<<

Rhapsody: A Musical Adventure. Capítulo 1

O meu capítulo preferido de Buffy, cazavampiros é Once More, with Feeling. As cancións son boas e a trama avanza de boa maneira logo do acontecido ao longo da sexta tempada. A combinación das melodías pegañentas coas letras apropiadas para a narrativa é maxistral, especialmente cando estas se poden extrapolar á vida real de cada un, ao igual ca moitas outras metáforas da serie. Non é raro entón que cando lin que o Rhapsody: A Musical Adventure empregaba cancións cantadas para avanzar a trama deste xogo de rol, aproveitando as capacidades de almacenamento dos cedés da PSX, saíra disparado a probalo a todo volume.

Este videoxogo marcou a estrea dos xogos de rol de Nippon Ichi fóra de Xapón, e nótase o seu particular estilo cómico, inda que non posúe a dificultade característica doutros dos seus xogos futuros. Eu escollín o maior nivel de dificultade e, polo de agora, só tiven un pequeno susto por meterme nunha área na que inda non me tocaba: sobrevivín pero ronpéronme todas os monicreques. O custe de reparalos era moi elevado, polo que fun en contra dos meus principios e cargue unha partida garda un par de minutos antes. Iso que inda non gastei dos miles de inotiums (a moeda do xogo) que teño, pero de seguro que serán útiles máis adiante.

A meirande parte dos combates comezan ao chou cando nos movemos por algún alxube, ao estilo tradicional do xénero. Pero as loitas seguen os convenios dos tactics, inda que dunha maneira máis simple e áxil. Se empregamos algún dos feitizos máis poderosos o encontro pode rematar na primeirísima quenda, e o gasto en puntos de maxia non tende a ser moi relevante porque reénchense ao subir de nivel o ao interactuar con algunha estatua, ambas cousas moi comúns. Agora mesmo, tras tres horas e media de xogo, a protagonista xa chegou ao nivel 16, e iso que tampouco levo moitos combates loitados.

Case todo o tempo de xogo paseino paseando e falando cos diferentes habitantes do reino de Marl, xa sexan persoas ou monicreques. Até onde eu sei, a protagonista que manexamos é a única que pode escoitar o que din eses bonecos, algo que a fai bastante especial. Pero o seu soño pasa por coñecer (e algo máis) ao príncipe solteiro, algo que xa non a fai tan especial porque semella que a meirande parte das adolescentes do reino tamén adoecen por el. Ao final conseguiu chegar a falar coa súa alteza a soas, pero ao pouco houbo un lío e o príncipe rematou secuestrado e convertido en pedra. Agora a boa de Cornet terá que atopar cinco pedras máxicas (e facer algo máis) para corrixir o meigallo.

Até este momento a experiencia é positiva, máis que nada polo divertido dos diálogos. A xogabilidade polo de agora resúmese en desentrañar cal debe ser o seguinte paso a dar, dalo, e repetir, se cadra con algún combate sinxelo polo camiño. A comparación non é de todo xusta, pero recórdame un pouco a algún xogo feito con RPG Maker con pouco interese lúdico. Inda que tamén é certo que a fórmula que enunciei describe a moitísimos xogos deste ou doutro estilo, pero dáme a impresión de que neste é máis esaxerado.

  • Tempo de xogo: 3.5 horas.
  • Equipo titular: Cornet (16), Sharte (15), Kid (15), L-kun (14).
  • Inotium: 12310.

Rhapsody: A Musical Adventure. Capítulo 2

Outra cousa de este xogo que me recorda dalgúns feitos co RPG Maker é a presenza de sistemas enxeñosos pero totalmente sobros. Eu, por exemplo, non merquei nada nas tendas nin empreguei ningún obxecto consumíbel, basicamente porque non facía falla para nada. Do mesmo modo o sistema de colección de marionetas non pega moito cun xogo tan curtiño, e moito menos cando algunhas non se poden recrutar até moi tarde e comezan no primeiro nivel, en clara desvantaxe contra as máis experienciadas do equipo. Supoño que ao ser tan curto o xogo, e carecer de contido máis aló do modo historia, están impulsando aos xogadores a darlle unha nova pasada a toda a historia, revivindo as conversas con ese punto de vista que só se pode acadar logo dos xiros argumentais finais, ao mesmo tempo que se explora profundamente todo o reino e os seus repetitivos alxubes.

Non foi unha sorpresa que Cornet liberase finalmente ao príncipe e casase con el (inda que eu agardaba por unha revelación persoal de que esa non era a súa auténtica felicidade), pero o da bebé xa foi novidade. Polo camiño hai esas viraxes da narrativa que mencionei antes e que resultan bastante interesantes, especialmente o referente á nai da protagonista e a Kururu, que provocan un troco no enfoque da narrativa. No capítulo anterior a historia era lixeira e desenfadada, co único obxectivo de conseguirlle unha cita a Cornet co príncipe. Pero no comezo deste segundo capítulo as cousas tornáronse máis complicadas: como primeira consecuencia de tentar salvar ao príncipe, Cornet destruíu dous dragóns, levando a miseria á aldea que protexían; un xiro que nunca aparecería no Monster Hunter que xoguei.

Dende ese momento o ton vólvese máis tráxico, e andei con pés de chumbo para non prexudicar máis do preciso aos habitantes desta terra. De algo serviu tanta cautela porque hai algunhas decisións que poderemos tomar para minimizar o sufrimento virtual sen limitar as opcións de completar o xogo con éxito. Non todo será tan bonito, e os propios protagonistas reflexionarán ao final se todo isto pagou a pena, mais a conclusión será que hai que mirar para diante e ser felices na medida do posíbel. E se a felicidade de Cornet depende de casarse e ter fillos co príncipe do reino de Marl pois que así sexa. Hai que recoñecer que, por moi egoístas que fosen os seus propósitos, nunca tivo mala intención nin merece nada malo.

As cancións e o humor mantiveron o seu encanto durante todo o xogo, até botei de menos que non houbese máis cancións co seu karaoke integrado. Suponse que foi deseñado para raparigas, coma unha introdución aos xogos de rol para un público que supostamente non estaba acostumado aos mesmos (inda que de seguro moitas levarían centos de horas nos Final Fantasy desta mesma Playstation e nos Pokémon da Game Boy), pero a realidade é que funciona ben para calquera demográfica que non teña problemas en explorar a orfandade e a procura da felicidade.

En resumo foi unha boa experiencia por moito que tendera cara o espectro doado da dificultade. A táctica de agardar a que cheguen os inimigos para sempre dar o primeiro golpe, combinada con cargar a maxia da protagonista para soltala nas loitas importantes, fixo que o modo “difícil” no que xoguei non fora máis ca un paseíño entre canción e canción. Totalmente recomendábel de calquera xeito.

  • Tempo de xogo: 8.5 horas.
  • Equipo titular: Cornet (36), Sharte (35), Kid (34), Chiba (28).
  • Inotium: 75552.