Torchlight 2. Capítulo 1
Cando saíu este Torchlight 2 atopábame nunha etapa de moitos cambios. Entre outras cousas, deixara atrás o League of Legends e tiña novas responsabilidades fóra dos xogos. Todo uniuse para que mercara esta reimaxinación do Diablo 2aproveitando as oferta de lanzamento, e iso que o Torchlight orixinal collía po sen seren nunca aberto. Nos días seguintes avancei polos catro actos, con obvios paralelismos ó material inspirador, manexando unha personaxe de ataques a distancia. Ó rematar, ollei as guías doutros afeccionados e comeceia unha nova aventura na dificultade de veterana cunha feiticeira que abusaba duns mísiles máxicos que perseguían os inimigos. Foi esaxeradamente efectivo e aburrido, pero conseguín aguantar ata superar o xogo. Despois tentaría xogar nas dificultades máis elevarase en modo incondicional, o que resultaba inexorablemente nunha morte moi cedo e o xogo aparcado durante unha semana máis.
Iso ata que finalmente foi aparcado durante case unha década, ata que decidín darlle un novo tento para ver como sería este xénero na Steam Deck. Escollín unha enxeñeira de nome Branca e pel negra, pensando en especializala en invocacións para paliar as dificultades que puidese atopar no manexo. Existe unha distribución de controles oficial, pero non ten soporte dentro do xogo, polo que ten que recorrer a trampiñas para implementar cousas como desplazarse coa panca esquerda. Unha vez pasadas as dúas primeiras horas funciona de maneira aceptable, inda que hai que interiorizar o funcionamento interno do mesmo para conseguir os nosos pequenos obxectivos en cada intre. Tamén é case imprescindible cambiar algúns atallos para que a experiencia non sexa tan miserable e non foi mala idea a de escoller poucas habilidades, varias con tempos de carga longos e unha arma poderosa a dúas mans que faga dano en área. Deste xeito non precisaba moita habilidade manual e podía gozar aniquilando mecos con pouco esforzo.
Con tan pouco esforzo que puiden percorrer os dous primeiros actos a todo filispín inda que estivese niveis por debaixo do recomendado. No terceiro decidín afrouxar un pouco o ritmo e explorar máis, non fora a ser que esa diferenza seguise acrecentando ata volverse insufrible. Non foi así, e o cuarto acto paseino evitando todas as loitas superfluas e mercando pocións por vez primeira para compensar todos os golpes que estaba a levar de maneira gratuita. Pasei entón polo trámite dos xefes finais sen moito problema, inda que boa parte das habilidades que decidín mellorar ían enfocadas a deixar panocos ós monstros para darlles máis fortes mentres non podían facer nada. Unha estratexia tan válida contra os inimigos normais coma contra moitos campións, un caso que resultaba especialmente satisfactorio, pero estes xefes especiais con letras douradas eran totalmente inmunes. Por sorte atopara unha gran espada única a dúas mans que me serviu durante máis da metade do tempo de xogo, sendo mellorada nos compases finais por un machado non moito máis poderoso inda que tivese vinte niveis de diferenza.
No canto dos atributos repartín entre forza e vitalidade segundo estimaba oportuno en cada intre. Non tiña previsto máis que completar o xogo unha vez na dificultade básica, polo que non me parei nin a gardar obxectos interesantes que ía atopando nin tampouco collín nada do baúl partillado, gastando os cartos e as xemas para obter poder o antes posible no canto de empregar tempo en garantir que son opcións óptimas. Tampouco lin nin unha liña de diálogo ni de misión máis aló de entender o obxectivo, que xa é sinalado no mapa automaticamente, e o mesmo saltando as pequenas animacións entre actos para volver á acción o antes posible. Foi toda unha fantasía de poder moi cómoda, desas que non esixen moito nin deixan moito pouso, algo totalmente válido para un xogo deste xénero. Se cadra para a próxima miro como vai iso das modificacións, e así compor unha experiencia inda máis satisfactoria.
Torchlight 2. Capítulo 2
Non tiña pensado continuar con este segundo Torchlight, pero atopeime con ganas de pausar o Majora’s Mask, non progresando no Samurai Shodown IV e sen moita idea de que outra cousa xogar. E, en tempos avoltos, sempre apetece algo cómodo sen pretensións. Polo que escollín de novo a Branca, a enxeñeira, para probar o comezo da segunda volta pola historia. Aos poucos, entre sesións no Majora’s e fracasos no Shodown, fun subindo niveis, superando mapas e avanzando na trama. Chegou un punto que xa estaba tan pretiño do final que decidín adicarlle un par de horas para derrotar de novo o inimigo final, pechar o capítulo e volver ao caderno virtual para contar estas experiencias.
No canto das habilidades, seguín empregando exactamente as mesmas que no tramo anterior: varias invocacións, un par de movementos rápidos e unha de control de masas. Ou, polo menos, esa era a teoría. Na práctica deixei de darlle uso ao chimpo totalmente e cada vez menos a ese área que apampaba aos inimigos. E, por moito que de cando en vez acumulaba puntos de habilidade, non aprendín ningunha nova ata despois de vencer de novo a ese dragón xigante que fai ás veces de Diablo final. Sen dúbida tería sido unha mellor idea telo feito antes, xa que o escudo ese que emprega as cargas (para as que non tiña ningunha utilidade anteriormente) chega actualmente a multiplicar por cinco os puntos de vida efectivos de Branca que, tendo en conta o moito que morreu en determinados intres, podería terme aforrado moitas resurreccións, inda que non sexa moi custosas. Tamén aumentaría o seu poder de ataque, xa que me vin obrigado a repartir puntos de estatística entre forza e vitalidade para compensar esa alta mortalidade.
O único obxectivo que tiña un pouco en mente con esta serie de partidas era atopar un deses obxectos lendarios vermellos que, segundo Steam, teñen un de cada dez xogadores. Non contaba con que fose directo, pero si con ter polo menos un despois de tanto inimigo morto e cofres abertos (e mortos, malditos mímicos). Non houbo sorte, e semella que as posibilidades son de unha por cada 2400 campións asasinados, así que quizais non estiven nin preto de ter un. Lémbrame do Diablo 2, onde sempre quixen ter unha pedra de Jordán pero, por moito que miraba os números e mataba os inimigos máis probables, nunca vin caer un deses míticos aneis. E claro, logo, no xogo en liña todos levaban un par equipados e catro ducias no alixo, así que inda máis ganas tiña eu de atopar un legalmente.
Pero, volvendo a este universo, aquí tamén tiven algo de lea coas equipacións e os requisitos. O meu plan de actuación consistía en comparar os números das novas adquisicións únicas, equipalas no caso positivo e vender inmediatamente a peza sobra. Mais algunha vez fiquei con algún oco libre ou nada óptimo por non me decatar de que tiña un requisito baseado no foco que eu xa non cumpría ao quitar outro obxecto. De feito, inda agora teño unhas botas que só outorgan unha bonificación a ese valor para poder equipar algunhas outras pezas, mentres outro par bastante mellor agarda no inventario xunto con outro anel que tamén require ter bastante foco ou un nivel superior ao de Branca actualmente; a idea deses requisitos está ben, pero eu non me preocupei moito de prestarlles atención. O resto das pezas foron rotando máis ou menos axeitadamente, agás no caso da arma principal, coa que estiven case toda esta segunda volta ata que, xusto como recompensa por vencer o xogo unha segunda vez, déronme unha substancialmente mellor. E tiven que probala, claro. Aí foi outra horiña adicional nun xogo que xa daba como rematado, e quizais non sexa a derradeira.
Torchlight 2. Capítulo 3
“Xa que estou” é a expresión que mellor resume este último, que seguramente non derradeiro, paso polo Torchlight 2. “Xa que estou” era o que pensaba cando tiña quince minutos soltos para xogar e lanzaba de novo este mata-mata coa mesma enxeñeira das anteriores entradas. O día que atopaba algo máis de tempo, atopaba algunha nova desculpa para deixar de lado cousas máis serias, coma o Majora’s Mask, porque, “xa que estou”, a ver se supero un novo acto desta terceira volta. Ou, “xa que estou”, por que non remato o xogo unha vez máis con esta enxeñeira? E, “xa que estou”, xogo unha noite máis e subo algúns niveis mentres ando na procura dalgún deses famosos obxectos lendarios. E, claro, a estas alturas, “xa que estou”, pois miro de subir ao nivel requirido para completar unha habilidade. E, desta non estou moi orgulloso, “xa que estou” a nivel 98, por que non retraso unha horiña a hora de deitarse e subo ao 100? Que o día seguinte era sábado, pero inda así.
Pouco saquei deste esprinte. Dentro do xogo agora teño esa personaxe case rematada e algúns obxectos, non lendarios, de nivel 100 no baúl compartido, que poderían ser empleados como obxectivos non ideais de estatísticas para futuras partidas. Dentro do metaxogo teño algún logro máis, pero xa vin que hai outros como o de acumular dez millóns de moedas que non van comigo, xa que ando sempre curto de cartos porque o de engadir novos atributos ao equipamento é moi tentador. E, fóra do xogo, aprendín que estes días ando demasiado canso como para pensar en como seguir avanzando na secuela do xogo ese da ocarina; teño algunhas ideas, pero non resultan inmediatas de probar. E logo está o xogo ese das lesbianas nun coche, que teño pendente.
Así que sería unha mágoa que quizais escolla un berserker en modo incondicional e tente superar o xogo dende o primeiro nivel. Non me importaría tirar de equipamento gardado para tal fin, pero tería que rebuscar nas personaxes de hai case unha década, e non semella un emprego axeitado do meu limitado tempo. E o de comezar outra personaxe nova tampouco, pero, eu que sei, xa que estou…
