Vampire Survivors. Capítulo 1
Tiña bastante claro que me gustaría o Vampire Survivors dende que vin aquela primeira versión por itch.io. Non obstante, deixei pasar algo de tempo para que madurase, xa que non me gusta experimentar versións non definitivas. Mais foron pasando os meses e non me animaba a xogalo. Iso cambiou cando descubrín que existía unha versión para Android, un sistema ó que lle estou a dar moito uso lúdico ultimamente. Dubidei en darlle un tento ó Magic Survival antes, pero semella que a monetización é algo máis agresiva alí, xa que o Vampire Survivors sobrevive unicamente a base de anuncios opcionais e de fomentar a versión de pago de escritorio. Alá fun eu entón polos vampiros, decidido a xogar ata que desbloquease todo o que se agochase tras horas e horas de xogo. Abrín o programa, escollín o único personaxe inicial e comecei a aventura de esnaquizar cantos máis inimigos mellor.
E a miña primeira pasada foi unha decepción moi grande. Non me sentín ó cargo dunha personaxe poderosa como aquela feiticeira do Diablo 2 que asasinaba cabezas de gando groso sen melindres. Máis ben fuxía coma aquel nigromante de invocación agardando que o seu golem mate algún caído para comezar a festa dos esqueletos. Todo iso movendo un único dedo para que o protagonista poida moverse no sentido desexado. Ou esa é a idea, porque moitas veces non consigo sincronizar o movemento que eu quero co meu dedo para esquivar ós vampiros. O de que poidas pulsar en calquera punto da pantalla para crear unha panca de movemento parece unha boa idea, pero non me din afeito en absoluto. Deste xeito, a meirande parte das miñas partidas non pasaron dos quince minutos cando vin a miña barra de vida ó mínimo. Ás veces decidía ver un deses longos anuncios doutros xogos cuxa xogabilidade non se parece en nada á amosada.
Pode que levase unha ducia de curtos fracasos consecutivos cando pensei que xa era abondo e que valía a pena escribir esta entrada, asumindo que o xogo, polo menos na súa versión móbil, non era para min. Pero, entre unhas cousas e outras fun xogando algunha máis, desbloqueando personaxes novas e mellorando as estatísticas iniciais, con ese sistema típico dos roguelite deste século que só me encaixou un pouco no Hades. Cando por fin desbloqueei a segunda pantalla xa tiña algo máis controlado o asunto e, manexando o guerreiro que ten un proxectil adicional, conseguín a miña primeira vitoria aí. 100 e pico niveis de experiencia e 30 minutos de partida que acabaron de súpeto. Supoño que esa foi unha aventura máis semellante ó que podía imaxinar do xogo antes de comezar pero inda así quedei un pouco frío.
Non volvín tocar o xogo dende entón. Antes tiña medo de que non me gustase porque se me daba mal. Agora sei que se me da mal, polo menos con esta interface, e que non me gusta. Algo parecido ó que me pasa co xogo dos birlos cando non é con cartas, que non consigo desligar a miña incapacidade do meu gozo. Polo de agora supoño que tomarei a mesma solución de non xogar máis nese formato, inda que non desbotaría darlle algunha oportunidade con outra modalidade de control que me permita moverme mellor entre as hordas inimigas, xa que é basicamente o único que podemos facer na parte de acción.
Vampire Survivors. Capítulo 2
Inda que na anterior entrada dicía que este Vampire Survivors non era para min, pero un par de semanas despois xa estaba de volta aniquilando todas esas hordas de bechos que semellan sacados tal cal dun Castlevania. E esta vez xa se me daba mellor e non tiven problemas cos sinxelos controis, máis aló de ter seleccionada algunha mellora sen querer tan cedo como apareceu a pantalla de subida de nivel. Algo que nunca pode suceder no caso de atopar un cofre con melloras, xa que temos que aturar a longa animación de duración variable varias veces en cada partida. Se cadra é porque xogo sen son, porque todo o mundo fala das boas sensacións que produce e o moito que se nota que o desenvolvedor traballou en máquinas comecartos en liña. Para min non era máis que unha pausa obrigada na acción que tardaba en amosar a recompensa, e a miúdo cambiaba o meu desexo de obter moitos cartos gratis coa miña esperanza de que rematase cedo para volver á aniquilación.
Unha aniquilación que xa case non tivo fin. Logo de superar todos os niveis principais, e algún secundario, sen que houbese nada semellante a un final, decidín buscar se me perdera algo. E efectivamente, había que chegar a nivel 80 na torre anterior para desbloquear un novo nivel que ten un xefe final especial que outorga unha pequena festa con fogos de artificio que non significa que rematase o xogo. Resulta que na miña búsqueda apresurada non reparei en que ese inimigo só facía as veces de xefe final en versiones anteriores do xogo, existindo outro camiño agora mesmo para chegar ata os créditos finais. Voulle botar parte da culpa a que é un xogo moderno con éxito no que os resultados do buscador máis famoso están dominados por páxinas que regurxitan información entre moita palla sen aportar nada novo.
Como non quixen ler moito máis, imaxineime que o final tiña que ver con completar a baralla de arcanos, unha interpretación totalmente incorrecta pero que me levou a xogar moitas máis partidas con diferentes personaxes, sobrepasando os 31 minutos de supervivencia en todos os niveis principais. Máis adiante volvín a internet para aprender que me faltaba eliminar un inimigo nun escenario secundario para obter a reliquia que me faltaba. Como xa non tiña máis necesidade de empregar personaxes menos eficientes, probei o da máscara vermella da morte e din boa conta do encargo co seu ataque inicial poderoso, a súa gran velocidade e o seu gran colchón de puntos de vida. Ese mesmo día xa me estaba enfrontando ó xefe final-final por vez primeira e obtendo unha vitoria ben rápida inda que non me decatei nada ben de moitas das mecánicas da loita.
Agora non me atrevería a repetir moitas das afirmacións que fixen na primeira entrada sobre este xogo, como que non era para min, porque claramente non son certas. Obtiven 131 dos 143 que me aparecen para desbloquear, a colección ten 120 dos 128 obxectos, só decubrín 2 dos 16 segredos e teño medio millón de moedas no banco, polo menos ata que gaste todos, e algún máis, na mellora do selo. Pode que nalgún outro intre decida volver a revisitar algunhas desas cousas, pode que xa de man dunha guía, ou pode que agarde a que o Brotato estea máis rematado para probar o xénero de novo con outra interpretación inda máis eloxiada.
Vampire Survivors. Capítulo 3
Meh.
Pouco máis que contar dende a anterior entrada. Conseguín todos os logros, apareceron máis, volvinos conseguir todos, apareceron máis e deixei o contador ó máximo outra vez. Tamén había unha cousa que eran pistas para desbloquear segredos, pero aí xa me rendín e tirei de guías para saber que facer, conseguindo todos menos os dous que requiren un teclado. Ademais diso, o único que me faltaba eran catro entradas do bestiario que non teño pensado conseguir, inda que só serían un par de partidas máis. Xa foron moitas. E, inda por riba, tiven que repetir algunhas porque a aplicación non aguanta ben nun segundo plano e esquece a partida den curso.
E, xusto cando cheguei a ese punto, apareceu unha notificación dicindo que o DLC xa estaba dispoñible tamén para Android. Ante esa provocación non puiden máis que desinstalar o xogo. Non penso volver e, se inda así caio outra vez, non teño idea de se terei todo desbloqueado para continuar dende onde o deixara. Pero non me importa de ningún xeito; de feito, case mellor se está todo borrado e quita as posibles futuras ganas. Despois de todo, iríame moito mellor se lle adicase todo ese tempo a aprender a xogar o Go, inda que sen dúbida, requiría moito máis esforzo mental. E xa non falemos da presenza física se quero ir a algún club, claro.