25-09-2024

Etrian Odyssey IV: Legends of the Titan. Capítulo 0

Igual que fixen co Etrian Odyssey III incitei aos meus amigos a creares as personaxes para esta nova aventura que xa me tarda en comezar. Porque, inda xogando así só, dáme un pouco máis sensación de grupo. As instrucións consistían en escoller unha clase, unha subclase, nome, avatar e se queren ir na fila de diante ou na de atrás, tendo unicamente o listado de clases coas explicacións que saen no xogo. Poño aquí o quinteto final co meu plan de habilidades para os primeiros 19 niveis, xa que a partires do 20 aparecen novas opcións e, pouco máis adiante, as das subclases. O meu primeiro obxectivo é chegar ata ese fito.

• Nome: Tim
• Clase: fortress
• Subclase: medic!
• Fila: dianteira
• Habilidades:
  • Proficiency: 1/1
  • Mineralogy: 1/1
  • Iron Wall: 4/10
  • Taunt: 4/4
  • Bolt Strike: 3/10
  • Auto-Taunt: 4/4
  • Holy Smite: 4/10
• Plan: protexer o máis posible ao grupo, aturar moito castigo e curarse co holy smite.

• Nome: Aensland
• Clase: nightseeker
• Subclase: dancer
• Fila: dianteira
• Habilidades:
  • Proficiency: 1/1
  • Herbology: 1/1
  • Sand Throw: 2/6
  • Nerve Throw: 2/6
  • Blade Flurry: 5/6
  • Shadow Cloak: 4/4
  • Auto-Cloak: 6/6
• Plan: non morrer, paralizar aos inimigos grandes e facer moito dano.

• Nome: Larissa
• Clase: landsknecht
• Subclase: imperial
• Fila: dianteira
• Habilidades:
  • Proficiency: 1/1
  • Mineralogy: 1/1
  • Power Break: 3/6
  • Mind Break: 2/6
  • Power Boost: 8/8
  • Vanguard: 2/6
  • Bandage: 4/6
• Plan: curar fóra do combate, reducir dano entrante e tentar aforrar recursos.

• Nome: Pat Akkah
• Clase: runemaster
• Subclase: arcanist
• Fila: traseira
• Habilidades:
  • Proficiency: 1/1
  • Herbology: 1/1
  • Fire Rune: 1/6
  • Ice Rune: 1/6
  • Volt Rune: 1/6
  • Fireball Rune: 1/10
  • Ice Lance Rune: 1/10
  • Lightning Rune: 1/10
  • Runic Gleam: 5/6
  • TP Boost: 8/8
• Plan: non queimar moitos puntos de talento en cada loita, axudar a eliminar aos inimigos elementais e prepararse para os niveis máis altos.

• Nome: Nagax
• Clase: sniper
• Subclase: arcanist
• Fila: traseira
• Habilidades: Main Class: Sniper
  • Proficiency: 1/1
  • Dendrology: 1/1
  • Scavenger: 6/6
  • Lock On: 3/6
  • Long Shot: 10/10
• Plan: aniquilar aos inimigos máis perigosos, non pensar moito.

Tiña as miñas dúbidas sobre o equipo ata que apareceu, xusto no último lugar, Larissa. A súa habilidade de cura fóra da batalla será o único medio de curación ata que aparezan as subclases, e ademais tamén axuda coa súa pasiva a derrubar rapidamente a inimigos concretos. Pasareino mal cando aparezan moreas de inimigos que metan dano en cada quenda, pero sempre podo trocar un pouco os da liña de atrás para introducir ataques de área. Ademais, esta edición din que é das máis doadas e seica tamén é máis barato o de redistribuír os puntos de habilidade. Malo será que non saia adiante inda que sexa con paciencia. Vémonos nos alxubes, amigues!

02-10-2024

Etrian Odyssey IV: Legends of the Titan. Capítulo 1

O equipo planeado na anterior entrada resultou, no comezo, moito máis efectivo do que agardaba. Tiña medo de recibir moito máis dano do que Larissa podería ser capaz de curar e que as viaxes entre o labirinto e a posada foran constantes. Non foi así. O quinteto, especializado en golpear rápido e duro, daba boa conta dos inimigos antes de que eles lles baixaran moitos puntos de vida. A medida que subían os puntos de talento (os MP deste xogo) máximos de Larissa, as incursións eran máis longas e máis avanzaba nos trazos sobre o mapa. Era unha experiencia moi tranquila, case rutineira, na que tiña tempo de pensar nas futuras melloras das personaxes e da miña propia experiencia no anterior xogo desta saga. Tamén tentei de comprender é onde atopo o encanto exactamente. Supoño que, parte do atractivo é ese aumento constante de poder, ver como o mapa vai sendo completado e superar as pelexas máis complicadas cun plan evolucionado de moitas horas atrás.

E, precisamente, pensei que o meu plan de batalla non ía sobrevivir a primeira loita importante. O xigante úrsido vermello, que freaba o paso do segundo ao terceiro nivel do primeiro alxube, era capaz de golpear bastante duro e en área. Sen posibilidade de recuperar vida máis alá dos consumibles individuais, un par de ataques dese estilo marcarían a defunción do grupo. Tras un primeiro fracaso, aproveitei para subir máis niveis, loitar contra algúns FOEs (que agora teñen imaxe propia durante a exploración) e mercar o mellor equipo que os cartos podían mercar neste punto. Para todo iso, foi boa conveniencia o sistema da nave voadora, que evolucionou da nave marítima do anterior xogo cun subsistema bastante máis libre, con moitísima menos necesidade de planear cada viaxe e, sen dúbida, moito máis doado de deseñar para o equipo encargado. Dende aí tamén é posible acceder a outros alxubes menores coas súas buscas propias.

Neses primeiros alxubes e labirintos non houbo nada especialmente sorprendente. A principal novidade consistía en atraer a osos xigantes cara uns muros de árbores caídas para que os destruísen. Para iso, tamén resulta útil que os atallos agora aparezan visualmente na vista de exploración e que poidamos xirar a cámara sen necesidade de movemento. Inda así, eu estou afincado nas miñas teimas previas e vou mirando cara todos os muros e premendo o botón “A” coma nos vellos tempos.

A verdade é que todo é ben similar á anterior entrega da saga e, quizais precisamente por iso, teño ganas de continuar coa aventura na segunda terra. Pouco me falta para chegar á seguinte serie de habilidades, polo que terei que trazar un novo plan, quizais modificando un pouco o anterior sobre a marcha. Estou contento co grupo, inda que non ten moito truco polo de agora: as loitas duras consisten en prepararse con todas as habilidades de mellora para despois atacar con forza, cruzando os dedos para que Tim pare os golpes e Aensland logre diminuír os ataques do inimigo. Neste compases iniciais é efectivo, pero é de supoñer que atoparei problemas cando aparezan múltiples inimigos grandes ou cando sexa preciso sobrevivir máis quendas. Para entón, con sorte, xa terei desbloqueadas as clases secundarias, multiplicando as opcións en cada loita. Coido que, se reparto ben os puntos, non debería ter moitas carencias importantes a partires dese fito.

30-10-2024

Etrian Odyssey IV: Legends of the Titan. Capítulo 2

A primeira parte desta segunda parte da cuarta parte do Etrian Odyssey non foi moi significativa. Fun avanzando no segundo mundo case en modo automático, pasando por unhas épocas de preguiza á hora de pintar o mapa e outras nas que cada muro era unha pequena satisfacción. Decidín gardar uns 2-4 puntos de habilidade en cada personaxe ata desbloquear as habilidades máis avanzadas do nivel 20, polo que xa me desviei do plan inicial. Dende ese punto estou improvisando coas eleccións mentres agardo a aparición das subclases. Non descarto facer unha replanificación das habilidades de Aensland, porque os seis puntos na habilidade de paralizar son demasiados para o mal resultado que dá comparado co dobre ataque normal, especialmente unha vez que atope outra maneira máis axeitada de causar ese tipo de efectos negativos. Obtiven unha pista coa arcanista convidada do terceiro andar, mais antes de chegar aí tiven que pasar por un par de encontros curiosos.

Ata o de agora estaba acostumado a que todos os inimigos grandes foran opcionais de loitar, converténdose máis nun pequeno crebacabezas de como esquivalos que noutra cousa. Mais no segundo andar do alxube principal atopei unha especie de moa que sempre bloqueaba o camiño, sen que atopara eu ningunha outra maneira de continuar avanzando. Ao final tiven que subir algúns niveis noutras pequenas incursións, mellorar un pouco o meu equipo e lanzarme de cara contra ela. Deu bo resultado á primeira, pero quedei coa sensación de que iso non tería que ser solucionado así. Do mesmo xeito, non atopei comida que afastase a un dinosauro xigantesco de diante do xardín das couzas, polo que batín nel varias veces ata que vencín no encontro; soubo raro tamén. [Busquei a solución para evitar ambas loitas e, efectivamente, existían].

Pensei que esas probas de forza eran un bo síntoma do ben facer do equipo, pero a loita final, inda coa personaxe convidada aportando algo de control e curación, levoume varios tentos. Boa parte dos fracasos débense a ataques moi poderosos que aniquilan dun golpe a algún dos compañeiros nas primeiras quendas. Seguramente estea confiando moito nas pasivas e nos ataques básicos, no lugar de buscar defensas ou diminución das ofensivas inimigos, pero tamén é certo que esa proba final do segundo mundo é un pouco trampulleira porque os inimigos tiñan unha posibilidade de esquiva excesivamente alta, o cal outorga moita variabilidade a certas estratexias. Polo de agora, continuarei co plan actual ata que poda reforzar as carencias coas subclases. Despois de todo, non deixa de ser un xogo de números e, con tempo abondo, sempre podo pasar os desafíos pola forza. Outra vez.

Fóra do tema de combates coido que xa teño todo máis ou menos controlado. A novidade do alxube principal foron uns puntos que teletransportaban ao grupo no mapa, dando uns moi lixeiros rompedeiros de cabeza á hora de debuxar a ruta, pero diría que estaba máis que compensado porque o tamaño da área válida semellaba bastante máis pequena que de costume. Nas covas máis pequenas completei todas as buscas relacionadas, máis ben é certo que o mapa quedou sen pintar na súa totalidade e lembro, polo menos, un cofre para o que non atopei a chave. Penso que non vale a pena volver porque, sexa o que sexa, non será preciso para rematar a aventura e, se cadra, nin sequera dará máis ca uns poucos cartos. Non é que a moeda non faga falla, pero son doadas de atopar se ese é o noso obxectivo, por exemplo percorrendo todo o ceo mentres apañamos as bestas, peixes e colleitas que alí se atopan. Non conto con que o futuro traia sorpresas en todos eses sistemas, polo que quizais intente avanzar dous mundos antes de escribir un novo capítulo; o cal tamén era a miña idea aquí e logo escribín máis de 600 palabras, así que xa veremos.

25-12-2024

Etrian Odyssey IV: Legends of the Titan. Capítulo 3

Tiña pensado agardar a avanzar un par de mundos antes de escribir outro novo capítulo aquí, pero foron tantas horas espalladas en tantas semanas que ben merecen unha entrada propia.

A terceira terra é a de xeo. Obviamente hai baldosas que esvaran, mais apañaron para non meter ningún deses crebacabezas de manobrar ata atopar a saída como si había no Shining the Holy Hark. Outra novidade interesante é a presenza de achas de lume, que farán dano ao seu redor e que poden ser destruídas cun xeo especial que tamén se atopa no alxube principal. En cada nivel tamén existe un bloque central desas achas que controla a temperatura de todo o andar, de maneira que se o estoupamos a temperatura baixa, o resto de achas desactívanse e os ríos de auga trocan en ríos de xeo, facendo aparecer novos camiños transitables. É un bo exercicio marcar todo iso de maneira clara no mapa, mais eu optei por unha solución práctica e mínima, inda que requira dun pouco de memoria e interpretación. Vaise notando, sen dúbida, a fatiga de tanto alxubeo, e non só por isto.

Tiven varias paradas longas entre unhas sesións e outras. A máis comprensible foi coa aparición das subclases, xa que non sabía moi ben onde poñer os puntos de habilidade e o xogo non é nada transparente coas mecánicas, así que a miúdo tiña que esperar a mirar o simulador nunha pantalla grande para poder trazar ben un plan. Coincidiu tamén que baixara 5 niveis a Aensland pouco antes, porque non estaba contento coa repartición dos seus puntos de habilidade [inda que todo apunte a que volverei poñer os que xa saquei], e iso foi un impacto importante nas habilidades ofensivas do grupo e de supervivencia da propia axexadora, así que non estaba especialmente motivado. Entre que me perdín coas buscas opcionais, que tiven unha morea de combates non obrigados e que non sabía que facer, xa me atopei preto do nivel 40, que desbloquea todas as habilidades. Así que fun facendo tempo ata ese fito e, inda que sufrín con todas as pelexas contra bechos grandes, claramente estaba moi riba da forza recomendada. Quizais as habilidades que escollín non sexan as máis correctas pero, chegados aquí, penso continuar deste xeito ata o final.

A historia avanza igual ca vida, sen moito senso. As propias personaxes non xogadoras deixan patente o feble da trama, poñendo de manifesto que hai un padrón claro que se repite constantemente sen vergoña ningunha: novo mundo, covas, labirinto, nova facción, nova clase, etc. Nada que me moleste, todo sexa dito, que eu estou aquí unicamente polas mecánicas. De feito, o que máis me amola de todo iso é que Larissa inda non ten a clase secundaria desbloqueada; conto con que o personaxe traidor volva con nós ao longo do seguinte capítulo e nos amose o poder dos imperiais. Claramente, encaixaría con todo o que vin ata o de agora.

É curioso que, mentres xogo, penso en moreas de cousas para escribir por aquí: as eleccións dalgunhas habilidades, como solucionei algunha loita complicada, como unha das buscas solucionábase parando enfronte a un bloque de xeo exactamente igual ao resto, etc. Pero, entre que non tomo notas no momento e que cando é hora de escribir xa nin me lembro ou non me parecen importantes, ao final quedan todas sen persistir por aquí. Se cadra podería probar un estilo máis exhaustivo, kilométrico, parando nos detalles. Esixiría tomar notas e pararse máis na redacción, pero podería quedar ben se é dalgún xogo do que teña algo que contar.

15-01-2025

Etrian Odyssey IV: Legends of the Titan. Capítulos 4-5

O desfalecemento anímico do anterior capítulo deixou paso a unha voráxine de exploración e aniquilación. No cuarto mundo case non me tiven que deter por nada, completando todas as covas na primeira incursión e só deténdome no labirinto principal para devorcar toda a bolsa na tenda e repetir. Así fixen carreira ata que o xefe final desta zona púxome algo de freo. Tratábase dun golem que trocaba as resistencias e ataques de elementais a físicas, o que me pillou por sorpresa e causou a morte do equipo. A segunda vez xa entendín mellor e conseguín aturar os ataques da fase elemental para aniquilalo no segundo ciclo. Todo iso mentres pensaba, isto non o vivín antes?

Xuraría que esta pelexa xa a loitara no The Drowned City, pero hai tantas partes do xogo que evocan a esa experiencia pasada que xa teño as miñas dúbidas. Sen coñecer máis que estes dous, diría que cada nova entrega engade un pequeno feixe de cousas novas, melloran algunhas outras, inclúe unha novidade comercial e listo. Nada que obxectar pola miña banda. Foi un pracer volver aos alxubes anteriores, en orde inversa, recuperando brevemente as visuais e os seus artefactos particulares. Foi unha parte longa, na que tocaba percorrer moitas casas para desbloquear cada novo atallo, pero o meu equipo aguantaba con afouteza, tendo que repoñer de cando en vez cando remataba Pat os seus puntos de maxia, porque o feitizo da runa definitiva é unha boa solución para calquera encontro, pero o seu consumo tamén é magno.

Algunhas horas máis tarde rematei ese paseo polas zonas previas, e comecei a única planta do labirinto final, pola que avancei rápido sen moitos riscos, completando o debuxo do mapa e saboreando cada liña que pintaba na pantalla, sabendo que o final estaba preto. O encontro co subxefe final foi especialmente doado porque pasou a maior parte do tempo atordado polos ataques da miña nightstalker; notábase ben que levo dende o terceiro capítulo con niveis de máis e que non paran de subir. A última pelexa do modo historia saíu perfecta segundo o plan, contribuíndo todos os membros do equipo: • Tim: aturou todos os golpes directos cara el, mantívose sempre erguido e axudou a resucitar aos poucos caídos que tiven. • Larissa: fixo un traballo bastante oculto de potenciar pasivamente aos amigos, baixar o dano entrante e aniquilar coa súa habilidade imperial de ataque recentemente adquirida. • Aensland: foi responsable de mancar directamente á inimiga cuns números xigantes, inda que non tivo moita sorte para aplicarlle estados de alteración. • Nagax: mantivo baixas as defensas do inimigo e sacou algúns críticos que seguramente serviron para obter a vitoria. • Pat Akkah: o seu poder de aniquilación en área foi o que facía falla para dar conta rápida das mans da titán.

E así solucionei o entorto e finalicei a aventura. Todos están a salvo e unidos outra vez, ata que veña o Etrian Odyssey V e volva contar sobre algún novo cataclismo. Nos créditos puiden ver a todas as personaxes de Tharsis que me acompañaron durante tanto tempo, algunhas falando con novas exploradoras sobre todo o camiño que terán que percorrer se queren achegarse á sona do grupo Delga. Eu tamén estiven nesa situación un par de veces, polo que esa sensación de déjà vu está presente por derradeira vez nesta entrega. Seica inda hai algún contido máis opcional, pero aquí non deixaron moito fío solto como para que teña un impacto na historia, polo que prefiro cambiar de aires e, se cadra, retornar nunha nova entrega cun novo grupo, espero que tamén formado polos transuntos das miñas amizades.