Nomad Survival e La aventura de viajar
Xoguei 15 minutos a este Nomad Survival na Steam Deck. Semella ser un clon do Vampire Survivors con novos ataques, habilidades e personaxes. Mais como anticipo que será máis do mesmo, bástame con ler as entradas do outro para saber como evolucionarán os meus pensamentos, inda que seguramente partan dun punto máis baixo do que non me apetece subir agora mesmo. Porén, diría que a decisión axeitada é a desinstalación.
Deixo aquí esta entrada como lembranza do meu paso por el. O meu pronóstico é que non o volverei xogar, pero xa queda creada a páxina se fago un deses habituais cambios de opinión. Por non deixar isto tan baleiro, inclúo aquí as miñas opinións sobre outro nómada: Javier Reverte. Xa que lin o seu libro La aventura de viajar: historias de viajes extraordinarios non hai moito e non ten pinta que eu poida ter unha páxina sobre libros moi completa agora mesmo.
O único que coñezo da chamada literatura de viaxes é Corazón de Ulises: Un viaje griego de Javier Reverte, un libro que gocei moito despois das miñas aventuras no Hades. Paralelamente, o único que coñecía de Javier Reverte era ese paseo inspirado polo heroe grego. Cando, na biblioteca, ollei de pasada o lombo desta colección de anécdotas, decidín levalo para casa e acabar coa miña seca particular de lecturas. Semellaba que non era comparable aos seus outros traballos e que deixaba de lado esas pretensións literarias para contar algunhas historias curiosas nun libro cun título terrible e que nada ten que ver con Jules Verne. Perfecto para min, que non quería nada moi denso para eses días nin me amolan moito os títulos malos.
No primeiro capítulo, onde conta as súas aventuras de cativo, sorprendeume que falara de ver o mar Cantábrico logo de coller un bus ata Vigo, que obviamente pasaba pola sempre presente Ponteareas (Puenteareas no libro). Seguramente sexa unha cuestión da cultura da posguerra, porque a mí sempre me aprenderon que esa costa oeste esta bañada polo Atlántico; apuntei mentalmente preguntarlle a alguén da época e zona, por curiosidade. O capítulo do cruceiro turístico de luxo confirma que se trata dun libro con anécdotas persoais nas que Reverte é o protagonista, e planta a dúbida tan habitual nestes casos, de canto se pode fiar un do que conta un escritor. O tema é que, polo menos neste caso, non importa. É coma unha falsa foto feita por unha intelixencia artificial que algúns podemos tomar como real porque é tan irrelevante para a nosa vida que non paga a pena exercitar o exercicio de escepticismo.
Comigo disposto a aceptar calquera cousa que me quixera contar, fun partícipe de roldas de prensa nas que o exrei escumaba por ser apartado do foco de atención por un ministro, momentos históricos de lugares coma Belfast nos que Reverte tiña exclusivas mundiais, perigosas travesías en coche (mesturando guerra, drogas e alcol) ou paseos por unha África totalmente descoñecida para min. Todo contado de maneira amena co obxectivo de amosar as diferentes maneiras nas que viaxou e deixando patente cal é a súa preferida. Entre tanto, ten ese costume tan común de agrupar a grupos humanos pola seu lugar de residencia e xeneralizar certos trazos para todos eles. Tamén ten ese outro costume, quero crer que cada vez menos común, de acompañar calquera mención dunha rapaza ou muller con algún adxectivo o descrición sobre o seu físico, diría que sen excepcións.
Non é unha lectura que me cambiará a vida, máis alá de ser a primeira sobre a que escribín por aquí, pero non me arrepinto nin un pouco de telo electo na biblioteca a cegas. Tampouco sei eu se estarei disposto, nun tempo prudente, a coller algún outro dos seus libros máis serios sobre algún lugar no que nin estiven nin estarei nun futuro próximo. Se cadra cando atope, outra vez, algunha relación especial entre algunha desas zonas sobre as que escribiu e algunha outra cultura consumida pola miña parte. O que me lembra de Fausto, e como acabei lendo todo o que atopei sobre ese alquimista (e vendo unha película de Jan Švankmajer) grazas a unha canción de black metal.