Hades. Capítulo 1
Perséfone é unha das miñas personaxes mitolóxicas secundarias favoritas. Confesarei que ese favoritismo comezou por algunhas cancións e porque me gusta a sonoridade do seu nome. Per-sé-fo-ne: os beizos emprenden unha viaxe de catro etapas, etc. Non obstante, tampouco son moi lido na materia e o meu coñecemento limítase aos trazos xerais e ás interpretacións máis obvias da historia principal desta tráxica muller. O que descoñecía totalmente era que tivo un fillo, de nome Zagreo, e a historia desa concepción. Por desgraza, aprendín iso ao tempo que comezaba a miña épica particular no Hades, un agasallo dun mecenas moi ben recibido logo da miña entrada sobre o Transistor. Quen o diría!
A primeira impresión foi, precisamente, que se trataba dunha evolución dese Transistor (do Pyre non sei nada) mesturado co Dead Cells, un xogo que non me convencera. Máis aló do diferente estilo de movemento e combate, este último e o Hades comparten esa reinterpretación do xénero roguelite de acción con melloras persistentes, pero neses aspectos este Hades diría que é moito mellor. No comezo, as diferentes moedas resultan confusas, por moito que tan só un tipo poda ser empregado dentro dun intento de fuga. O resto pódense gastar na base inicial, mercando melloras que nos axudarán en vindeiras escapadas. E velaí unha das miñas principais críticas ao deseño: os compases iniciais empaquetan unha morea de melloras que me levaban a pensar que estaba comezando polo modo máis complicado.
Desta maneira fun progresando pouco a pouco, chegando cada vez máis lonxe pola miña práctica e esas vantaxes acumuladas. En cada novo tento de fuga fracasaba contra un xefe final novo, loitando contra Hades no meu quinto escape, inda que sen éxito. Non me faltaron moitos ataques para baixarlle toda a barra de vida, polo que estaba bastante seguro de conseguilo na seguinte partida, porque ademais obtiven puntos de escuridade abondo para mercar unha vida adicional. Mais non sería até o oitavo intento cando volvín atopar o xefe final, cunha combinación de bendicións e melloras moi poderosas e sinérxicas aplicadas sobre Zagreo, ademais dunha morea de puntos de vida. Vinme forte e baixei a garda, afastando a man do mando para sacar capturas da pantalla, perdendo unha das vidas antes de rematar coa primeira fase. Porque, evidentemente había unha segunda fase que nin predixen nin loitei ben. Se non estivese tan apampado podería ter saído ben, pero faltáronme esquivar un par de ataques do pai do protagonista para superalo.
A partir dese momento entrei nunha etapa moi pouco produtiva, alternando derrotas contra os heroes do Elisio con novos fracasos contra Hades. Entre iso, que pasou unha quincena da anterior serie de partidas e que me atopaba nunha chaira no campo das melloras permanentes, semellábame cada vez máis lonxe o de completar a tarefa. Unha longa noite decidín que era boa hora e centreime en acadar ese obxectivo. Logo de varios encontros consecutivos contra Hades sen conseguilo, e xa na última partida da noitada, cheguei de novo á escena final sen melloras axeitadas para o meu arco. Notara ben nos enfrontamentos previos que non levaba nin moito dano nin utilidade, pero, a cambio, a supervivencia semellaba elevada. Tracei o plan de xogar con moita calma a loita final, minimizando os riscos e facendo dano aos poucos. Foi unha batalla dura pero saín vitorioso! De aí cara a superficie. E de novo a nadar no Estixe…
Porque niso consiste o bucle lúdico deste xogo, moi resumidiño e non por iso especialmente repetitivo. Un dos metaxogos consiste en interactuar de seguido cos diferentes personaxes desta mitoloxía grega, intercambiando liñas con eles e mellorando as nosas relacións sociais. E Perséfone, que actualmente vive na superficie, non é unha excepción, polo que desexaremos fuxir unha e outra vez para aprender máis sobre ela e Zagreo. Polo que ouvín, precísanse dez fuxidas con éxito para rematar a historia principal, e eu xa levo cinco consecutivas. Logo daquela primeira vitoria desbloqueei o rifle e obtiven outro éxito doado. O mesmo nas tres partidas seguintes, de novo co arco pero esta vez cun aspecto que convertía o ataque especial en guiado cara o inimigo, sendo moitísimo máis útil desa maneira.
Porén, o xogo tornouse máis fácil logo da primeira escapada, e agora o medo que teño é non perder esa serie de vitorias consecutivas nun mal paso. Supoño que continuarei noutro intre até chegar os créditos, e pode que aproveite para falar nunha nova entrada sobre ese tramo e sobre todo o que deixei pendente nesta actual. Acerca do Dead Cells dixen que non era mal xogo inda que non fose para min, pero este Hades é, sen dúbida, un grandísimo xogo cunha das producións mellor traballadas que coñezo. Tras dezaseis horas de acción e leas mitolóxicas, o xogo inda mantén todo o seu fresco, ao mesmo tempo que promete máis dentro da súa aparente sinxeleza.
Hades. Capítulo 2
Dende a última entrada, aprendín bastante deste xogo de Supergiant Games, pero se cadra máis por ler diferentes guías e recursos que por telo experimentado de primeira man. Logo de aniquilar a Hades esas primeiras veces, decidín que eu xa era merecedor de integrarme na comunidade en liña, inda que só fose coma lector. O seguinte paso era derrotar a Hades até un total de dez veces para facer que Perséfone volva aos infernos. Para iso, continuei co arco e subindo progresivamente a dificultade, chegando a encadear seis vitorias consecutivas antes de atoparme nunha habitación chea de trampas, inimigos con escudo e pouca axilidade mental-dixital. Deume mágoa poñer a cero ese contador, pero case mellor, porque obtiven un novo tipo de liberdade ao non estar tan centrado en xogar sobre seguro para acumular máis e máis vitorias seguidas.
Ao contrario ca noutros videoxogos coma Slay the Spire ou Dead Cells, o modo que incrementa a dificultade deixa que sexa o xogador o que escolla os modificadores que se aplicarán na seguinte partida. Como ademais a progresión do protagonista e da historia non frean, desta vez non tiven problema ningún en seguir neste modo que non me atraía nos outros dous roguelites. Eses modificadores non só axustan números para facer a partida máis complicada con pouco esforzo dos desenvolvedores, senón que tamén que inclúen algunhas funcionalidades que non se atopaban na primeira volta, coma modificacións aos espirros con armaduras ou até novos movementos para os xefes de cada zona! Normalmente moitos xogadores piden a outros deseños que os inimigos sexan máis intelixentes ou teñan novos movementos nas dificultades máis elevadas, pero, por cuestións loxísticas obvias, non é nada común de ver implementado, polo que foi unha boa alegría.
Porque, coma xa dixen na anterior entrada, o xogo está moi ben producido. Ademais do ben pensado que está ese modo de calor progresivo, tamén quero destacar todas esas pequenas medidas antifrustración que melloran a experiencia. Por exemplo: hai un tempo dende que pisamos a lava até que fai dano, non é posíbel avanzar até cobrar a recompensa dunha sala, non podemos visitar a Caos se non chega a vida restante, avísase claramente cando unha bendición substituirá a outra, é obvio cando perdemos vida, etc. Abofé que todo iso non é o que fai grande a este xogo, mais deosta esa atención ao detalle que permea moitas outras áreas. Unha das máis rechamantes é a que engloba todas as conversacións e relacións sociais.
Cada personaxe secundario ten a súa personalidade, que manifestan a través da gran cantidade de liñas de diálogo diferentes que intercambian co protagonista, e incluso entre eles. Non será rápido circular por todas elas, xa que os deuses só interactúan durante os tentos de fuxida e os personaxes da base non falarán dúas veces consecutivas. A idea é afondar nesas relacións conversando acotío e agasallando uns bens limitados aos nosos favoritos para tamén gañar o seu favor. Tendo en conta que eses agasallos obtéñense na parte de acción, a unión entre narrativa e esa parte técese máis entrelazada dunha maneira agradábel. Pola outra banda, tamén existe un menú cunha morea de texto ampliando a ambientación, mais iso xa é moito para min e non sigo as pequenas actualizacións. Tampouco axuda que haxa que visitar outras cincuenta veces o Elisio para que apareza unha frase adicional.
Supoño que, en sucesivas partidas, centrareime en aprender armas máis aló do arco, cumprir as profecías que faltan e seguir gozando das diversas mecánicas. Inda hai moreas de horas potencias por diante, con moitas variacións nas armas e un sistema de compañeiros que non experimentei polo de agora. Polo tanto, non teño medo de rematar completamente todo ese contido, e estarei contento simplemente progresando pouco a pouco con novos intentos de fuxida, agora xa en nómina, sabendo tamén que todo paso é cara adiante. Obviamente terá que competir con outras ofertas lúdicas que poda ter na mesma plataforma, mais a parte de saber exactamente o que agardar de cada partida tamén é un bo punto ao seu favor.
E outra banda pola que podería seguir avanzando é máis tanxencial: literatura. Teño pendente de ler versións non resumidas das obras clásicas gregas, dende a Ilíada de Homero até a Antígona de Sófocles [esta xa a lin!], amais doutras interpretacións máis modernas coma A canción de Aquiles de Madeline Miller. Agora que este Hades achegoume máis a conceptos como a relación do susodito Aquiles con Patroclo, coido que sería un momento máis que axeitado para comezar esas lecturas que levan tanto tempo adiadas. Pero xa me coñezo, e a miña lista de xogos aos que quero xogar só é superada pola de libros que quero ler. Coido que o mellor que podo facer é deixar esta entrada neste punto e seguir lendo o ensaio de educación anarquista que teño ao meu carón [que a estas alturas xa vai boa que o rematei, tamén].
Hades. Capítulo 3
Logo de máis dun ano, volvín xogar o Hades. Neste tempo cambiaron moitas cousas e non puiden ler tantos libros coma outrora e inda non lle botei man á Ilíada, mais si que me apañei para atopar tempo para Antígona, A canción de Aquiles e incluso Corazón de Ulises: Un viaje griego de Javier Reverte. Gustáronme moito os tres e calquera é un acercamento á cultura grega moito máis axeitado que Rise of the Argonauts, outro videoxogo que nunca comparei co Hades porque non hai moito que comparar. De primeiras, o dos argonautas levoume menos de oito horas completalo e neste levaba máis de corenta e inda non vira o epílogo final. Decidín que era un bo momento para cambiar iso.
O meu plan era chegar a ese epílogo de maneira natural, simplemente xogando máis partidas e falando con todo o mundo que quixera dicir algo. Estimaba facelo adicándolle entre catro e seis horas segundo a miña intuición xogona, pero a realidade foi que tiven que ir mirar as condicións a internet e, inda así, tardei vinte horas máis desa estimación. Non foi un tema de dificultade, senón de mallar e mallar até que conseguín darlles néctares abondo ós deuses do Olimpo. E logo mallar algo máis ata que a maioría decidiron aceptar ambrosía. Cando por fin obtiven o epílogo da reunión familiar sentín alivio por telo conseguido pero tamén porque pechaba o círculo da gran familia de Zagreo coa que simpaticei máis e máis a medida que xogaba. Retomando o tema literario, semella que teño afección por esas historias de familias coma a de Pascual Duarte, a d’A casa dos espíritos ou os Buendía de Cen anos de soidade.
Entre tanto falar con deuses olímpicos tamén aproveitei para avanzar na trama de Medua e de Aquiles e Patroclo, desbloqueando os seus respectivos compañeiros que fan o xogo máis doado logo de tantas horas xogadas. Sen pretendelo moito subín as vitorias consecutivas ata 20 mentres avanzaba coas diferentes armas, pero iso viuse freado cando desbloqueei a primeira arma infernal: a lanza de Guan Yu. Non aproveitei moi ben os movementos particulares e perdín contra o propio Hades dúas veces seguidas antes de obter a vitoria á terceira. Non quedei moi contento con ese aspecto infernal, pero a lanza pronto subiu ate se converter na miña arma preferida, coa que apañei algunhas vitorias máis e batín o meu récord de velocidade inda que non era algo que procurase. Pola outra banda, eu simpatizaba con Hades co de non facer moitas reformas no inframundo, pero os logros leváronme a converter isto nun capítulo dos xemelgos eses que arreglan casas.
Xa postos, tanto cando buscaba avanzar no epílogo coma despois de velo, fun completando as diferentes profecías que desencadeaban os logros de Steam. A meirande parte foron conseguidos de forma natural, pero cando só me faltaba o de avanzar nas relacións con Thanatos e Megaera estiven preto de abandonar, porque semellaba que nunca aparecían no ctónico e, cando o facían, preferían falar con outros en lugar de comigo. Foi cuestión de apurar algunhas partidas ata que se decidiron a abrir o seu corazón e outorgar o seus respectivos compañeiros. Foi aí cando decidín poñer o freo, case o mesmo tempo que chegaba a saber que haberá unha secuela nos vindeiros anos. Eu, coma sempre, agardarei a que estea ben estable antes de darlle un tento. Mentres tanto teño os ollos postos no Pyre, dos mesmos desenvolvedores, e na sempre crecente lista de libros que teño por ler. Se cadra é o momento axeitado para a Ilíada?
Hades. Capítulo 4
Pois non foi a Ilíada senón a Odisea o seguinte libro clásico grego que lin. Xa o collera na biblioteca hai un ano, pero non chegara moi lonxe. Porén, cando volvín ver esa edición tan bonita, con debuxiños en cada páxina, explicacións nas marxes e contido relacionado adicional, non a puiden deixar no seu sitio e volveu para casa. Levoume todo o mes de préstamo dar conta del, pero finalmente prevalecín sobre esa colección de follas. En comparación, derrotar de novo a Hades neste Hades semellaba máis doado.
Foi xusto a noite despois de rematar o libro, como querendo continuar esas aventuras polo estixio de Ulises. Non fun nada valente despois dun ano e medio sen xogar así que, como Ulises cotra Antínoo, collín o arco e fun na busca do pai de Zagreo, eliminando toda a dificultade opcional porque non tiña ganas de xogar as presas ou morrer no primeiro acto. Mais a memoria de xogón tomou posesión do meu corpo e non tiven problemas en disparar e disparar a todos os inimigos, case non recibindo dano ata o último acto, onde perdín unha vida contra os inimigos eses que envelenan sen que case me decate. Inda que tiven moitas decisións dubidosas durante o traxecto, a pelexa final contra Hades non foi máis ca un trámite, como ler o poema de Javier Krahe inspirado pola obra de Homero.
A verdade é que, xunto co relato de Margaret Atwood, fai un bo contrapunto á historia orixinal. A miña maior queixa sobre a mesma vén dese recurso clarividente onde Ulises recibe toda a información do futuro de boca dalgún deus ou similar. E logo lemos a escena onde todo sucedeu coma foi predito. E logo Ulises conta a historia dúas ou catro veces cos mesmos detalles, que pode ter o seu senso dentro da historia pero dá para unha lectura moi repetitiva. Iso cando Ulises conta algunha verdade, que non é moi a cotío. Algo que lle presta facer moito é atoparse con algún suposto ser querido e dicirlle “serei totalmente honesto contigo”, para despois contarlle como creceu na illa Alburgada, sendo fillo da raíña Trola e como por culpa do seu irmán Embuste foi desterrado ata as terras de Bouba, onde traballou ás ordes da que se convertería na súa dona, a señora Mentira. É un pouco como pasa no Suikoden ou nos xogos (porque o libro inda o teño pendente) inspirados polo Romance dos Tres Reinos, onde moitas personaxe son coñecidas unicamente por unha característica que é presentada unha e outra vez. E Ulises debe ser o heroe máis mentireiro e trampulleiro da historia dos heroes. Rematei comprendendo toda a teima que lle colleu Poseidón, incluso sen meter a Polifemo no asunto.
Cando fun devolver o libro ao punto de préstamo, pregunteille á bibliotecaria se tiña algo similar por aí a man. Valíame dende a Ilíada ata algo máis moderno coma o Circe de Madeline Miller (inda que, entre os dous, non sacamos o nome da autora, que ben coñecíamos). Acabei collendo un ás presas que ela non lera pero que lle dixeron que gustaba moito: Las indignas de Agustina Bazterrica. Laiouse de que non fora nada de mitoloxía grega por máis que eu repetía que non importaba pero, na amalgama de libros dos que colle prestado Agustina (hai moito dos Contos da criada, un pouco de Son lenda, algún trazo de Fahrenheit 451…) tamén está a Odisea. A protagonista, nos seus tempos mozos, tiña un amigo chamado Ulises (diría que é o único varón con nome en todo o libro) e unha cadela chamada Circe! Case é un sinal do destino para que, a próxima vez que vaia polo punto de préstamo, encargue a segunda novela de Madeline Miller, mentres agardo a que publique una nova sobre Perséfone como nos ten prometido.
Hades. Capítulo 5
Cando decidín que era hora de comezar esta páxina web, non lle adiquei tempo abondo a pensar o nome. Eu quería publicar as entradas do Shining Force canto antes, e a primeira opción era facer un xogo de palabras con Shogun-Shogon-Xogón, pero parecía moi rebuscado, así que quedei unicamente con Xogón e o xogo de palabras trocou para Eu-Xogoth sen ter moita continuidade. Pola parte boa, non está case nada vinculado ás outras identidades que teño, porque non está entre os meus obxectivos o de xerar unha marca en torno á miña persoa, que calquera co meu nome real atope isto ou simplemente acadar algún tipo de sona. O malo é que hai moitas cousas que non me gustan dese alcume: simboliza unha única persoa, non é especialmente bonito, soa moi masculino, xa existen algúns outros proxectos con ese nome e, ademais, implica que non fago outra cousa que xogar. E non é o caso. De feito, xoguei unha nova partida ao Hades coa lanza só por ter material para escribir aquí, pero caín contra o dúo final do terceiro acto e non o gocei moito. Amais, eu só quería escribir sobre libros.
Como o da canción de Aquiles prestárame abondo, encarguei na biblioteca o de Circe da mesma Madeline Miller. Revisando o catálogo había un Circe ou o pracer do azul de Begoña Caamaño, sendo outra revisión da mitoloxía grega dende un punto feminista. Non soaba nada mal polo que, cando recibín ambos, comecei por este último porque asumía que, inda que tendo menos páxinas, o vocabulario e o estilo poderían facer que resultase máis lento de ler. Así foi de primeiras, pero máis cedo que tarde xa estaba envolto nas cartas entre Penélope e Circe e avanzaba ao mesmo ritmo que ese paxaro que tantos quilómetros fixo entre Eea e Ítaca. En cada capítulo avanzaba máis a relación entre ambas mulleres, unidas inicialmente por un home pero con desexos particulares. Coido que todos os paus que toca (erotismo, sororidade, violencia, fado, etc.) están descritos moi acertadamente con escenas moi memorables. Simpaticei moito máis con Penélope que con Circe, entendendo moi ben ese pracer do azul unha vez que ela o explica.
Pola outra banda, a Circe de Miller ten unha cronoloxía moito máis ampla, falando das centurias de vida da protagonista no lugar do único ano da obra de Caamaño. Porén, tiven que aturar os detalles de toda a súa familia ou da súa relación con outras personaxes importantes da mitoloxía grega, que semellan só estar aí para interactuar con Circe nunhas escenas que non aportan nada nin deixan sedimento. Cando aparece Odiseo ten o tempo xusto de preñar, o cal non está mal pero deixa paso á crianza de Telégono, un dos temas centrais e algo que me provocou vergoña allea.
Non lembro todos os poderes de Circe nesta novela, pero supoño que está por riba de necesidades humanas como durmir (eu abofé que me durmín varias veces durante as súa lectura), as súas forzas físicas estarán por riba das dos mortais e de seguro que ten maxia para axudar nos quefaceres do día a día. Mais, inda así, relata o mal que o pasa e o duro que é criar un pícaro. Non direi eu que ser unha nai solteira non sexa complicado, pero no momento en que se trata de, literalmente, unha deusa, sen outras preocupacións habituais que o propio coidado do menor, pois soa como que a autora intenta demasiado forte empatizar con todas esas nais que pasaron por algo similar, inda que seguramente moito máis cru. En xeral, non me gustou demasiado este libro e baixoume un pouco os ánimos de ler o terceiro que publique, o de Perséfone.
Ademais xa me vira un vídeo que falta das problemáticas de todas estas reinterpretacións das mitoloxías clásicas, e o tema de Perséfone e Hades semella estar moi manido. Mais, se cadra, todo iso é para os máis esixentes ou os que xa están de volta de ler todo iso. Eu fiquei contento coas poucas obras deste tipo que consumín (contando o Hades videoxogo) e apuntei na miña lista de lectura algúns dos libros criticados por Kate Alexandra. Ao final entendo que a mitoloxía non é unha historia única, senón unha morea de contos entrelazados e, a miúdo, en contraposición, que serven para entender á propia humanidade. Estas dúas novelas sobre Circe axudáronme a seguir avanzando nese coñecemento e non me importa que, dende xa, mesture o que contou Ulises nunha, co que contou na outra, co dito na Odisea ou co que realmente puido pasar. Seguinte parada, se cadra, a Ilíada.