiven tan só o terceiro premio. Esta busca é algo que non se pode repetir, pero as recompensas de experiencia e obxectos pódense obter doutras maneiras, así que tampouco son cousas exclusivas. Todo isto coméntoo porque me parece ben interesante, mais penso que xa deixei atrás esa mentalidade de ter que ter a partida perfecta en todos os baremos.
Foi cuestión de tempo chegar até o final do quinto nivel e atoparme co primeiro xefe obrigatorio do xogo. Era outro tipo de pescado que, para comezar a loita, había que planear unha ruta e sorprendelo nun punto determinado collendo un camiño secreto, xa que sempre fuxía do noso grupo. Houbo que repetir iso unha vez máis, logo de que escapase coa metade de vida a curar as súas feridas, pero conseguín vencer cos puntos de vida e maxia xustos para volver á cidade a alardear do logro. Obtiven bastantes puntos de experiencia que investín como mellor me parecía, xa que moitos dos plan que tiña para cada personaxe non os puiden aplicar: contaba con desbloquear as clases secundarias no terceiro nivel do alxube pero resulta que é no terceiro estrato do alxube. Agora tócame deixar atrás o claro bosque e entrar nun mundo subacuático.
Na parte náutica sigo no mesmo punto, mais tampouco tentei avanzar moito máis. O paxaro segue ferreño para que eu non chegue ó faro, e do cedro que me piden nunha illa non teño nin idea polo de agora. Igual tería que aplicarlle o mesmo tratamento que ó terceiro nivel do mapa principal e asegurarme ben de que non me estou a perder nada. Non sería moi complicado porque só podo moverme oito espazos en cada viaxe pero tamén require uns poucos cartos que, a falta de facer máis incursión con Tubércula no outro modo, tampouco sobran. Polo de agora saio pescar de cando en vez cando vexo que hai bancos de peixes que poden resultar rendibles.
Etrian Odyssey III: The Drowned City. Capítulo 3
Comecei este grupo de sesións analizando o modo de navegación polo mar. Semella que a idea é ter algo que facer cando non apeteza ir ó labirinto principal, servindo tamén pra obter algúns poucos cartos. Eu ficara atascado moi cedo e, inda que sabía que precisaba evitar un paxaro xigante pra chegar ó faro e conseguir un anaco de cedro da cidade protagonista, non sabía por onde comezar. No lugar de seguir saíndo á mar pra pescar de cando en vez, decidín centrarme e pensar nos problemas abertos. Do cedro non había rastro nin no labirinto nin nas tendas da cidade, polo que quizais podería ser algo propio do modo que comeza no porto. E así foi! Sabendo que era cedro procedente da illa orixe, percorrín todas as casas de costa da mesma ata que atopei unha cuns madeireiros moi amables. Intercambiei ese cedro por provisións pra as viaxes marítimas, o que me permitiu chegar máis lonxe e, así, atopar un camiño alternativo ata o faro que non pasaba pola protección do paxaro aquel que tantas veces afundiu a miña nave, a Lusa.
Unha vez alí, é posible iniciar pequenas misións cooperativas con outros xogadores ou, no meu caso exclusivamente, con invitados automáticos controlados polo propio xogo. Estas foron moi doadas xa que o paxariño a estas alturas tiña un nivel moito máis baixo có meu fato, pero o seu propósito tamén é servir de sincronización entre o modo principal que é onde realmente poden gañarse puntos de experiencia. Agora que xa entendía o de viaxar en barco, conseguín explorar moitísimo máis da superficie mariña, visitando novos lugares, obtendo máis obxectos pra viaxar máis lonxe e superando máis desas misións. Todo sen problemas até que unha delas requiría un nivel próximo a trinta cando os protagonistas andaban polo vinte. Semellaba que era un bo momento pra volver ó labirinto e continuar coa misión máis importante.
Rematara alí a miña última incursión no novo estrato, que consistía en camiñar polo fondo do mar. O único así un pouco diferente eran unhas correntes de auga que empurran nun determinado sentido e, por tanto, prohiben percorrelas ó revés. Fun anotando con paciencia todas no meu mapa da pantalla secundaria e, tras algunhas horas, xa tiña perfectamente identificados todos os camiños dos primeiros tres niveis desta zona. No cuarto atopei o xefe final do estrato: unha poderosa balea que me levou moitos dos meus obxectos dun único uso e que case trae unha derrota logo dunha longa batalla. Non foi así e conseguín atopar unha chave especial que, supoño, permitirá que poida acceder á cidade afundida que é mencionada no subtítulo deste videoxogo. Nas próximas sesións terei que asegurarme que non quede nada interesante no cuarto nivel desta zona e identificar as portas que agora podo abrir, xa que marquei a existencia de todas pero non que chave precisaban.
Canto ó tema das habilidades das personaxes, xa vai boa que estou improvisando. Teño unha función asignada a cada unha e intento que sexan especialistas en defensa, curación, invocación ou dano máxico. O que preciso agora, ante todo pra os xefes máis duros, son efectos que degraden as súas habilidades. Neste xogo os inimigos máis poderosos non son inmunes a efectos coma a parálise que provoca a vaca que invoca Risi, polo que é unha maneira ideal de aproveitar a vantaxe numérica que soe existir neses casos. Precisamente este invocador ten unha habilidade que non lle aprendín pra baixar o dano dos rivais, e semella que faría as cousas moito máis fáciles cando tocan eses ataques en área que matan inmediatamente ós dous feiticeiros na liña traseira e, non poucas veces, ó curandeiro da dianteira. Outra opción será agardar polas clases secundarias (que igual xa aparecen ó comezo do terceiro estrato) pra ver se algunha outorga algunha capacidade similar.
Etrian Odyssey III: The Drowned City. Capítulo 4
O terceiro estrato trae a novidade principal de incluír algunhas casas nas que o grupo perde puntos de vida cada vez que as pisa. Dende o comezo da aventura ata case o final destas sesións, eu pisei todas e cada unha das baldosas que compuñan o labirinto explorable. Obviamente neste tramo perdín moita vida por ese motivo e tiven que volver a miúdo a descansar para lamber as feridas. Chegou un intre no que me decatei da inutilidade diso, xa que todas as corredoiras ou eventos agochados sempre están nas paredes, polo que podía empregar o pincel na pantalla pequena para cubrir manualmente os lugares interiores de vermello (se era unha baldosa de lume) ou de azul (unha baldosa normal) fiándome da visión en primeira persoa e sen perder puntos de vida. Se tivese feito iso mesmo dende o inicio seguramente non levaría agora mesmo preto de corenta horas, algo que semella bastante elevado tendo en conta que HLTB marca corenta e nove de media e que non estou cerca do final.
Sei isto último porque estragueime un pouco sen querer, lendo que hai un total de cinco estratos, trinta niveis de alxube cando eu só levo doce completos. A miña aposta é que a historia remata no vinte e os outros dez son de contido adicional, pero inda con esas estimacións faltarían un par de decenas de horas a este ritmo, no que deixo explorado todo o mapa e completo todas as buscas ofertadas. Pero xa veremos. Eu só quería saber que pasaba se, no lugar de decidir aliñarme coa cidade de Armoroad aceptando destruír o gardián como fixen, aliñábame coa Cidade Profunda para protexelo. Semella que trocan algúns xefes máis adiante e seguen liñas un pouco diferentes, pero nos mesmos alxubes. A miña decisión realmente foi dende o punto de vista de xogador: se de verdade están uns inimigos moi poderosos aí embaixo, penso que debo de abrir camiño e loitar contra eles antes de que, inevitablemente, sexan eles os que veñan a por nós. Se nós somos os invasores, temos que selo ata o final!
Outra cousa que me crucei nun foro é que levo niveis de máis nas miñas personaxes, que xa pasan do corenta as cinco. Isto púxose de manifesto claro na loita contra o gardián, que non me deu problema ningún, inda que o final quedei sen puntos de maxia nos dous feiticeiros zodiacais. De feito, no tramo final deste capítulo esa foi case a única razón que tiven nas diversas incursións para volver á cidade a descansar. Desbloqueáronse as clases secundarias no comezo do estrato e serviume para que Choquer investise os seus puntos en habilidades de príncipe. A que máis presta agora mesmo é a que, se está con todos os puntos de vida ó final dunha quenda de combate, cura a todo grupo nunha cantidade ben xeitosa. Con esa e outras curacións pasivas do mesmo príncipe, xa pouco tiña que tirar de Ivan Rasputín para curas fóra de loitas especiais. Ademais, o monxe incrementou a súa esquiva coas habilidades de ninja, polo que recibía menos dano en global. O resto de subclases non foron tan decisivas, pero permitiron, por exemplo que Patricia Akkah empregue agora béstas e poda facer dano elemental en área, ou que Homero Patacopoulos sexa capaz de apañar obxectos que hai tirados polo mapa. Ningunha é un poder que vaia rachar o xogo, pero estou moi contento de manter as decisións que tomaron os meus amigos.
Por último, tamén avancei moito no terreo naval. Descubrín o Océano do Norte desbloqueando unha morea de puntos de interese coas cadansúas loitas especiais. Non puiden gañar todas porque non tiña experiencia abondo, pero irán caendo ós poucos. Nun determinado punto penso que mencionaron algo de que me ían outorgar unhas velas novas ou algo así pero que tardarían en chegar; non sei moi ben a que esperan porque xa pasaron varias semanas dende entón e non teño máis noticias. De feito, parei as exploracións mariñas agardando por esa mellora, xa que teño identificada a seguinte parada e preciso un pouco máis de impulso para chegar aí coas provisións actuais. Xa veremos no próximo capítulo!
Etrian Odyssey III: The Drowned City. Capítulo 5
Pasaron varios meses na vida real ata que me decidín a volver a este xogo no cuarto estrato. Destra vez a temática principal eran trampas de navegación, pero foi un pouco decepcionante. Primeiro introduciron unhas portas especiais que se abren remotamente e que se pechan se entramos nun sentido en particular. Eu tardei en decatarme diso xa que moitas veces aparecían a pares e eu notaba que unhas se pechaban e outras non, polo que pensei que era cuestión de acertar co camiño polas que non se pechaban. Coido que ese razoamento foi abondo para case todo o primeiro nivel do estrato. Cando finalmente deducín a lóxica xa tiña o mapa debuxado con marcas equivocadas, pero eran abondo para percorrelo sen dar voltas de máis. Nos niveis máis profundos aparecerían algunhas máis destas portas e aí si que empreguei as cores para marcar a casa en particular que pechaba cada unha. Non houbo sorpresas de ningún tipo nin intentaron en ningún momento darlle un xiro para confundir o xogador.
Si que me despistou un pouco o segundo nivel do estrato e décimo cuarto do alxube. Atopei case inicialmente os chanzos de baixada tras unha pelexa non moi complicada para o nivel das miñas personaxes, polo que decidín desistir no de pintar todo o mapa e fun directo cara a seguinte zona. Alí, como xa ben sendo habitual, pintei un muro de máis e logo non atopaba maneira de progresar por moito que estudaba o mapa, polo que volvín a ese nivel 14 a ver se atopaba algo que explicase o atasco. Non foi así e só volvín ó 15 con máis experiencia e cunha misión secundaria feita. Tratábase unha desas de premer botóns que fan que aparezan/desaparezan algunhas pezas ata que xa non permaneza ningunha. Coma sempre neses casos dinlle ós botóns ó chou ata que soou a musiquiña de crebacabezas resolto. Logo descubriría o muro que estaba pintado de máis e continuaría por aí a aventura ata o xefe final de estrato. A pelexa non foi especialmente complicada e supereina á primeira, poñendo manifesto que supero os niveis de experiencia esperables para este punto.
Uns niveis de experiencia que tampouco estou a aproveitar moitísimo. Xa vai boa que teño a meirande parte das habilidades interesantes ó nivel que quería, porque en moitos casos a suba de potencia vén acompañada dun maior consumo de puntos de maxia. En moitos casos podo atopar algunha pasiva ou habilidade condicional que mellore un pouco cada personaxe, pero nótase que non hai moita sinerxía entre as clases principais e as secundarias; cousas de telas escollido sen planificar, do cal non me arrepinto nin un pouco. Sabendo ademais que estou no último estrato da historia principal, penso que seguirei con esas melloras mínimas e non empregarei as funcións de volver repartir de novo eses puntos de habilidade a cambio de niveis de experiencia. Seguramente poida compensar esa carencia de eficiencia tentando facer os movementos axeitados en cada quenda.
No terreo marítimo coido que non avancei absolutamente nada, polo menos no segundo empurrón que teño máis fresco. Teño moreas de loitas especiais por disputar pero fiquei atascado contra un golem que, ó chegar un determinado momento, faise inmune a moitos ataques e mata o meu equipo e os convidados cos contraataques. Supoño que aquí encaixaría iso de “tentar facer os movementos axeitados en cada quenda”, pero das tres veces que o intentei, nunca me fixei abondo no que estaba pasando como para ter un plan claro de actuación. Como sexan así tamén os xefes finais vou ter para moito tempo con este terceiro Etrian Odyssey. É probable que a seguinte entrada xa sexa a última, mais a saber cantas horas de xogo e meses na realidade poden pasar entre medias.
Etrian Odyssey III: The Drowned City. Capítulo 6
Quedárame coas ganas de vencer o golem das misións marítimas do anterior capítulo, polo que o primeiro que fixen foi ir cara o porto para embarcar. Alí, o vello lobo de mar que sempre nos axuda entre os océanos, informoume de que xa estaban lista as novas velas dos barcos que nos permitirán avanzar as casas de tres en tres cada quenda. Iso esixe unha certa planificación antes de cada movemento, pero non foron poucas as veces que rematei nun remuíño rompendo a nave. Por sorte, tamén fun pouco a pouco atopando os puntos de interese que estaban agochados, o que me outorgaba algúns beneficios para poder custear novas viaxes. Finalmente, atopei todos eses puntos de interese, en parte grazas ás notas do Xogón do pasado, dando por concluída esas exploracións, por moito que ficasen algunhas descubertas menores por aí agochadas.
Con esa motivación dun avance conseguido planteille cara de novo o golem, prestando atención ó que facía. Non sei se foi polos niveis adicionais de experiencia ou por esa atención, pero foi bastante doado de manexar se non atacaba con todos ó mesmo tempo e se Iván resucitaba os caídos tan pronto como fora posible. As sucesivas misións de batidas foron máis ou menos sinxelas, inda que deixei o pingüín xigante para cando me mergullase un pouco máis no alxube principal. Foi unha boa decisión, porque non só foi máis rápido e menos frustrante, senón que me serviu para aprender un pouco máis sobre o meu equipo e como maximizar o dano nunha loita longa, algo que sería de vital importancia para os xefes finais do quinto estrato no que me atopaba.
Un quinto estrato que percorrín bastante rápido dando boa conta dos inimigos comúns. Sen dúbida o meu quinteto estaba ben feito para aturar longas sesións de exploración sen perda de recursos. Isto era posible sacrificando un pouco o poder de ataque de Chouquer, apoiándose na súa misión secundaria de manterse intacto para empregar as súas curas pasivas sobre o resto de membros. O resto podía limitarse a atacar, con algunha cura de Ivan Rasputin de cando en vez, algo que tampouco me preocupaba porque o propio ninja-monxe recuperaba o seu poder máxico cada vez que facía unha esquiva con éxito. As veces non prestaba moita atención ou tiña algo de mala sorte e Ivan ficaba desmaiado ou petrificado. Cando non había un campamento preto para que Homero Patacopoulos puidese recuperalo, era hora entón de volver a Armoroad, descansar e pasar pola tenda.
A primeira novidade de exploración no alxube foron unhas portas estilo torii que, ó pasar por elas dende diante, desprazábanos un número determinado de posicións no sentido da marcha, a miúdo pasando a través de muros. A segunda novidade foron unhas seccións nas que non funcionaba o mapa automático. Por sorte para min, nunca se combinaron ambas dificultades, xa que son propenso a meter a zoca co mapa automático activado e metín a zoca co mapa automático desactivado. Imaxino isto último mesturados coas portas nas que non podes saber a casa na que rematas resultaría nunha experiencia cartográfica tan esixente coma frustrante. Por unha banda penso que tería a súa graza, pero pola outra non teño previsto continuar co contido poscréditos que tamén inclúe algúns desafíos cartográficos.
Fixen mapas parciais agás no vixésimo nivel do alxube, que era onde se agochaba o dueto que fixo as veces de xefe final da miña ruta. Tardei tres tentos en superalos, en parte porque aproveitei para subir un nivel adicional para o definitivo. Foi aí cando aproveitei os coñecementos adquiridos contra o pingüín e, basicamente, fixen que Risi soltase vaca tras vaca na busca do efecto de parálise mentres Patricia Akkah facía todo o dano posible cos seus poderosos meteoros, algo que non podería ser posible sen a axuda de Chouquer, que facía que os feitizos deses dous foran gratis. A liña de diante aguantou sen problemas e encargábase de manter a posición e resucitar cando era necesario. Tiven algúns buratos na miña estratexia e non souben prever ben os ataques importantes, pero foi abondo para superar a loita e ver o final. Nesa narración trátase o grupo coma se fosen parvos e malos por ter asasinado o Rei Abisal, inda que deixa ver que, dalgún xeito, era preciso.
Con ese mal sabor na boca aparecen os créditos, inda que o xogo invita tanto a descubrir os outros dous finais, levando o mesmo grupo que podería percorrer o alxube nun tempo récord, ou seguir ata o xefe opcional para pechar a historia dun xeito máis satisfactorio. Eu non desboto percorrer un pouco os seguintes niveis dos alxubes para ver que sorpresas agochan, pero penso que preparar o equipo para a loita máis complicada de todo o xogo non me apetece tanto. De calquera xeito, será algo que quedará para o futuro, porque non me vou poñer agora mesmo.
