<<

Hades. Capítulo 1

Perséfone é unha das miñas personaxes mitolóxicas secundarias favoritas. Confesarei que ese favoritismo comezou por algunhas cancións e porque me gusta a sonoridade do seu nome. Per-sé-fo-ne: os beizos emprenden unha viaxe de catro etapas, etc. Non obstante, tampouco son moi lido na materia e o meu coñecemento limítase aos trazos xerais e ás interpretacións máis obvias da historia principal desta tráxica muller. O que descoñecía totalmente era que tivo un fillo, de nome Zagreo, e a historia desa concepción. Por desgraza, aprendín iso ao tempo que comezaba a miña épica particular no Hades, un agasallo dun mecenas moi ben recibido logo da miña entrada sobre o Transistor. Quen o diría!

A primeira impresión foi, precisamente, que se trataba dunha evolución dese Transistor (do Pyre non sei nada) mesturado co Dead Cells, un xogo que non me convencera. Máis aló do diferente estilo de movemento e combate, este último e o Hades comparten esa reinterpretación do xénero roguelite de acción con melloras persistentes, pero neses aspectos este Hades diría que é moito mellor. No comezo, as diferentes moedas resultan confusas, por moito que tan só un tipo poda ser empregado dentro dun intento de fuga. O resto pódense gastar na base inicial, mercando melloras que nos axudarán en vindeiras escapadas. E velaí unha das miñas principais críticas ao deseño: os compases iniciais empaquetan unha morea de melloras que me levaban a pensar que estaba comezando polo modo máis complicado.

Desta maneira fun progresando pouco a pouco, chegando cada vez máis lonxe pola miña práctica e esas vantaxes acumuladas. En cada novo tento de fuga fracasaba contra un xefe final novo, loitando contra Hades no meu quinto escape, inda que sen éxito. Non me faltaron moitos ataques para baixarlle toda a barra de vida, polo que estaba bastante seguro de conseguilo na seguinte partida, porque ademais obtiven puntos de escuridade abondo para mercar unha vida adicional. Mais non sería até o oitavo intento cando volvín atopar o xefe final, cunha combinación de bendicións e melloras moi poderosas e sinérxicas aplicadas sobre Zagreo, ademais dunha morea de puntos de vida. Vinme forte e baixei a garda, afastando a man do mando para sacar capturas da pantalla, perdendo unha das vidas antes de rematar coa primeira fase. Porque, evidentemente había unha segunda fase que nin predixen nin loitei ben. Se non estivese tan apampado podería ter saído ben, pero faltáronme esquivar un par de ataques do pai do protagonista para superalo.

A partir dese momento entrei nunha etapa moi pouco produtiva, alternando derrotas contra os heroes do Elisio con novos fracasos contra Hades. Entre iso, que pasou unha quincena da anterior serie de partidas e que me atopaba nunha chaira no campo das melloras permanentes, semellábame cada vez máis lonxe o de completar a tarefa. Unha longa noite decidín que era boa hora e centreime en acadar ese obxectivo. Logo de varios encontros consecutivos contra Hades sen conseguilo, e xa na última partida da noitada, cheguei de novo á escena final sen melloras axeitadas para o meu arco. Notara ben nos enfrontamentos previos que non levaba nin moito dano nin utilidade, pero, a cambio, a supervivencia semellaba elevada. Tracei o plan de xogar con moita calma a loita final, minimizando os riscos e facendo dano aos poucos. Foi unha batalla dura pero saín vitorioso! De aí cara a superficie. E de novo a nadar no Estixe…

Porque niso consiste o bucle lúdico deste xogo, moi resumidiño e non por iso especialmente repetitivo. Un dos metaxogos consiste en interactuar de seguido cos diferentes personaxes desta mitoloxía grega, intercambiando liñas con eles e mellorando as nosas relacións sociais. E Perséfone, que actualmente vive na superficie, non é unha excepción, polo que desexaremos fuxir unha e outra vez para aprender máis sobre ela e Zagreo. Polo que ouvín, precísanse dez fuxidas con éxito para rematar a historia principal, e eu xa levo cinco consecutivas. Logo daquela primeira vitoria desbloqueei o rifle e obtiven outro éxito doado. O mesmo nas tres partidas seguintes, de novo co arco pero esta vez cun aspecto que convertía o ataque especial en guiado cara o inimigo, sendo moitísimo máis útil desa maneira.

Porén, o xogo tornouse máis fácil logo da primeira escapada, e agora o medo que teño é non perder esa serie de vitorias consecutivas nun mal paso. Supoño que continuarei noutro intre até chegar os créditos, e pode que aproveite para falar nunha nova entrada sobre ese tramo e sobre todo o que deixei pendente nesta actual. Acerca do Dead Cells dixen que non era mal xogo inda que non fose para min, pero este Hades é, sen dúbida, un grandísimo xogo cunha das producións mellor traballadas que coñezo. Tras dezaseis horas de acción e leas mitolóxicas, o xogo inda mantén todo o seu fresco, ao mesmo tempo que promete máis dentro da súa aparente sinxeleza.


Hades. Capítulo 2

Dende a última entrada, aprendín bastante deste xogo de Supergiant Games, pero se cadra máis por ler diferentes guías e recursos que por telo experimentado de primeira man. Logo de aniquilar a Hades esas primeiras veces, decidín que eu xa era merecedor de integrarme na comunidade en liña, inda que só fose coma lector. O seguinte paso era derrotar a Hades até un total de dez veces para facer que Perséfone volva aos infernos. Para iso, continuei co arco e subindo progresivamente a dificultade, chegando a encadear seis vitorias consecutivas antes de atoparme nunha habitación chea de trampas, inimigos con escudo e pouca axilidade mental-dixital. Deume mágoa poñer a cero ese contador, pero case mellor, porque obtiven un novo tipo de liberdade ao non estar tan centrado en xogar sobre seguro para acumular máis e máis vitorias seguidas.

Ao contrario ca noutros videoxogos coma Slay the Spire ou Dead Cells, o modo que incrementa a dificultade deixa que sexa o xogador o que escolla os modificadores que se aplicarán na seguinte partida. Como ademais a progresión do protagonista e da historia non frean, desta vez non tiven problema ningún en seguir neste modo que non me atraía nos outros dous roguelites. Eses modificadores non só axustan números para facer a partida máis complicada con pouco esforzo dos desenvolvedores, senón que tamén que inclúen algunhas funcionalidades que non se atopaban na primeira volta, coma modificacións aos espirros con armaduras ou até novos movementos para os xefes de cada zona! Normalmente moitos xogadores piden a outros deseños que os inimigos sexan máis intelixentes ou teñan novos movementos nas dificultades máis elevadas, pero, por cuestións loxísticas obvias, non é nada común de ver implementado, polo que foi unha boa alegría.

Porque, coma xa dixen na anterior entrada, o xogo está moi ben producido. Ademais do ben pensado que está ese modo de calor progresivo, tamén quero destacar todas esas pequenas medidas antifrustración que melloran a experiencia. Por exemplo: hai un tempo dende que pisamos a lava até que fai dano, non é posíbel avanzar até cobrar a recompensa dunha sala, non podemos visitar a Caos se non chega a vida restante, avísase claramente cando unha bendición substituirá a outra, é obvio cando perdemos vida, etc. Abofé que todo iso non é o que fai grande a este xogo, mais deosta esa atención ao detalle que permea moitas outras áreas. Unha das máis rechamantes é a que engloba todas as conversacións e relacións sociais.

Cada personaxe secundario ten a súa personalidade, que manifestan a través da gran cantidade de liñas de diálogo diferentes que intercambian co protagonista, e incluso entre eles. Non será rápido circular por todas elas, xa que os deuses só interactúan durante os tentos de fuxida e os personaxes da base non falarán dúas veces consecutivas. A idea é afondar nesas relacións conversando acotío e agasallando uns bens limitados aos nosos favoritos para tamén gañar o seu favor. Tendo en conta que eses agasallos obtéñense na parte de acción, a unión entre narrativa e esa parte técese máis entrelazada dunha maneira agradábel. Pola outra banda, tamén existe un menú cunha morea de texto ampliando a ambientación, mais iso xa é moito para min e non sigo as pequenas actualizacións. Tampouco axuda que haxa que visitar outras cincuenta veces o Elisio para que apareza unha frase adicional.

Supoño que, en sucesivas partidas, centrareime en aprender armas máis aló do arco, cumprir as profecías que faltan e seguir gozando das diversas mecánicas. Inda hai moreas de horas potencias por diante, con moitas variacións nas armas e un sistema de compañeiros que non experimentei polo de agora. Polo tanto, non teño medo de rematar completamente todo ese contido, e estarei contento simplemente progresando pouco a pouco con novos intentos de fuxida, agora xa en nómina, sabendo tamén que todo paso é cara adiante. Obviamente terá que competir con outras ofertas lúdicas que poda ter na mesma plataforma, mais a parte de saber exactamente o que agardar de cada partida tamén é un bo punto ao seu favor.

E outra banda pola que podería seguir avanzando é máis tanxencial: literatura. Teño pendente de ler versións non resumidas das obras clásicas gregas, dende a Ilíada de Homero até a Antígona de Sófocles [esta xa a lin!], amais doutras interpretacións máis modernas coma A canción de Aquiles de Madeline Miller. Agora que este Hades achegoume máis a conceptos como a relación do susodito Aquiles con Patroclo, coido que sería un momento máis que axeitado para comezar esas lecturas que levan tanto tempo adiadas. Pero xa me coñezo, e a miña lista de xogos aos que quero xogar só é superada pola de libros que quero ler. Coido que o mellor que podo facer é deixar esta entrada neste punto e seguir lendo o ensaio de educación anarquista que teño ao meu carón [que a estas alturas xa vai boa que o rematei, tamén].


Hades. Capítulo 3

Logo de máis dun ano, volvín xogar o Hades. Neste tempo cambiaron moitas cousas e non puiden ler tantos libros coma outrora e inda non lle botei man á Ilíada, mais si que me apañei para atopar tempo para Antígona, A canción de Aquiles e incluso Corazón de Ulises: Un viaje griego de Javier Reverte. Gustáronme moito os tres e calquera é un acercamento á cultura grega moito máis axeitado que Rise of the Argonauts, outro videoxogo que nunca comparei co Hades porque non hai moito que comparar. De primeiras, o dos argonautas levoume menos de oito horas completalo e neste levaba máis de corenta e inda non vira o epílogo final. Decidín que era un bo momento para cambiar iso.

Sen fuxida

O meu plan era chegar a ese epílogo de maneira natural, simplemente xogando máis partidas e falando con todo o mundo que quixera dicir algo. Estimaba facelo adicándolle entre catro e seis horas segundo a miña intuición xogona, pero a realidade foi que tiven que ir mirar as condicións a internet e, inda así, tardei vinte horas máis desa estimación. Non foi un tema de dificultade, senón de mallar e mallar até que conseguín darlles néctares abondo ós deuses do Olimpo. E logo mallar algo máis ata que a maioría decidiron aceptar ambrosía. Cando por fin obtiven o epílogo da reunión familiar sentín alivio por telo conseguido pero tamén porque pechaba o círculo da gran familia de Zagreo coa que simpaticei máis e máis a medida que xogaba. Retomando o tema literario, semella que teño afección por esas historias de familias coma a de Pascual Duarte, a d’A casa dos espíritos ou os Buendía de Cen anos de soidade.

Familia reunida

Entre tanto falar con deuses olímpicos tamén aproveitei para avanzar na trama de Medua e de Aquiles e Patroclo, desbloqueando os seus respectivos compañeiros que fan o xogo máis doado logo de tantas horas xogadas. Sen pretendelo moito subín as vitorias consecutivas ata 20 mentres avanzaba coas diferentes armas, pero iso viuse freado cando desbloqueei a primeira arma infernal: a lanza de Guan Yu. Non aproveitei moi ben os movementos particulares e perdín contra o propio Hades dúas veces seguidas antes de obter a vitoria á terceira. Non quedei moi contento con ese aspecto infernal, pero a lanza pronto subiu ate se converter na miña arma preferida, coa que apañei algunhas vitorias máis e batín o meu récord de velocidade inda que non era algo que procurase. Pola outra banda, eu simpatizaba con Hades co de non facer moitas reformas no inframundo, pero os logros leváronme a converter isto nun capítulo dos xemelgos eses que arreglan casas.

Cristais

Xa postos, tanto cando buscaba avanzar no epílogo coma despois de velo, fun completando as diferentes profecías que desencadeaban os logros de Steam. A meirande parte foron conseguidos de forma natural, pero cando só me faltaba o de avanzar nas relacións con Thanatos e Megaera estiven preto de abandonar, porque semellaba que nunca aparecían no ctónico e, cando o facían, preferían falar con outros en lugar de comigo. Foi cuestión de apurar algunhas partidas ata que se decidiron a abrir o seu corazón e outorgar o seus respectivos compañeiros. Foi aí cando decidín poñer o freo, case o mesmo tempo que chegaba a saber que haberá unha secuela nos vindeiros anos. Eu, coma sempre, agardarei a que estea ben estable antes de darlle un tento. Mentres tanto teño os ollos postos no Pyre, dos mesmos desenvolvedores, e na sempre crecente lista de libros que teño por ler. Se cadra é o momento axeitado para a Ilíada?