Final Fantasy IV. Capítulo 1

Nesta páxina documentei as únicas partidas que xoguei na miña vida á triloxía inicial dos Final Fantasy (I, II e III), mais en tempos pretéritos xa xogara a algúns outros sen chegar a rematalos. De todos eses, foi esta cuarta entrega na que cheguei máis lonxe, tendo unha partida gardada no derradeiro punto de gardado antes do xefe final. Deume forte un par de veces e non tiven vontade abondo para darlle outro tento ou subir uns poucos niveis para maximizar as miñas posibilidades de vitoria. Non o recordo ben, pero é probábel que lle botase un ollo a un resumo do final nalgures e pasase a outra cousa. Pode que incluso a estudar un pouco, no lugar de tanto xogo de rol de fantasía.

Pero diso fai máis de dez anos e, por aquel entón, tiña certas manías, coma conservar os obxectos do inventario, que son contrarias a un bo aproveitamento dos recursos dispoñíbeis. Desta vez xa conto con facer unhas eleccións máis intelixentes, pero o cambio máis notábel é a plataforma, trocando a Super Nintendo pola PSP. Ademais dalgúns cambios na xogabilidade, tamén inclúe a expansión The After Years, pero inda é moi cedo para saber se metereino como parte desta experiencia ou saltareino coma xa fixen co epílogo do Final Fantasy II.

Estiven preto de abandonar o xogo pouco despois de comezalo porque non me agradaba moito o sistema de “batalla activa”, no que os inimigos toman as súas quendas incluso cando é o momento de actuar dos heroes. Ao final escollín a velocidade máis rápida para as pelexas, xunto coa opción de que se deteñan ao entrar nos submenús: unha mestura entre as comenencias de poder escoller a mellor acción para cada momento e a axilidade para superar os combates comúns de maneira rápida. Para este último obxectivo tamén axuda o sistema de loita automática, no que os nosos personaxes repetirán a última acción que tomaron. O meu plan é continuar con estes axustes até o final, pero resérvome o dereito de poñelos máis fáciles para algunha loita que me poida dar problemas.

Polo de agora non atopei a pantalla de “xogo rematado” agás unha vez: nunha loita-crebacabezas cando Cecil troca de clase, onde non hai que atacar ao rival xa que un paladín debe gardar a espada en certas circunstancias. Aproveitei este xiro argumental que coñecía ben para parar a partida tras tres horas e escribir este resumo. Agora mesmo levo no meu grupo, ademais do paladín, aos xemelgos Palom e Porom e ao vello Tellah. Deste último non recordaba moito (ao igual que el), pero os pequenos magos si que teñen un oquiño na miña memoria dende aquela primeira partida.

A narrativa vai polos coñecidos camiños dun imperio tan poderoso coma corrompido polas forzas da escuridade. O protagonista Cecil foi parte activa de moitas das barbaridades levadas a cabo por dito imperio nos últimos anos, mais ao pouco de comezar a aventura tamén empeza a súa historia persoal de redención e vinganza. Que, despois de todo, ser un paladín non está rifado con repartir paus.

• Tempo de xogo: 3 horas.
• Grupo: Tellah (sabio), Palom (mago negro), Cecil (paladín), Porom (maga branca).
• Nivel de Cecil: 1.