Pokémon Trading Card Game

Moitas veces comparo outros xogos de cartas virtuais con este Pokémon Trading Card Game da Game Boy Color, e a miúdo rematan perdendo a comparación. Se cadra pode ser porque non teño as memorias moi frescas sobre o xogo de carta deste monstros, polo que decidín rexogalo e ver se pasaron ben os anos por el. Tamén é certo que hai que diferenciar o xogo orixinal de cartas, publicado en Xapón no 1996, e esta primeira adaptación dixital, estreada no mesmo país vinte e seis meses máis tarde. Curiosamente, eu nunca tiven cartas deste xogo (andaba coas Magic) e só xoguei no seu tempo a versión dixital emprestada. Toda a miña experiencia máis profunda vén de incursións máis tardías no mundo dos emuladores.

Desta vez tamén tirarei de emulación, aproveitando a función de acelerar o tempo para maximizar as interaccións activas por minuto. Ou ese era o plan, xa que logo do longo, lento e obrigatorio titorial inicia, non me fixo falla. Unha vez configuradas as opcións axeitadas, o xogo progresa case tan rápida coma eu desexaba, sen necesidade de trampas alleas adicionais. Velaí vai entón unha boa primeira lección para o xénero: non frees o xogador sen motivo. A interface funciona ben e a información que procuremos nunca estará moi lonxe, a pesar das limitacións da pantalla e do dispositivo de entrada. Obviamente tamén axuda moito que o deseño do xogo orixinal sexa sinxeliño, non se poidan facer accións na quenda do rival e as opcións na propia sexan poucas e ben estruturadas.

Outro engadido necesario da virtualización é a inclusión das partidas nun pequeno modo historia. Ao estilo dos videoxogos de Pokémon principais, existen oito ximnasios nos que hai que vencer os cadanseus líderes para así poder optar a xogar contra un “alto mando” nos compases finais, incluíndo o clásico rival fanfurriñeiro. Ao estares tamén divididos por tipos, é moi doado compensar a falla de cartas poderosas incorporando monstros á nosa baralla con vantaxe elemental sobre os dos rivais. Neste caso é moito máis doado trocar toda a composición dun encontro para outro, xa que as cartas son sempre as mesmas e non soben de nivel.

Desta maneira, antes de visitar cada ximnasio, preparaba unha baralla específica para aproveitar os puntos febles dos rivais. Non é posíbel levar varias composicións preparadas que compartan cartas, polo que, de cada vez, sacaba todas as enerxía e pokémons dun tipo para meter os novos doutro, mais conservando as cartas de adestrador. Estas non teñen custo para ser xogadas e hai moitas extraordinariamente poderosas: roubar dúas cartas, descartar a man e coller outras sete, procurar unha enerxía no mazo, descartar unha enerxía dun pokémon dun rival, etc. A comparación co poder das cartas de Magic é obvia, e alí a equivalente ao doutor Carballo foi restrinxida a pesar de que custaba tres manás! A miña estratexia era aproveitar o poder destas cartas, xunto cuns poucos pokémons especialmente fortes para tentar rematar a partida canto antes. E se xa gaño o sorteo inicial para xogar a primeira quenda, pois teño moitas posibilidades de obter a vitoria.

Porque a sorte é omnipresente neste deseño. As tiradas de moedas son a cara máis visíbel, porque un 50% de anular os ataques do rival sempre é moi aparente, pero tampouco hai que descoidar o azar de entrada, xa que poder ser a nosa cruz. Por poñer un exemplo, o rival final da historia só tivo un único pokémon na súa man inicial, roubando un segundo a tempo para non perder o encontro cedo mais non para equipalo axeitadamente con enerxías. O resultado foi unha clara vitoria fácil ao meu favor na supostamente loita máis complicada das case seis horas e media que lle adiquei. A adaptación resultoume ben feita, e as carencias do regulamente orixinal non lastraron para nada a experiencia. Foi todo bastante semellante ao que lembraba, e agora poderei comparalo a outros do xénero con máis, e máis recente, coñecemento.