Soul Blade. Capítulo 0
Teño moitas razóns para xogar esta primeira entrega da saga Soulcalibur. A primeira pode ser nostálxica, xa que levoume algúns cartos no seu día nas recreativas, manexando case sempre a Siegfried e premendo un único botón constantemente. Polo que sexa nunca chegaba moi lonxe xogando só, e algún outro habitual do lugar deixoume sen os meus cinco pesos (ou xa eran dez?) cun manexo moito mellor de Rock que tentei, pero non conseguín, imitar. Que Kimimi fale ben del é unha garantía de que hai algo superlativo nel. Pero a verdadeira razón pola que decidín darlle un tento é porque estou a escoitar a miúdo o disco Acrópole de Fillas de Cassandra. Aproveitando que Cassandra é unha das protagonistas da saga Soulcalibur, podo xogar unha partida con ela e plasmar aquí as miñas impresións tanto co xogo coma co álbum.
Comentara nas entradas do Hades que, entre outros libros clásicos gregos ou ambientados nesa época, atopara tempo para ler o Antígona de Sófocles. A miña sorpresa foi maiúscula cando vin que a primeira canción do álbum está precisamente adicada a ela! Confesarei que non sabía nada das Fillas de Cassandra, máis aló de que as vin nalgúns carteis pola rúa o ano pasado, pero nunca me animara a escoitar algo delas, pensando que serían cousas desas que xa non entendo por ser vello. Mais o “toda a nosa historia está feita con sangue” entroume ben polo oído, e xa estaba máis que disposto a escoitar os outros 26 minutos de disco. A mestura de galego, referencias gregas clásicas, grandes aspiracións, feminismo e álbum conceptual soaba demasiado boa como para non funcionar. Se chegara a incluír algo de música metal diría que entraron directamente na miña cabeza para extraer o traballo, inda que con moitísimo máis talento do que eu podería ter feito nunca.
E que, ademais, semella que tamén xogan comigo no terreo psicolóxico. Hai moitas outras referencias, seguramente de casualidade, a outras obras das que gozo. Cassandra, que tamén ten a súa propia pista aquí, é a miña canción favorita de Theatre of Tragedy, e se atopa dentro do álbum Aégis que, igual que no Acrópole, está adicado a varias figuras mitolóxicas femininas. Hai algo que soa no Dafne e Syrinx que me lembra a outros temas que non logro precisar, ás veces penso na Mala Rodríguez pero é difícil de casar. Non teño tantas dúbidas en que certas partes da última canción, Acrópole, si que me recordan ao Home de The Gathering, pero non sei se será algo máis de sensacións persoais que de semellanza musical. Pásame o mesmo coa banda sonora de The Leftovers e o BE de Pain of Salvation: hai certas partes que sempre penso que soan igual, pero é unha impresión que se esvaece ante un escrutinio.
De calquera xeito, esa última canción homónima do Acrópole funciona perfectamente como peche. Trátase dunha amalgama do resto de cancións, festexando o que elas mesmas cantaron antes, mirando cara o pasado dúas veces. Pero de aí saímos directamente cara o futuro, coa lección máis aprendida e moita esperanza, xa que “toda a nosa historia estase a reescribire”. Un xiro que desemboca nun final tan alto coma merecido.
Xa me esquecía de comentar sobre o Soul Blade. Resulta que confundín a Cassandra coa súa irmá Sophitia, e como a primeira non sae ata máis adiante na saga pois non puiden consumar o meu plan de xogar con ela. Non importa, eu vin aquí a falar do seu disco; xa xogarei outro día. Tamén é certo que volvín coller a Odisea na biblioteca, e teño bastante máis ganas de continuar con ese libro clásico que de xogar un xogo da Playstation orixinal.
Soul Blade. Capítulo 1
Na miña casa sempre houbo música rock. Quizais por iso, coido que Rock foi o meu primeiro personaxe preferido do Soul Blade orixinal. Mais, co tempo fun tendendo cara Siegfried e o heavy metal. Comezando con Iron Maiden, rematei como seareiro da variante máis europeo-poderosa con grupos como Sonata Arctica. Para celebrar ambas cousas, planeei xogar unha partida ao Soul Blade como Rock e repasar os dous primeiros álbums desa banda finlandesa.
No seu día, grazas ao poder do buscador do Audiogalaxy atopei a canción de Sonata adicada a San Sebastián. Dende ese intre, intentei facerme con todos os mp3 que puiden. Diría que, inicialmente, todos pertencían ao Ecliptica ou ao Silence, pero iso de agrupar por traballos era algo que eu faría máis tarde. Non obstante, é doado que atopara todas soltas, incluíndo unha de Zonata que andaba mal etiquetada polas redes de distribución pirata, polo que non levei sorpresas neste reencontro. Dende as primeiras notas de Blank File sabía que estaba nun mundo ben coñecido por min.
As cancións, escritas por Tony Kakko, retratan varios escenarios diferentes, moitos cun home heterosexual como protagonista que non dubida en amosar os seus sentimentos. Como adolescente, caín nas súas fantasías, tanto as de lobishomes coma as de mozas que foxen lonxe. Se Blind Guardian era o Dungeons & Dragons do power metal, Sonata Arctica era o Vampiro. Hoxe sinto que o que me atrapa das baladas como Letter to Dana ou Tallulah é o recordo das miñas propias imaxinacións naqueles tempos. A miña vida amorosa distaba moito deses escenarios pero, inda así, espertaban en min uns fortes sentimentos de falsa saudade cuxos ecos chegan a estes días, por moito que agora vexa as verbas desas cartas a Dana como algo case vergoñento.
Pola outra banda, lembro ben os vídeos doutras cancións máis poderosas como Weballergy, Black Sheep e Wolf & Raven. Neses tempos nos que atopar e descargar cinco minutos de vídeo era máis custoso (e permanente) que agora, un selecto grupo de bandas pasaban pola nosa televisión cada venres para ledicia miña e curiosidade (no mellor caso) dos meus pais. Inda que, das novidades que eu traía aos seus gustos máis clásicos, eles só gustaban realmente de Nightwish (a miña fascinación con Tarja Turunen e amigos xa estaba en marcha, pero esa xa é historia para outro día). Hoxe tocou falar dese grupo que ata fixo que mercase unha Ibanez RG, como a de Jani Liimatainen pero en barata, para achegarme máis ao seu son (inda que sen os teclados tocando as mesmas liñas é difícil). Tamén houbo contactos para comezar a nosa propia banda de metal inspirada por eses grupos do norte, pero non chegaron a nada. Hoxe comprendo que estaba condenada ao fracaso por moito que chegásemos a ensaiar unha ou dúas veces, pero as posibilidades que tiñamos por diante cando eramos mozos semellaban moi grandes. Se cadra son esas sensacións nostálxicas as que máis marcan a miña experiencia con Sonata Arctica.
De todos xeitos, inda que froito dos seus tempos, tanto as letras coma as melodías destacáronme positivamente durante este repaso. Atópome cantaruxando My Land no meu día a día mentres agardo o intre no que poida escoitar de novo á banda. Moi contento coa experiencia, especialmente porque non agardaba moito. Pensaba que xa me graduara deste tipo de música en favor de cousas como 40 Watt Sun, cuxas narrativas veñen ser un pouco máis do mesmo pero cun ton presuntamente máis adulto.
Con Rock, o personaxe do Soul Blade, foi ben. Empreguei tres continuacións para superar a Taki, Cervantes e o Inferno final. Non aprendín moito do xogo e, sen dúbida, debería practicar un pouco para avaliar ben as súas mecánicas. Quizais este si que sexa máis semellante ao que buscaba no Samurai Shodown IV, con iso de atacar con golpes precisos e ben medidos. Seguirei investigando, quizais con Nightwish o 40 Watt Sun de fondo.
Soul Blade. Capítulo 2
Serubantesu de Reon, ou Cervantes de León na súa versión non xaponesa, é o personaxe máis español, e moi español, do Soul Blade. Fai as veces de antagonista primario deste xogo e moitos outros da saga, pero non é un personaxe co que experimentase en absoluto. Decidín darlle un tento pola obvia referencia ao autor do Quixote, e así me serviría como razón para esbardallar sobre o En un lugar de la marcha de Barón Rojo ou o En un lugar de la Mancha de Mägo de Oz. Mais, logo de escoitar este último por primeira vez en moitos anos, pasei ao Finisterra, e xa afundín aí. É un álbum famoso no mundo enteiro por poñer a Mägo no mapa, e particularmente na miña casa por ser posto a un volume digno dunha canción de Barón Rojo. Eran os últimos meses do milenio, unha etapa complicada na que un xogón mozo, vestido co suadoiro de Iron Maiden mencionado en Que me queres, amor?, tentaba atopar o seu oco, quizais a través da música.
Agora, 24 anos máis tarde, xa o tiña case totalmente esquecido. O de En un lugar… inda soaba moi de cando en vez na casa, pero o Finisterra ficou atrapado na súa caixa, cunha aura de vergoña que impregnaba a música xa dende a propia portada. Pero, neste novo achegamento, fun coa mente aberta e non pasei tanta vergoña, polo menos unha vez que foron pasando as referencias ás drogas e ao sexo, que ademais resultaron ser das cancións máis prescindibles do dobre disco. De feito, atopei unha morea delas que poderían ser eliminadas sen que o resultado se vira afectado, polo que me propuxen facer unha versión condensada do traballo que durase menos có segundo disco (1 hora e 1 minuto) e tivese toda a esencia da presunta ópera. Quedou así:
- Prólogo
- Satania
- La cruz de Santiago
- La danza del fuego
- Hasta que el cuerpo aguante
- Fiesta pagana
- El que quiera entender que entienda
- Astaroth
- Finisterra
Máis que abondo. E eles seguramente estarían bastante de acordo porque é quitar toda a segunda parte do primeiro disco e conservar as dúas primeiras e as dúas últimas do segundo, como se xa se encargasen de poñer a palla onde menos molestase. Por xustificar un pouco, vou ir canción por canción, inda que non sexa unha técnica moi do meu estilo.
O Prólogo entra porque había oco e pode axudar a facer o álbum máis circular, pero comezar Satania a lume sería unha introdución máis que válida para un disco de metal: guitarra eléctrica, batería, violín e berro. Logo dá paso a La cruz de Santiago que ben podería quedar fóra, pero presenta os protagonistas da historia que nos acompañarán (máis lendo o libreto que escoitando a letra) e non é terrible. Fun capaz de cantar La danza del fuego e Hasta que el cuerpo aguante tan pronto como comezaron, así que realmente teñen o poder de deixar pegada, falando a segunda máis sobre os obxectivos vitais de Mägo de Oz que sobre os trobadores protagonistas; non avanzan a historia pero tampouco se esforzaron moito en buscar escusas para iso mesmo.
Logo veñen El señor de los gramillos, que como tentación e brincadeira está ben, pero non pasa a criba por ser totalmente esquecible. Polla dura no cree en Dios tampouco destaca musicalmente, e o de asaltar mozas despistadas como que non. Maite Zaitut e Es hora de marchar poden ir directamente para un disco de versións, que seguro que o meu ego do pasado apreciaría por ampliar os horizontes musicais, e Duerme… tampouco pinta moito aquí.
Comezar o segundo disco con Fiesta pagana, unha canción que apareceu por sorpresa en todas as verbenas de Galiza (laicas e non), foi unha boa decisión e, evidentemente, merece inclusión. Do mesmo xeito El que quiera entender que entienda soa ben (cando se entende o que din) e ten unha boa mensaxe, así que tamén vai para dentro. Los renglones torcidos de Dios non me desgustou, e quizais mereza máis ser parte da nova compilación que algunhas outras, pero nas primeiras escoitas non me atraeu abondo como para gañarse o oco. La dama del amanecer (Kelpie) é outra versión dun grupo estranxeiro e inclúe unha personaxe feminina cuxa única caracterización é a de querer ter sexo con homes que acabarán finados; está máis que fóra. Tres tristes tigres nunca lembro cal é, A Costa da Morte trátase dunha instrumental que podería servir como introdución a unha La Santa Compaña que tampouco entra por non ser boa abondo. Conxuro facíame graza no seu día, e se sei o de “peidos dos infernais cus” e por mor dela, pero non pinta nada, nin musicalmente nin na historia.
Por sorte, logo vén Astaroth, unha favorita miña daquela época e que aturou ben o paso do tempo (é das que máis metaleiras soan e a doce voz feminina racha moi ben cando aparece) e por fin menciona outra vez a ese par de personaxes iniciais que se supón que imos acompañando. Por último, Finisterra é o final deste (agora máis curto) camiño. Nos 15 minutos de ritmos variados e múltiples voces hai oco para a introspección, mencións a Putin e ataques á igrexa; é o fin que merece o disco.
Sumando todo, quedei bastante contento de volver a Finisterra. Non é, confesarei, tan vergoñento como quería lembrar, quedando as partes máis dubidosas nun par de puntos concretos. Tiven tamén tempo de escoitar a versión do 15º aniversario, coas mesmas cancións pero con outras interpretacións e cantantes diferentes, pero case mellor que gardo as miñas opinións ata que volva a xogar con Cervantes no Soul Blade. Desa partida inda teño menos que comentar, gañei o modo arcade con tres ou catro continuacións e pouco aprendín sobre o xogo, quizais porque estaba pensando en “Radio Tus Cojones” mentres atacaba coa espada.
Soul Blade. Capítulo 3
Decidín, esta vez, darlle unha volta ao modo Edge Master deste Soul Blade, unha nova interpretación consoleira do modo arcade con máis literatura, novas regras e a posibilidade de cambiar de arma entre encontro e encontro. Por facer a continuación da anterior entrada, volvín coller a Cervantes de León e, o día seguinte, puxen de novo o Finisterra Ópera Rock, a regravación de Mägo de Oz do seu gran éxito 15 anos despois.
Xa o escoitara unha vez o mesmo día có orixinal, hai un par de semanas, e as miñas sensacións foron moi malas. Notaba todos e cada un dos trocos e, agás nun par de puntos, todos soaban peor. O prólogo aquí é narrado por outros rapaces con menos carisma que len o texto con pouco ritmo, digno das mellores clases de primeiro de primaria pero que me semellaba un comezo pouco profesional para unha obra de miras tan altas. Máis adiante La cruz de Santiago fíxome pensar se non tería bos méritos esta reinterpretación, se cadra pola aparición da moi recoñecible voz de Leo Jiménez, pero o resto das cancións ían pasando con máis pena que gloria. Foi entón cando chegou Duerme, cunha soprano que de seguro canta moi ben, pero que a min sooume fatal. Pouco despois, Fiesta Pagana xa non encaixou dende a primeira nota, como que a frauta non soaba ben con ese violín; tiven que parar e comparar coa orixinal para decatarme que, efectivamente, había como algo desafinado aí. Con poucas esperanzas apareceu Los renglones torcidos de Dios, que pode que sexa a única que mellorou, pero eu seguía a notar o resto de cambios para peor, ata a aparición da voz feminina en Astaroth, que non me deixou coa mesma resposta sensorial meridiana autónoma. Con todo, respecto totalmente o dereito de calquera banda a regravar o que consideren oportuno, e non o acho moi diferente a esos álbumes en directo que, moitas veces, son máis satisfactorios que outros de estudio.
Niso pensaba eu mentres avanzaba con Cervantes por parte de Europa e Asia. O modo Edge Master incluía un texto introdutorio para o personaxe e, tamén, antes de cada nivel. Desa maneira, non estabamos a loitar simplemente contra un tal Voldo, senón contra o gardían do tesouro que levamos tantos anos a procurar. E non basta con bater sobre el, xa que unicamente podémolo mancar no aire. Nin que dicir ten que levoume unha boa morea de tentos superar ese séptimo encontro, outros varios o oitavo no que había que vencer a seis inimigos consecutivamente e, no noveno, logo de inda máis fracasos, reiniciei sen querer a partida, tendo que comezar de novo se quixera ver o final. Pero non me atopaba moi ben, nin de ánimo nin de saúde, así que din o experimento por rematado. Non probei ningunha arma máis que a propia Soul Edge, pero é que todas semellaban inferiores a esa outra das lendas.
O día seguinte tampouco estaba ben de todo, e pode que o Finisterra Ópera Rock non axudase. Púxeno de novo, para lembrar as sensacións e, non sei se pola enfermidade ou polo tempo que pasou, foron bastante diferentes. Nese estado xa non semellaba capaz de achar todas as diferenzas co orixinal, é certo que as voces iniciais dos nenos son pouco profesionais, pero estaban lonxe de ser unha afronta, a voz da soprano soaba bastante máis axeitada para a canción de Duerme e as frautas xa non me atacaban os tímpanos. Era máis como un grupo de xente pasándoo xenial tocando e cantando as súas cancións preferidas, algo nada criticable. Xa non viña de antes con ideas negativas sobre o novo cantante, Zeta, pero en sucesivas escoitas tampouco penso que sexa merecedor de ningunha ira.
Obviamente, o orixinal segue aí para ser escoitado e esta nova versión non lle quita o posto. Mais é probable que antes prefira probar o modo Edge Master do Soul Blade con outra personaxe que escoitalo de novo. E iso non ten nada malo, velaí queda esa ópera rock e Cervantes agardando porque outro os poña nun lugar da marcha.