Keep Talking and Nobody Explodes. A experta
Por vez primeira, hoxe non son eu o que vos fai falar dun xogo. Nesta ocasión conto coa colaboración especial de Tania, á cal podedes ler habitualmente no blogue de Petite Blasa. Agardo que vos guste e moitas grazas pola súa achega!
Ola a todos!
Cando Xogón me convidou a xogar ao Keep Talking and Nobody Explodes, a miña experiencia máis similar era a de ter botado moitas tardes tratando de fuxir de habitacións de escape cutrísimas a principios dos 2000. Imaxino que, para os entendidos, ambas cousas non teñen demasiado que ver, pero na miña limitada andadura no mundo dos videoxogos esta asociación axudoume a situarme.
A premisa era a seguinte: Xogón tiña que desactivar bombas, coa axuda de dúas expertas, entre as que me atopaba, guiadas por un manual. Cada bomba consta de diferentes módulos, ata un total de once, xerados de maneira aleatoria. O equipo dispón de determinado tempo para lograr a desactivación, ás veces podendo cometer certo número de erros antes de que a bomba estoupe. A medida que o xogo vai avanzando, os módulos son máis complicados e o tempo, máis limitado.
Os xogadores non teñen por que compartir espazo físico. O encargado de desactivar as bombas precisa dun ordenador ou outro dispositivo similar, mentres que os expertos teñen suficiente con visualizar o manual en pdf nun monitor. Nós xogamos a distancia, facendo uso dunha chamadiña de teléfono. Se ben esta circunstancia apórtalle certo realismo á situación, tamén dificulta a resolución dalgúns módulos: aqueles nos que é preciso pronunciar letras, por exemplo. Ademais dos segundos, valiosísimos sobre todo nos niveis máis avanzados, que se perden preguntando cousas como “¿Eh?”, “¿Con quen falas?”, “¿Que dixeches?”.
Visualizar o manual en pdf, que ten máis de vinte páxinas, resulta tremendamente cómodo pola parte de poder realizar unha busca do módulo a resolver nese instante, aínda que ter unha copia impresa facilitaría moitísimo certas tarefas, lapis mediante.
Despois de tres sesións, parece que a clave estaba en ter claro cales son as fortalezas de cada experta e asignarlle os módulos en consecuencia, tratando de que as diferentes conversacións non se solapen.
Dádelle un intento, que está divertido!
Keep Talking and Nobody Explodes. O desactivador
Logo de ter o punto de vista dunha experta, agora falarei eu dende o meu rol de desactivador de bombas no Keep Talking and Nobody Explodes. O das habitacións de escape, xa sexan físicas ou virtuais, nunca foron o meu, pero neste caso o único que tiña que facer era describir o que vía e deixar que o meu equipo de dúas expertas solucionase os crebacabezas por min. Como non teño unhas gafas de realidade virtual para illarme no habitáculo virtual, e unha das expertas estaba na mesma habitación ca min, tiven que facer un esforzo para manter esa ilusión de illamento e non favorecer a comunicación local respecto da telefónica con Tania, a outra experta. Isto facíame evitar, por exemplo, calquera tipo de comunicación xestual.
Mais a miña idea de illarme totalmente da parte das expertas non chegou nin á terceira bomba. Tras cada módulo novo, logo de que a bomba estoupase por non decatarnos de que ía o tema, as expertas freaban un pouco para entender ben o problema sen limitacións de tempo, incluíndome nas deliberacións para decidir a mellor maneira de solucionar o enredo. Desta maneira decidíamos xuntos a mellor forma de comunicar as partes interesantes do módulo e a maneira de desactivalo. Manter a quimera de que era eu interpretaba un personaxe novo que non sabía nada de bombas cada vez que se espertaba ao carón dunha non só era imposíbel, senón que tamén totalmente contraproducente para o entretemento.
Bomba tras bomba, a medida que medraba a dificultade, tamén o facía a nosa habilidade como grupo para desactivar os módulos eficientemente. Recordoume a outros xogos cooperativos con comunicación limitada, como o Hanabi e todas as regras previas á partida que fomos desenvolvendo até conseguir a nosa primeira vitoria, algo seguramente digno da súa propia entrada nesta páxina. Despois de todo, por moito que eu nunca lle botara un ollo ao manual de desactivación, conseguín descifrar certas regras como que o Simón dependía do número de fallos e que as transformacións de colores non trocaban nos diferentes niveis. Pero ir un paso máis aló e aprenderme eu certos atallos non semellaba o correcto; había aí un muro transparente que tentábamos non atravesar.
Ao final rematamos á sección “desafiante” na nosa terceira sesión, logo de dedicarlle unha morea de intentos á última bomba, na que non tiñamos moito tempo para desactivar todos e cada un dos módulos coñecidos. Conseguímolo finalmente con algúns segundos de sobra e acordamos dar por rematado o xogo, polo menos até que podamos volver a xuntarnos fisicamente no mesmo lugar ou até que atopemos a outro desactivador de bombas novel porque, con permiso das miñas compañeiras, a estas alturas xa me podo considerar como o terceiro experto do grupo.